ตอนที่ 8: อยู่ตรงนั้นเสมอ...แม้จะไม่พูดออกมา
หลังเหตุการณ์วันเสาร์
โรงเรียนกลับมาเงียบอีกครั้ง
แต่บางอย่างในหัวใจของติ๊ก...ไม่เหมือนเดิม
เธอเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกับความคิดบางอย่างที่ไม่สามารถสลัดออกไปได้
กล่องโกโก้เย็นที่วางอยู่บนโต๊ะหินข้างสนามเมื่อวาน
ถุงขนมที่เธอคุ้นตามาก่อน
และเงาคนคนหนึ่ง...ที่เธอเห็นตอนเดินกลับบ้าน
> “จริงใจ...อยู่ตรงนั้นเหรอ?”
เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ
...
เย็นวันนั้น
หลังชมรมกีฬาเลิก
ติ๊กเดินไปที่ห้องชมรมอ่านหนังสือ เงียบ ๆ
จริงใจนั่งอยู่มุมเดิม ข้างหน้าต่าง เปิดหนังสือวิทยาศาสตร์ทดลอง แต่ไม่อ่าน
มือถือกล่องโกโก้ที่ยังไม่ได้เปิดดื่ม
เมื่อเห็นติ๊ก เธอรีบยัดหนังสือลงกระเป๋า
> “จะกลับแล้วเหรอ?”
ติ๊กไม่ตอบ
เดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ
ความเงียบเข้ามาแทนที่ แต่ไม่ใช่ความอึดอัด
> “เธออยู่ตรงนั้น...เมื่อวันเสาร์ใช่มั้ย?”
จริงใจชะงัก
สายตาลดต่ำลงอย่างยอมรับ
> “อืม…”
ติ๊กพยักหน้าเบา ๆ
มองออกไปนอกหน้าต่าง
> “ทำไมไม่บอกเราล่ะ?”
> “เพราะไม่รู้จะพูดยังไง...” จริงใจตอบเบา ๆ
“เราไม่อยากให้ใครเสียใจ...ไม่อยากทำร้ายกิมเล้ง…แล้วก็ไม่รู้จะวางตัวกับเธอยังไง…”
ติ๊กยิ้มมุมปาก แต่เป็นยิ้มที่ดูเศร้า
> “เธอเคยคิดมั้ยว่า...เวลาที่เธอเงียบ มันทำให้เรารู้สึกเหมือน...เราไม่สำคัญ”
ประโยคนั้นทำให้จริงใจเงยหน้ามอง
น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
> “เราขอโทษ…”
ติ๊กหันมาสบตา
> “แต่เรารู้แล้ว...ว่าเธออยู่ตรงนั้นจริง ๆ”
“ต่อไป...ไม่ต้องพูดก็ได้ แค่เธออยู่ก็พอแล้ว”
...
เย็นวันนั้น ทั้งคู่เดินกลับบ้านด้วยกัน
ไม่มีมือที่จับกันไว้
ไม่มีคำหวาน ไม่มีคำสารภาพรัก
แต่ทุกก้าวคือความรู้สึกที่ลึกลงทุกที
ความเงียบ...แต่เข้าใจกันมากขึ้น
ดวงใจสองดวง…ที่กำลังเดินเข้าใกล้กันทีละนิด
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
