ตอนที่ 13: ทางแยกของอนาคต
เย็นวันนั้น หลังจากจับมือกันเดินกลับบ้าน
จริงใจรู้สึกอบอุ่นที่สุดในโลก
แต่ไม่รู้เลยว่า…มีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองอยู่จากหน้าบ้าน
> “จริงใจ…”
เสียงของพ่อดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในบ้าน
“เมื่อกี้เดินมากับติ๊กใช่มั้ย?…จับมือกัน?”
จริงใจชะงัก
> “อ๋อ…ก็แค่เพื่อนกันน่ะค่ะพ่อ…”
พ่อมองนิ่ง ไม่ได้ดุ แต่แววตากังวลชัดเจน
> “พ่อแค่อยากให้หนูมีอนาคตที่ดี อยากให้ไปเรียน ม.ปลายที่ดี ๆ ที่อำเภอเมืองขอนแก่น”
“พี่จิ๋วเขาก็อยู่ที่นั่น จะได้ดูแลหนู…จะได้ไม่ไขว้เขวกับเรื่องวัยรุ่นแบบนี้”
จริงใจเงียบ ไม่กล้าสบตา
เธอรู้ดีว่าพ่อหมายถึงอะไร…
...
เย็นวันต่อมา
จริงใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ติ๊กฟัง ขณะนั่งริมสนามเซปักตะกร้อที่ไม่มีใครอยู่
ติ๊กเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
> “เราก็เข้าใจพ่อนะ…เขาแค่ห่วง”
> “ถ้าเธอไปจริง ๆ…”
“คงไม่ได้เจอกันทุกวันแบบนี้แล้วสิ”
จริงใจมองพื้น
> “พ่ออยากให้ไปอยู่กับพี่จิ๋ว เรียน ม.4 ที่โรงเรียนดังในตัวเมืองขอนแก่น”
“แต่เรายังไม่รู้เลยว่าเราอยากเป็นอะไร…”
ติ๊กยิ้มบาง ๆ
> “เรารู้แล้วล่ะ เราจะเรียน ปวช. สาขาบัญชี”
“อยากช่วยที่บ้านทำร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าให้มีบัญชีดี ๆ สักที”
จริงใจหันไปมองอย่างประหลาดใจ
> “จริงดิ?”
ติ๊กพยักหน้า
> “เราอยู่ที่บ้านเหมือนเดิม…ไปหาที่ขอนแก่นบ่อยๆคงไม่ได้”
เงียบไปอีกพัก
> “เราจะพยายามเก็บเงินไว้นะ…บางทีอาจได้ไปหาบ้าง…หรือไม่ก็ให้เธอกลับมาเยี่ยมเรา”
จริงใจน้ำตาคลอ
> “แต่เรายังไม่อยากไปไหนเลย…”
ติ๊กยื่นมือมาแตะมือของจริงใจเบา ๆ
> “บางครั้งเราไม่ได้เลือกได้ทุกอย่าง…แต่เราเลือกจะรู้สึกกับใครได้นะ”
จริงใจพยักหน้า ก่อนกระซิบเบา ๆ
> “งั้นเราขอเลือกจะรู้สึกกับเธอ…แม้จะต้องอยู่ห่างกันก็เถอะ”
...
พระอาทิตย์ตกลงอีกวัน
สนามเซปักตะกร้อเงียบงัน
แต่เสียงหัวใจสองดวงยังชัดเจนเหมือนเดิม
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
