ความรักของจริงใจตอนมัธยมต้น
ตอนที่ 7: ความเงียบของคนที่เจ็บกว่า
บ่ายวันจันทร์หลังเลิกเรียน
กิมเล้งมาดักรอจริงใจตรงทางเดินข้างห้องชมรม อ่านหนังสือ
> “เรามีเรื่องจะขอร้อง…"
จริงใจปิดหนังสือช้า ๆ เงยหน้ามองเพื่อนข้างบ้านที่ยิ้มเจื่อน ๆ กว่าทุกที
> “เราตัดสินใจแล้ว…จะสารภาพรักกับติ๊ก”
เธอชะงัก ไม่ใช่เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดวันนี้ แต่เพราะไม่คิดว่า…จะให้เธอเป็นคนเกี่ยวข้อง
> “เราอยากให้เธอชวนติ๊กออกมาเจอเรา…แค่ครั้งเดียวก็ได้ แล้วเดี๋ยวที่เหลือเราจัดการเอง”
หัวใจจริงใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
> “เธอเป็นเพื่อนที่เขาไว้ใจที่สุด…ถ้าเธอขอ เขาคงมาแน่ ๆ”
จริงใจฝืนยิ้ม “อืม…ได้สิ เดี๋ยวเราชวนให้”
…
เย็นวันเสาร์ที่สวนเล็ก ๆ หลังโรงเรียน
กิมเล้งแต่งตัวเรียบร้อยผิดจากทุกวัน ถือกล่องของขวัญเล็ก ๆ ไว้แน่น
ติ๊กเดินมาในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงวอร์ม เรียบง่ายอย่างที่เธอเป็น
> “จริงใจล่ะ?”
กิมเล้งยิ้มเก้อ ๆ “เธอบอกว่าติดธุระ…เลยให้เราสองคนมาเจอกันก่อน”
ติ๊กเลิกคิ้วนิดหนึ่ง แต่ก็พยักหน้า “อ๋อ…งั้นก็แล้วแต่เธอละกัน”
…
เวลาผ่านไปสิบกว่านาที กิมเล้งจึงสูดหายใจลึก แล้วพูดออกไป
> “เราชอบเธอ…ชอบมานานแล้ว”
ติ๊กนิ่งไป
มองหน้ากิมเล้งด้วยสายตาที่ไม่ใช่ความตกใจ
แต่เป็นความสงสาร
> “ขอบคุณนะ…ที่กล้าพูดแบบนั้น”
“แต่เรา…ไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันกับเธอเลย”
> “เราชอบจริงใจ”
ประโยคนั้นหลุดออกมาเบากว่าลมหายใจ แต่หนักเกินกว่าหัวใจคนฟังจะรับไหว
กิมเล้งยิ้มจาง ๆ พยักหน้าเบา ๆ
> “เรารู้อยู่แล้วล่ะ…แต่แค่ไม่อยากเสียใจที่ไม่เคยลองพูดออกไป”
…
อีกมุมหนึ่งของโรงเรียน
จริงใจยืนอยู่หลังพุ่มไม้ ห่างออกมาไม่กี่เมตร
ได้ยินทุกอย่างชัดเจน
มือเธอกำกล่องโกโก้ที่เตรียมไว้แน่น
แต่ไม่สามารถเดินเข้าไปให้กำลังใจใครได้เลย
> “ขอโทษนะ…ที่เราขอให้เธอไปเดทกับเขา”
เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ
“ขอโทษ…ที่เราชอบเธอจนเห็นแก่ตัวไม่ได้เลยสักนิด”
และวันนั้น…ไม่มีใครรู้ว่า น้ำตาของจริงใจหยดแรก
ไม่ได้ไหลเพราะความรักของคนอื่น
แต่เพราะหัวใจของเธอเอง…ที่เลือก “เสียสละ” แทน “ยืนอยู่ข้างคนที่รัก”
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
