ภายนอกจักรวาล: สัจธรรมที่ไม่อาจดำรงอยู่
ความคิดถึง "ภายนอก" จักรวาลมักกระตุ้นจินตนาการของเราให้โบยบินเหนือขอบเขตที่เรารู้จัก หากจักรวาลคือทุกสิ่งที่เราสัมผัสได้ วัดผลได้ และเข้าใจได้ แล้ว "ภายนอก" นั้นคืออะไร? คำตอบที่น่าตกใจคือ "ภายนอกจักรวาล" ในความหมายที่แท้จริงแล้ว ไม่สามารถดำรงอยู่ได้ ไม่ใช่ในแง่ของสสาร พลังงาน หรือแม้แต่ปริภูมิเวลาอย่างที่เราเข้าใจ
ลองพิจารณาความหมายของ "จักรวาล" ในบริบททางวิทยาศาสตร์ จักรวาลไม่ได้เป็นเพียงกลุ่มดาวเคราะห์ ดวงดาว และกาแล็กซี แต่เป็น ทั้งหมดของปริภูมิเวลา สสาร พลังงาน และกฎทางฟิสิกส์ที่ควบคุมสิ่งเหล่านั้น มันคือ "ภาชนะ" ที่บรรจุทุกสิ่งที่เราเป็นส่วนหนึ่ง และทุกสิ่งที่เรารู้จัก
เมื่อเราพูดถึง "ภายนอก" เรากำลังพยายามวางตัวเองให้อยู่นอก "ภาชนะ" นี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ขัดแย้งในตัวมันเอง หากมีบางสิ่ง "ภายนอก" ที่มีอยู่จริง สิ่งนั้นก็ต้องเป็นส่วนหนึ่งของ "ทั้งหมด" นั่นคือจักรวาลในความหมายที่กว้างที่สุด
ปัญหาหลักอยู่ที่ นิยามของปริภูมิเวลา ทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไปของไอน์สไตน์อธิบายว่าปริภูมิเวลาไม่ได้เป็นเพียงฉากหลังที่คงที่ แต่เป็นโครงสร้างที่ยืดหยุ่นและโค้งงอได้โดยสสารและพลังงาน จักรวาลของเราคือปริภูมิเวลาที่กำลังขยายตัว หากเราก้าว "ออกไป" จากจักรวาล เรากำลังก้าวออกไปจากปริภูมิเวลาเอง แล้ว "ที่" ที่เราจะไปคืออะไร? มันไม่ใช่ "ที่" ในความหมายที่เราเข้าใจ เพราะ "ที่" นั้นถูกนิยามโดยปริภูมิเวลา
ในทำนองเดียวกัน สสารและพลังงาน ที่เรารู้จักนั้นถูกกำหนดโดยกฎทางฟิสิกส์ที่ทำงานอยู่ภายในจักรวาล หากเราไป "ภายนอก" กฎเหล่านั้นจะยังคงมีผลบังคับใช้อยู่หรือไม่? หรือจะมีกฎเกณฑ์อื่นใด? คำถามเหล่านี้ไม่มีความหมายที่ชัดเจน เพราะกฎทางฟิสิกส์ที่เราค้นพบนั้นอธิบายถึงพฤติกรรมของสสารและพลังงาน ภายใน จักรวาลของเรา
บางทีความเข้าใจผิดอาจมาจากการเปรียบเทียบจักรวาลกับวัตถุที่มีขอบเขตชัดเจน เช่น ลูกบอล หากลูกบอลคือจักรวาล เราย่อมจินตนาการถึงพื้นที่ว่าง "ภายนอก" ลูกบอลได้ แต่จักรวาลไม่ใช่วัตถุที่ลอยอยู่ในพื้นที่ว่าง ลองนึกภาพตัวลูกโป่งที่กำลังขยายตัว ตัวลูกโป่งคือปริภูมิเวลา และสสาร พลังงาน รวมถึงกฎทางฟิสิกส์ต่างๆ ก็คือทุกสิ่งที่ดำรงอยู่ภายในลูกโป่งนั้น
การพยายามนึกถึง "ภายนอก" ลูกโป่งนั้นไม่ใช่ส่วนหนึ่งของ "ภายใน" ที่เรารู้จัก และอาจไม่มีความหมายในบริบทของความเป็นจริงของเรา เช่นเดียวกับการพยายามนึกถึง "ภายนอก" จักรวาล ซึ่งไม่ใช่พื้นที่ว่างที่ "อยู่ข้างนอก" แต่เป็นการก้าวออกไปจากโครงสร้างของปริภูมิเวลาเอง ในทำนองเดียวกัน สสารและพลังงานที่เราสังเกตได้ รวมถึงกฎเกณฑ์ทางฟิสิกส์ที่ควบคุมสิ่งเหล่านั้น ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของ "ภายใน" ลูกโป่งนี้ทั้งสิ้น
นักวิทยาศาสตร์บางคนเสนอแนวคิดเรื่อง พหุจักรวาล (Multiverse) ซึ่งเป็นสมมติฐานว่าจักรวาลของเราอาจเป็นเพียงหนึ่งในหลายๆ จักรวาล แต่ละจักรวาลอาจมีกฎทางฟิสิกส์ ปริภูมิเวลา และแม้แต่สสารและพลังงานที่แตกต่างกันไป อย่างไรก็ตาม แม้แต่แนวคิดนี้ก็ยังถือว่า "ทั้งหมด" ของจักรวาลเหล่านี้รวมกันคือความเป็นจริงที่กว้างกว่า ซึ่งยังคงเป็นสิ่งที่ "ภายนอก" ไม่สามารถดำรงอยู่ได้ในความหมายเดิม
ดังนั้น การพยายามจินตนาการถึง "ภายนอก" จักรวาลจึงเหมือนกับการพยายามหา ว่าอะไรอยู่นอกเหนือปริภูมิเวลา ทั้งๆที่ด้วยความรู้ของเราทั้งหมดในปัจจุบันบอกว่า ไม่มีสสารพลังงานใดคงอยู่ได้นอกปริภูมิเวลา คือไม่ว่าเราจะจินตาการถึงภายนอกอย่างไร เราก็ยังคงอ้างอิงจากภายในจักรวาลเสมอ ดังนั้นความจริงใดๆ สัจธรรมใดๆนอกจักรวาลของเรา เป็นความจริงที่แม้เราอาจจะเดาถูก ก็ไม่อาจยินยันได้เพราะเราจะไม่มีแหล่งอ้างอิงที่สมบูรณ์ว่านั่นจริง จริงๆ ทำให้ไมรู้ว่านั่นจริงหรือไม่จริง
ความจริงที่ว่า "ภายนอกจักรวาล" ไม่สามารถดำรงอยู่ได้ อาจดูเหมือนเป็นข้อจำกัดทางความคิด แต่ในอีกมุมหนึ่ง มันเน้นย้ำถึงความยิ่งใหญ่และความครอบคลุมของจักรวาลที่เราเป็นส่วนหนึ่ง มันคือขอบเขตสูงสุดของความเป็นจริงที่เราสามารถรับรู้และเข้าใจได้ และการทำความเข้าใจจักรวาลของเราเองให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น อาจเป็นกุญแจสำคัญในการไขปริศนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการมีอยู่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
