“ผู้ถือแสงใต้เงาไม้ใหญ่”
นิทานภาวนาเพื่อเยียวยาจิตลึก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ใต้ร่มไม้ใหญ่ในป่าลึก…มีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง
เธอไม่เคยร้องไห้ ไม่เคยเรียกร้อง เธอนิ่ง เงียบ และอ่อนโยน
เธอไม่ใช่เพราะไร้ความรู้สึก แต่เพราะ…เธอ "ฟัง" โลกมาตั้งแต่เกิด
แม้บ้านที่เธอเกิดจะเปรียบดังเงาไม้ที่ใหญ่และหนา
แต่เธอกลับเป็นเหมือนแสงแดดเล็ก ๆ ที่ลอดผ่านลงมา
แสงนั้นไม่ได้เผาใคร มันเพียง...ส่อง
เพื่อให้ผู้คนรอบข้างเห็นเงาของตนชัดขึ้น
วันหนึ่งเธอถือแสงออกเดินทาง
ไปทำงาน ไปเรียนรู้ ไปสร้างโลกของตัวเอง
ทุกคนยืนใต้ไม้ใหญ่ ยื่นมือมาขอแสงนั้น
แต่ไม่มีใครถามว่า...เด็กหญิงเหนื่อยไหม?
แม้กระทั่งวันที่แสงนั้นริบหรี่
ไม่มีมือไหนยื่นออกมาจุดเทียนให้เธอ
มีเพียงเงาไม้ที่กล่าวเบา ๆ ว่า
“อยู่มืด ๆ แบบนี้แหละ…ก็ดีแล้ว”
เด็กหญิงร้องไห้ในใจ ไม่มีเสียง ไม่มีน้ำตา
แต่วันหนึ่ง...เธอนั่งลงใต้เงาไม้อีกครั้ง
ไม่ใช่เพราะสิ้นหวัง
แต่เพราะเธอเข้าใจแล้วว่า
ไม้ใหญ่ ก็มีบาดแผล
ใบไม้ ก็เคยโดนพายุ
ราก ก็เคยกระหายน้ำ
และผู้คนที่เธอแบกไว้ทั้งหมด
ก็แบก “อดีต” ที่พวกเขาไม่เคยรู้ว่าจะปล่อยยังไง
เธอจึงเงยหน้าขึ้น สูดลมหายใจเข้า
แล้วเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ…
“หนูให้อภัยแล้ว”
ไม่ใช่เพราะเขาสมควรได้รับ
แต่เพราะหัวใจของเธอ...
สมควรจะเป็นอิสระ
วันนั้นเอง...แสงเล็ก ๆ ในตัวเธอ
สว่างกว่าทุกวัน
ไม่ต้องแบก ไม่ต้องวิ่ง ไม่ต้องอธิบาย
เพราะเธอรู้แล้วว่า…
เธอไม่ใช่เงาไม้ของใครอีกต่อไป
เธอ คือ แสงแดดที่เรียนรู้จะส่องให้ตัวเองอบอุ่น
และเมื่อเธอยิ้มให้กับเงาไม้เป็นครั้งสุดท้าย
ไม้ใหญ่เงียบไป...และน้ำตาก็ไหลโดยไม่มีใครเห็น
เพราะแม้แต่เงาไม้
ยังโศกเศร้าที่มันไม่เคยรู้จัก "รักแท้"
เท่ากับที่เด็กหญิงผู้นี้เคยให้เลย
---
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
