Blockdit Logo (Mobile)
เค้าแมว
•
5 มิ.ย. เวลา 04:56 • สัตว์เลี้ยง

บทละครสั้น: “บ้านของฮันนี่และมาร์โคล่า”

ตัวละครหลัก:
• ฉัน (ผู้เล่าเรื่อง)
• พี่ชาย
• ฮันนี่ (แมวแสนรัก)
• มาร์โคล่า (สุนัขไซบีเรียน)
• พนักงานธนาคารหญิง
• พี่ผู้ชายฝ่ายสินเชื่อ
⸻
ฉากที่ 1: ในคลินิกสัตวแพทย์ ตอนกลางคืน
(เสียงเครื่องปรับอากาศเบาๆ ผสานกับเสียงหายใจของมาร์โคล่าที่นอนเบียดกรง และเสียงกรุ๊งกริ๊งจากปลอกคอของฮันนี่ที่เดินเล็มอาหารเงียบๆ)
ฉัน (พากย์)
(น้ำเสียงอบอุ่น ห่วงใย)
“1 ปีกว่าแล้ว… ที่เราอยู่กันสามชีวิตในคลินิกนี้ ฉัน… ฮันนี่… แล้วก็มาร์โคล่า
ฮันนี่น่ะ ชอบนอนหน้าร้าน ชอบแดดอุ่นยามเช้า
แต่มาร์โคล่า… ขนหนานุ่มจนต้องอยู่แต่ในห้องแอร์
มันไม่มีที่ให้วิ่งเลย… มันแค่หมาไซบีเรียนที่อยากวิ่งตามสัญชาตญาณ
ฉันกับพี่ชาย…ก็รู้เลยว่า เราทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้…”
พี่ชาย (พากย์)
“มันถึงเวลาแล้วล่ะ… เราต้องหาบ้านใหม่”
⸻
ฉากที่ 2: ขับรถไปดูบ้านแบบไม่ได้ตั้งใจ
ฉัน (พากย์)
(น้ำเสียงหวังลึกๆ แต่นิ่งๆ)
“ตอนนั้นไม่มีเงินเลย… แค่มีความรู้สึกว่า ต้องซื้อ
เพราะฮันนี่กับมาร์โคล่า… เขาต้องมีบ้าน
เราขับรถเล่นๆ… เข้าไปในหมู่บ้านโครงการนึง”
(เสียงเบรกเบาๆ กับประตูรถเปิด)
พี่ชาย (พากย์)
(เสียงหัวเราะเบาๆ ล้อเล่น)
“เข้าไปดูบ้านเล่นๆ เผื่อจะมีแรงบันดาลใจ”
(เสียงก้าวเท้าเข้าไปในบ้านตัวอย่าง)
ฉัน (พากย์)
“…แล้วก็เจอบ้านหลังนี้
บ้านเลขที่ที่เราชอบ
ราคาที่พอจะฝันถึงได้”
⸻
ฉากที่ 3: ที่สำนักงานขายบ้าน
ฉัน (พากย์)
“ในกระเป๋าเรามีเงินกันอยู่แค่ 50,000 บาท
ก็ลองจองไปแบบไม่คิดมาก
คิดในใจ… ‘ยังไงก็กู้ไม่ผ่านหรอก’”
(เสียงเคาะแป้นพิมพ์ และเอกสารถูกวางบนโต๊ะ)
พนักงานธนาคารหญิง (พากย์)
(เสียงมั่นใจ อบอุ่น)
“ไม่ลองไม่รู้ค่ะ เดี๋ยวหนูประสานงานให้กับพี่อีกทีนะคะ
มีพี่ฝ่ายสินเชื่อคนนึง เขาเก่งมากๆ เดี๋ยวแนะนำให้”
⸻
ฉากที่ 4: รอผลอนุมัติธนาคาร
(เสียงนาฬิกาเดิน, ลมหายใจถี่ขึ้น)
ฉัน (พากย์)
“วันนั้น… เหมือนหัวใจจะหล่น
โทรศัพท์ดังขึ้น… แล้วธนาคารบอกว่า…”
เสียงโทรศัพท์
(เสียงจากปลายสาย)
“ยินดีด้วยนะคะ… พี่ชายคุณกู้ผ่านแล้วค่ะ”
(เสียงดนตรีเบาๆ ซึ้งๆ เริ่มขึ้น)
ฉัน (พากย์)
“…ฉันยิ้มทั้งน้ำตา
แต่มือสั่น… ใจสั่น… คิดแต่ว่า เราจะผ่อนไหวเหรอ?”
⸻
ฉากที่ 5: ตัดสินใจเซ็นสัญญา
พี่ชาย (พากย์)
(น้ำเสียงมั่นใจแต่นุ่มนวล)
“หากเราสองคนช่วยกัน… ยังไงก็ไหว”
ฉัน (พากย์)
“…เราเซ็นสัญญา
เรากลายเป็น ‘เจ้าของบ้าน’
และกลายเป็น ‘ลูกหนี้เต็มตัว’
ในเดือนสิงหาคม ปี 52”
(เสียงปากกาขีดบนกระดาษ)
⸻
ฉากสุดท้าย: วันย้ายเข้า
(เสียงประตูเปิด พร้อมเสียงเห่าของมาร์โคล่า)
ฉัน (พากย์)
“ฮันนี่เดินสำรวจบ้านใหม่
มาร์โคล่าวิ่งเล่นจนหมดแรง
แล้วก็ล้มตัวนอน… เหมือนจะบอกว่า ขอบคุณนะ”
(เสียงดนตรีจบด้วยความอบอุ่น)
ฉัน (พากย์ ปิดท้าย)
“…จากคลินิกแคบๆ สู่บ้านหลังแรก
เพราะรักลูก… ฉันยอมเป็นหนี้…อย่างไม่ลังเลเลย”
โฆษณา