คุณเชื่อเรื่องซิกเซ้นต์กันไหม?
เราเองก็เป็นคนนึงที่ไม่เคยเชื่อเกี่ยวกับเรื่องซิกเซ้นต์หรือเรื่องโลกหลังความตายเลย เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยเจอกับตัวเอง...
จนกระทั่งเรื่องที่พบเจอในวันก่อนที่เราจะเรียนจบม.3 มันทำให้ความคิดที่เรามีเกี่ยวกับเรื่องนี้เปลี่ยนไปตลอดกาล
ต้องขอเล่าก่อนว่าโรงเรียนที่เราเรียนอยู่ในตอนนั้นมีตั้งแต่ระดับอนุบาลถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่3 เป็นโรงเรียนเล็กๆที่ตั้งอยู่กลางชุมชน
ประวัติความเป็นมาเราไม่ค่อยแน่ใจ แต่จากที่ถามมาจากผู้ใหญ่เขาบอกว่าที่ตรงนี้เคยเป็นที่ตั้งของพวกทหารในสมัยก่อน และทุกคนจะรู้กันเป็นอย่างดีว่าศาลหลังโรงเรียนแรงมาก ถ้าใครทำอะไรไม่ดีหรือไปยุ่งไม่ว่าจะมีเจตนาที่ดีหรือไม่ดีก็จะเจอดีทุกคนจนต้องมาขอขมา
อย่างที่เล่าไปว่าก่อนหน้านี้เราไม่เคยเชื่อเรื่องลี้ลับเลยทำให้เราไม่กลัวเวลาต้องไปไหนมาไหนภายในโรงเรียนคนเดียว
เมื่อก่อนบางสัปดาห์ที่หยุดถ้าไม่มีอะไรทำครูก็ให้มาช่วยกันทำขนมไปขายบ่อย และมีหลายครั้งที่ครูใช้เราขึ้นไปเอาของภายในอาคารคนเดียว เราก็ไม่เคยรู้สึกหรือสัมผัสได้ถึงอะไร
แต่แล้ววันก่อนที่เราจะเรียนจบ.. วันนั้นครูนัดให้เราและเพื่อนมารับใบจบและมีการอยู่เล่นอยู่พูดคุยกันสักพักใหญ่ๆ
ตอนนั้นครูใช้เรากับเพื่อนอีกคนไปเอาของบนอาคารให้เหมือนเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือความรู้สึกขนลุกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ในขณะที่เพื่อนไขกุญแจด้านล่างที่ติดกับพื้น ( ประตูมันเป็นประตูเหล็กที่เลื่อนขึ้นลงได้นะคะ เราไม่แน่ใจว่ามันเรียกว่าอะไร ) เราก็ยืนมองเข้าไปช่องระหว่างบันไดที่อยู่ด้านใน ตอนนั้นจู่ๆเราก็ขนลุกขึ้นมาเฉยเลยทั้งที่ไม่เห็นอะไรและไม่ได้คิดอะไรอยู่
ณ เวลานั้นความรู้สึกของเรามันแย่มากๆ มันทำให้เราไม่อยากก้าวขึ้นไปหรือไม่แม้แต่จะกล้าบอกเพื่อนเลยด้วยซํ้าเลยได้แต่เก็บไว้ในใจก่อนและรีบเร่งเพื่อน จะได้ไปเอาของให้มันจบๆไปสักที
ตอนขึ้นบันไดเพื่อนมันวิ่งออกหน้าไปก่อน ส่วนเราก็ค่อยๆเดินขึ้นไปเหมือนปกติและคอยเตือนเพื่อนว่าอย่าวิ่งเสียงดัง เพราะตอนนั้นความรู้สึกเรามันบอกว่าเขาไม่พอใจเอามากๆทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาคือใคร และเสียวด้านหลังมากเหมือนไม่ได้อยู่กันแค่นั้นทั้งๆที่เราขึ้นมากับเพื่อนแค่สองคน
ตอนนั้นเราเดินขึ้นไปเอาของกันที่ชั้น3 ซึ่งเป็นห้องพักครู ในตอนที่เอาของเสร็จแล้วกำลังจะล็อคห้องคืนให้ครูเหมือนเดิมก็มีพัสดุโทรหาเพื่อน เพื่อนมันบอกให้เขาเอามาส่งที่โรงเรียนแล้วมันก็วิ่งลงไปก่อน
ตอนนั้นนํ้าตาเราแทบไหลเลยมันเป็นความรู้สึกที่กลัวมากแบบที่เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ก็พยายามไม่คิดอะไรและไม่มองเข้าไปในห้องเรียน พยายามมองตรงและเดินไปข้างหน้าอย่างเดียว
เดินลงมาถึงชั้นล่างแล้วเราก็เดินตรงไปหาเพื่อนที่วิ่งไปรับพัสดุเลย ไม่กล้าหันกลับไปมองบันไดด้านหลัง เรากลัวว่าเราจะเห็นสิ่งที่ไม่อยากเห็น จนเพื่อนที่รับของเสร็จถามว่าทำไมไม่ดึงประตูลงมาปิดทั้งๆที่กุญแจก็อยู่ตรงนั้น ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่ส่ายหน้าให้เพื่อนอย่างเดียว สุดท้ายเพื่อนก็เลยเป็นคนไปล็อคเอง
เมื่อเอาของมาให้ครูที่อยู่ในห้องทำขนมเสร็จพวกเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย เราเองก็พยายามจะลืมจะไม่นึกถึงเรื่องนี้แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่เคยลืมสักที
กระทั่งตอนเราอยู่ม.4 ในวันครูเรากับเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันนัดกันไปหาครูเก่าที่โรงเรียนเก่าอีกครั้ง นั่นเป็นครั้งแรกที่เราตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ให้พวกเขาฟัง
เราไม่รู้ว่าเพื่อนที่ขึ้นไปกับเราครั้งนั้นจะจำความรู้สึกหรือจำเรื่องราวในวันนั้นได้ไหม จะรู้สึกเหมือนเราหรือเปล่า เพราะมันผ่านมาค่อนข้างนานเลยกว่าเราจะกล้าพูดถึงเรื่องนี้ และไม่รู้ว่าเพื่อนคนอื่นจะเชื่อในสิ่งที่เราเล่าหรือเปล่า เพราะเราไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้เลย..
แล้วทุกคนล่ะคะ? เคยเจอเรื่องที่ไม่เคยหาคำตอบจากวิทยาศาสตร์ได้หรือเรื่องแปลกๆกันบ้างหรือเปล่า มาเล่าแชร์ประสบการณ์กันเถอะค่ะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
