ตอนที่ 15: แล้วเราจะพบกันอีกครั้ง
เช้าวันปิดเทอม
ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อน เหมือนเสื้อของจริงใจที่ใส่มาวันนี้
กระเป๋าเดินทางสีดำสองใบวางอยู่ข้างรถกระบะของพ่อ
กล่องหนังสือ กล่องขนม และกล่องนมเป็นลัง ถูกจัดเรียงไว้เรียบร้อย
พ่อของจริงใจยืนตรวจของอยู่หลังรถ
น้องชายวัยประถมของเธอ ยืนอมยิ้มอยู่ข้าง ๆ พร้อมเป้สะพายหลังใบเล็ก
ติ๊กเดินเข้ามาช้า ๆ
ในมือถือถุงกระดาษที่ใส่อัลบั้มภาพถ่ายที่ล้างออกมาแล้ว
> “อันนี้…ของเธอ”
“มีรูปสุดท้ายที่เราสัญญากันไว้ด้วยนะ”
จริงใจยิ้ม รับไว้เบา ๆ
> “ขอบคุณนะ…สำหรับทุกอย่างเลย”
พ่อเดินมาหยุดข้าง ๆ ทั้งคู่
ยิ้มบาง ๆ ก่อนพูดว่า
> “พร้อมหรือยังลูก?”
จริงใจพยักหน้า
ก่อนจะหันไปหาติ๊ก
ทั้งคู่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้หน้าบ้าน
ลมพัดเบา ๆ ผมหน้าม้าของจริงใจปลิวขึ้นเล็กน้อย
> “ขอบคุณที่อยู่ข้างเราตลอด ม.ต้นนะติ๊ก”
“เราไม่รู้ว่าที่ขอนแก่นจะมีใครมาเป็นเพื่อนใหม่มั้ย
แต่เรารู้ว่า...ไม่มีใครเหมือนเธอ”
ติ๊กหลบตา ยิ้มเล็กน้อย
> “เราก็เหมือนกัน เราจะเก็บรูปนี้ไว้จนวันรับปริญญาเลย”
“แล้วค่อยถามกันอีกที…ว่ายังรู้สึกเหมือนเดิมมั้ย”
จริงใจหัวเราะเบา ๆ
น้ำตาซึม แต่ไม่ร้อง
> “ตกลงนะ…อย่ามีแฟนก่อนเรานะ”
> “แน่นอน” ติ๊กตอบมั่นใจ
“เธอก็เหมือนกันนะ คนอ่านแฮร์รี่พ็อตเตอร์กับหนังสือวิทยาศาสตร์แบบเธอ ไม่ควรจะมีแฟนเร็วหรอก”
ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกันอีกครั้ง
ก่อนที่พ่อจะตะโกนจากรถว่า
> “ไปได้แล้วลูก เดี๋ยวถึงขอนแก่นค่ำ!”
จริงใจขึ้นรถไปนั่งข้างน้องชาย
หันกลับมามองผ่านกระจกหน้าต่าง
ติ๊กยืนอยู่ที่เดิม
ชูนิ้วก้อยขึ้นมา
จริงใจรีบชูนิ้วก้อยตอบ
สัญญาสุดท้าย…ที่ไม่มีคำพูด
แต่เข้าใจกันดี
...
รถขับลับสายตาไป
ทิ้งไว้เพียงความทรงจำในรั้วโรงเรียน ม.3/3
กับความรักใส ๆ ของเด็กสองคน
ที่ยังไม่ต้องมีคำว่า "แฟน"
แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
