ชื่อเรื่อง: บ้านที่มีเพียงลมหายใจของเรา
ฉากที่ 1 – บ้านหลังเปล่า
(แสงไฟสลัวส่องผ่านหน้าต่างบ้านเปล่าๆ ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใด ๆ มีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ ของหญิงสาว และเสียงหอบเบา ๆ ของสุนัขกับแมวข้างกาย)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“หลังจากที่เซ็นสัญญากับธนาคาร… ฉันคิดว่านี่แหละคือจุดเริ่มต้นของความสุข แต่ความจริงแล้วมันคือการเริ่มต้นของความว่างเปล่า…”
(เธอมองไปรอบๆ บ้านที่มีเพียงแอร์เก่า ๆ หนึ่งตัว หมอน ผ้าห่ม และสัตว์เลี้ยงสองตัวที่เธอรักยิ่งกว่าอะไร)
หญิงสาว (พูดกับพี่ชาย):
“หนูจะไม่เช่าอีกแล้วพี่… หนูจะย้ายเข้าไปอยู่เลย ฮันนี่กับมาร์โคล่จะได้มีพื้นที่วิ่งเล่นกว้างๆ สักที”
พี่ชาย (ถอนหายใจ):
“ไม่มีแม้แต่เตียงจะนอนเลยนะ…”
(เธอส่ายหน้า ยืนยันหนักแน่นทั้งน้ำตา)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“ไม่มีบิ้วอิน ไม่มีเครื่องใช้ ไม่มีแม้แต่ตู้เสื้อผ้า… ฉันนอนอยู่กับหมาแมว เปิดแอร์แล้วกอดกันไว้ในความมืด”
⸻
ฉากที่ 2 – ปีแรกของการเริ่มใหม่
(ภาพค่อย ๆ เปลี่ยนจากบ้านเปล่า ๆ เป็นห้องนอนเล็กๆ มีเตียงเก่า ๆ กับตู้เสื้อผ้าหนึ่งใบ มีโซฟา โต๊ะกินข้าวเรียบง่ายปรากฏขึ้นทีละชิ้นทีละน้อย)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“ทีละนิด… ฉันเริ่มมีเงินเก็บจากคลินิก ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้น บ้านที่เคยเงียบเหงาเริ่มมีเสียงหัวเราะ มีโต๊ะกินข้าวที่นั่งกินข้าวพร้อมกันทุกวัน…”
(เธอเอื้อมมือไปลูบหัวฮันนี่ที่นอนอยู่ข้างโซฟา ฮันนี่เลียมือตอบเบา ๆ)
⸻
ฉากที่ 3 – เงามืดเริ่มมาเยือน
(ภาพฮันนี่เริ่มเกา ผิวหนังเริ่มแดงนูน หญิงสาวสีหน้ากังวล พาไปหาพี่ชายที่เป็นสัตวแพทย์)
พี่ชาย:
“…ไม่ใช่เชื้อราธรรมดา ฮันนี่เป็น Cryptococcosis เชื้อราชนิดหนึ่งที่ติดต่อผ่านทางเดินหายใจ…”
หญิงสาว:
“…อะไรนะ…?”
พี่ชาย (เสียงเศร้า):
“มันรักษาไม่ได้หายขาด มีแต่ประคองอาการ… ถ้าไม่รีบเอาชิ้นเนื้อบางส่วนออก อาจกระทบต่อชีวิตฮันนี่ในระยะยาว…”
(แสงสลัวลงอีกครั้ง หญิงสาวนั่งอยู่บนพื้นกอดฮันนี่แน่น น้ำตาไหลเงียบ ๆ)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“จากบ้านที่มีเพียงฉันกับลมหายใจของฮันนี่… วันนี้ ฉันกำลังจะสูญเสียเธอ โดยไม่มีโอกาสได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ”
⸻
ปิดฉากด้วยเสียงพากย์นุ่มเศร้า
“…นี่คือบ้านที่ฉันฝันถึง แต่ไม่เคยคิดว่า…มันจะเต็มไปด้วยการต่อสู้อันเดียวดายขนาดนี้…”
ตอนที่ 2: ความหวังในคืนที่หนาวเหน็บ
ฉากเปิด – โรงพยาบาลสัตว์
(ภาพในห้องตรวจกว้างขาวสะอาด แต่เย็นเยียบ หญิงสาวนั่งกุมมือแน่น มองผ่านประตูกระจกที่ฮันนี่กำลังถูกวางยาสลบเพื่อตัดชิ้นเนื้อ)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“ฉันอยากจะเข้าไปแทนเธอ อยากจะเจ็บแทนเธอ… อยากจะบอกว่าไม่ต้องกลัวนะฮันนี่ แม่อยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน…”
(ภาพตัดไปที่มือของเธอกำแน่น มีรอยเล็บจิกผิวไว้แน่นเพื่อกลั้นน้ำตา)
⸻
ฉากแฟลชแบค – คืนแรกในบ้าน
(ย้อนกลับไปตอนเธอเพิ่งย้ายเข้า เธอกับฮันนี่นอนกอดกันบนพื้น ปูแค่ผ้าห่ม)
หญิงสาว:
“ฮันนี่… เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะลูก ถึงที่นี่จะไม่มีอะไรเลย แต่มีเราสองคนก็พอแล้วใช่ไหม?”
(ฮันนี่เลียแก้มเธอเบา ๆ เหมือนตอบรับ)
⸻
กลับมาปัจจุบัน – หลังผ่าตัด
(ฮันนี่ตื่นขึ้นช้า ๆ แผลเย็บมีผ้าพันไว้ หญิงสาววางหน้าผากลงบนเตียงน้ำตาไหลเงียบ ๆ)
หญิงสาว (พูดกับฮันนี่เบา ๆ):
“แม่ขอโทษนะลูก… ที่รู้ช้าไป… ที่ดูแลหนูไม่ดีพอ…”
(ฮันนี่พยายามกระดิกหาง เธอยิ้มทั้งน้ำตา)
⸻
ฉากที่ 2 – กลับถึงบ้าน
(บ้านที่เคยเงียบเหงาตอนนี้มีอุปกรณ์เพิ่มขึ้นเล็กน้อย โซฟา ตู้ยา พัดลม พรมเล็ก ๆ สำหรับฮันนี่นอน)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“ตอนที่ฉันซื้อบ้านหลังนี้… ฉันคิดว่ามันจะเป็นรางวัลของชีวิต แต่วันนี้…มันกลายเป็นสนามรบที่ฉันต้องสู้ เพื่อปกป้องชีวิตเล็ก ๆ อีกหนึ่งชีวิต”
⸻
ฉากสุดท้าย – กลางคืนหลังบ้าน
(หญิงสาวนั่งเงียบ ๆ บนพื้นระเบียงหลังบ้าน ฮันนี่นอนตะแคงข้างเธอ มาร์โคล่านอนขดข้างเท้า มีเสียงแมลงกลางคืนแผ่วเบา)
หญิงสาว:
“ฮันนี่… เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ… ถ้าวันไหนที่ลูกเหนื่อยจนไม่อยากสู้ต่อ แม่จะเป็นคนสู้แทนเอง”
(กล้องค่อย ๆ ซูมออกให้เห็นภาพเธอและสัตว์เลี้ยงนอนเงียบๆ ใต้แสงจันทร์ในบ้านที่เคยว่างเปล่า แต่วันนี้อบอุ่นด้วยความรัก)
⸻
เสียงพากย์สรุปท้ายตอน:
“…ในคืนที่หนาวที่สุด ฉันพบว่า แค่มีลมหายใจของใครบางคนข้าง ๆ มันก็เพียงพอให้ลุกขึ้นมาใหม่ได้อีกครั้ง…”
ตอนที่ 3: บ้านที่มีหัวใจ
ฉากเปิด – เช้าตรู่ในวันธรรมดา
(แสงแดดอ่อนสาดผ่านม่านบาง ๆ ภายในห้องนอนเล็กที่ตอนนี้มีเตียงนอน ผ้าปูเรียบ ๆ ตู้เสื้อผ้าเล็ก ๆ และมุมวางยา ฮันนี่นอนข้างหญิงสาวอย่างสงบ มาร์โคล่ากำลังเห่ากระจกเงา)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“บ้านหลังนี้เริ่มมีชีวิต… ไม่ใช่เพราะของใช้ ไม่ใช่เพราะเฟอร์นิเจอร์… แต่เพราะหัวใจของเราเต้นอยู่ข้างกันทุกวัน”
(เธอลุกขึ้นบีบยาใส่เข็ม drop ใหญ่ แล้วหยดลงจมูกฮันนี่อย่างเบามือ)
หญิงสาว:
“อดทนหน่อยนะลูก… ยานี้ไม่หายหรอก แต่อย่างน้อยมันจะช่วยให้หนูไม่เจ็บ”
(ฮันนี่ร้องเบา ๆ แล้วซุกตัวเข้าหาเธอเหมือนเดิม)
⸻
ฉากที่ 2 – ในรถระหว่างไปคลินิก
(หญิงสาวขับรถ มือหนึ่งวางบนเบาะหลังที่มีฮันนี่กับมาร์โคล่านั่งอยู่ในกรงเดินทาง)
หญิงสาว (พูดคนเดียวในรถ):
“ทุกเช้า…เราสามชีวิตไปทำงานด้วยกัน ฮันนี่นั่งนิ่ง ๆ มองนอกหน้าต่างเหมือนกำลังฝันถึงสวนกว้าง ๆ ที่ไม่เคยได้วิ่งจริง ๆ”
(เธอยิ้มทั้งน้ำตา ย้อนนึกถึงวันแรกที่เธอย้ายเข้ามา บ้านว่างเปล่า แต่ใจเธอเต็มไปด้วยความหวัง)
⸻
ฉากที่ 3 – กลางคืนในวันฝนตก
(เสียงฝนกระทบหลังคาดังเป็นจังหวะ ฮันนี่นอนหอบอยู่ปลายเตียง หญิงสาวนั่งอ่านบทความการดูแลแมวป่วยจากเว็บต่างประเทศในมือถือ พร้อมจดบันทึกยาวเหยียด)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“ฉันไม่รู้ว่าฮันนี่จะอยู่กับฉันได้นานแค่ไหน… แต่ถ้าเธอจะอยู่ได้อีกวันเดียว ฉันก็จะทำให้วันนั้นดีที่สุด…จนเธอจำได้”
(เธอเอาผ้าห่มมาห่มให้ฮันนี่เบา ๆ แล้วก้มลงจูบที่หัว)
⸻
ฉากที่ 4 – ห้องนั่งเล่นที่มีชีวิต
(มาร์โคล่าวิ่งไล่ของเล่นในห้องที่เคยว่างเปล่า โซฟาตัวเล็กๆ มีผ้าห่มพาดพิง ฮันนี่นอนหลับอย่างสงบตรงเบาะนุ่ม ๆ)
หญิงสาว:
“ตอนแรก ฉันคิดว่าบ้านคือสิ่งปลูกสร้าง แต่ความจริงแล้ว…บ้านคือคนที่อยู่ในนั้นต่างหาก”
⸻
ฉากสุดท้าย – ฮันนี่นอนอยู่บนระเบียงบ้านกลางแสงแดด
(หญิงสาวนั่งเขียนไดอารี่ข้างเธอ เสียงเพลงคลอเบา ๆ แสงอาทิตย์อาบหลังทั้งสองร่าง)
หญิงสาว (เขียนลงไดอารี่):
“วันนี้ฮันนี่ยังหายใจ…
และฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ เพราะลมหายใจของเธอ…
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งแม่ไป แม้ในวันที่แม่ยังไม่พร้อมจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้จริง ๆ”
⸻
เสียงพากย์สรุปท้ายตอน:
“…เมื่อบ้านมีหัวใจ มันจะไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป แม้วันที่หัวใจหนึ่งดวงจะหยุดเต้นลง… แต่ความรักจะยังหลงเหลืออยู่ในทุกมุมของบ้านหลังนี้ตลอดไป…”
⸻
ตอนที่ 4: มาร์โคล่า – ผู้เฝ้าดูเงียบงัน
ฉากเปิด – ยามเช้าในบ้าน
(แสงแดดลอดผ้าม่านสีขาวอ่อน มาร์โคล่านั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง มองฮันนี่ที่นอนอยู่บนเบาะ หญิงสาวกำลังเตรียมยา หยดอย่างระมัดระวัง)
เสียงพากย์ในหัวของมาร์โคล่า (นุ่ม ลึก เงียบเหงา):
“ทุกเช้า ฉันตื่นขึ้นมาก่อนเธอ… และก่อนที่แม่จะลืมตา ฉันก็รู้ว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน”
(ภาพย้อนให้เห็นช่วงที่หญิงสาวนั่งร้องไห้เงียบ ๆ ข้างฮันนี่ มาร์โคล่านั่งเฝ้าอยู่ห่าง ๆ ไม่มีเสียง)
มาร์โคล่า (พากย์เสียง):
“ฉันไม่เคยพูดได้… แต่ฉันเห็นหมด
วันที่แม่ไม่มีแม้แต่ข้าวกิน เพราะเอาเงินไปซื้อยาฮันนี่
วันที่แม่นั่งทาแผลจนมือสั่น แล้วลุกขึ้นไปล้างจานด้วยตาแดง ๆ”
⸻
ฉากที่ 2 – หญิงสาวในคลินิก
(ภาพหญิงสาวในชุดทำงาน เริ่มใส่ใจรูปลักษณ์ตัวเองมากขึ้น ผูกผม แต่งหน้าอ่อน ๆ ยิ้มให้ลูกค้าอย่างตั้งใจ)
มาร์โคล่า (พากย์เสียง):
“แม่เริ่มเปลี่ยนไป… จากคนที่เคยไม่ลุกจากที่นอนในวันหยุด กลายเป็นคนที่ตื่นเช้ามาดูแลตัวเอง เพราะเธอรู้ว่า ถ้าเธอล้ม ฮันนี่จะอยู่กับใคร?”
(เธอหันกลับมาโบกมือเรียกมาร์โคล่าขึ้นรถ ฮันนี่นอนเบาะหลัง มาร์โคล่ากระโดดขึ้นอย่างเชื่องช้า)
⸻
ฉากที่ 3 – คืนที่ฝนตกหนัก
(มาร์โคล่านั่งเฝ้าฮันนี่ที่หอบอยู่กลางดึก หญิงสาวเดินวนไปมา หยิบผ้า หยิบยา โทรหาพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ)
หญิงสาว:
“พี่… ฮันนี่หายใจแรงมากเลย… ตาเธอเริ่มลอยแล้ว… พี่ช่วยหนูหน่อย…”
มาร์โคล่า (พากย์เสียง):
“ฉันอยากพูด อยากเห่า อยากบอกแม่ว่า ‘ไม่เป็นไรนะ’
แต่ฉันทำได้แค่นั่งมอง แล้วส่งสายตาว่า แม่ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ…”
(มาร์โคล่าค่อย ๆ นอนลงข้างฮันนี่ แอบเลียขนเธอเบา ๆ แล้วนอนเฝ้าเงียบ ๆ ตลอดคืน)
⸻
ฉากที่ 4 – หญิงสาวออกกำลังกายหน้าบ้าน
(ภาพในเช้าวันหนึ่ง หญิงสาวออกกำลังกายหน้าเฉลียง มาร์โคล่านอนมองอยู่ใกล้ ๆ)
มาร์โคล่า (พากย์เสียง):
“แม่เริ่มวิ่ง วิ่งทีละนิด วิ่งเพื่อตัวเอง และเพื่อลูกทั้งสอง
เธอบอกฮันนี่ว่า ‘แม่ต้องแข็งแรง จะได้อุ้มฮันนี่ได้เวลาป่วย’
แล้วเธอก็ทำได้จริง ๆ…”
⸻
ฉากสุดท้าย – กลางคืนในบ้านที่อบอุ่น
(ฮันนี่นอนหลับสนิทบนเบาะ มาร์โคล่านอนข้างๆ ส่วนหญิงสาวนั่งเขียนจดหมายถึงตัวเองในอดีต)
หญิงสาว (เสียงพากย์จากจดหมาย):
“ถึงตัวฉันในวันนั้น…
เธอที่เคยคิดว่าไม่มีอะไรเหลืออยู่ในชีวิต
วันนี้เธอมีบ้าน มีหัวใจที่เต้นอยู่รอบข้าง
มีคนตัวเล็ก ๆ ที่ไม่พูด…แต่เฝ้ามองเธอเสมอ
และที่สำคัญ…เธอกลายเป็นคนที่เธอเคยอยากเป็นแล้วนะ”
⸻
เสียงพากย์สุดท้ายจากมาร์โคล่า:
“…ฉันพูดไม่ได้… แต่ฉันเห็นทุกอย่าง
และฉันรักแม่ในทุก ๆ เวลาที่เธอพยายาม แม้ในวันที่ไม่มีใครรู้ว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน…”
ตอนที่ 5: แผลของฮันนี่… และแผลของฉัน
ฉากเปิด – แสงแดดยามสายส่องลงมาบนพรมในห้องนั่งเล่น
(ฮันนี่ค่อย ๆ เดินได้มั่นคงขึ้นในบ้าน กินอาหารได้มากขึ้น ดวงตาเริ่มมีแววสดใสอีกครั้ง หญิงสาวนั่งมองอย่างอิ่มเอมใจ มาร์โคล่านอนหงายข้างเบาะ ยิ้มอย่างสบายใจ)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“หนูเริ่มลุกไหวอีกครั้งแล้วนะ ฮันนี่…
ถึงแม้หนูจะยังต้องกินยา หนูยังต้องเช็ดแผล
แต่แววตาหนูวันนี้มันต่างไปจากวันแรกที่หนูฟุบอยู่ที่อกแม่…”
⸻
ฉากแฟลชแบ็ค – หญิงสาวในอดีตนั่งอยู่ในห้องเช่าเล็กๆ กับแฟ้มประวัติคดีความ
(ห้องมืด มีเสียงสุนัขเห่าไกลๆ หญิงสาวกำลังเก็บข้าวของออกจากห้อง พร้อมซองสีน้ำตาลในมือ แววตาเศร้าแต่เด็ดขาด)
เสียงพากย์ในใจ (อารมณ์ต่ำ ลึก):
“ก่อนจะมาอยู่ที่นี่…ฉันเคยอยู่ในความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยคำว่า ‘อดทน’
อดทนต่อคำพูดที่เหมือนลวดหนาม
อดทนต่อการถูกทำร้ายทั้งกายและใจ
จนวันหนึ่ง…ฮันนี่ที่ยังเด็กมากในตอนนั้น…
วิ่งเข้ามาขวางระหว่างฉันกับเขา”
(ภาพสั้นๆ แวบขึ้นมา – ฮันนี่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าเจ้าของเก่าที่กำลังจะใช้มือฟาดลง)
⸻
ฉากกลับมาปัจจุบัน – หญิงสาวนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือในบ้านของตัวเอง
(เธอกำลังอ่านเอกสารกู้บ้าน หัวมุมมีรอยน้ำตาเปื้อน เธอหยิบรูปถ่ายเก่าๆ มาดู เป็นภาพเธอกับฮันนี่ในวันแรกที่หนีออกมาอยู่ด้วยกัน)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“ฉันเลือกชีวิตเงียบเหงา เพราะความวุ่นวายเคยเกือบฆ่าฉัน
ฉันเลือกบ้านที่ไกล เพราะอยากอยู่ในที่ที่ไม่มีใครตะโกนใส่
ไม่มีเสียงจานแตก ไม่มีน้ำตาของตัวเองที่ต้องกลืน…”
⸻
ฉากที่ 3 – ฮันนี่นอนบนตักเธอ
(เธอลูบหัวฮันนี่เบา ๆ)
หญิงสาว (พูดกับฮันนี่):
“แม่ไม่ใช่คนเก่งนะลูก… แต่แม่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า
ถ้าแม่จะใช้ชีวิตเงียบ ๆ แบบนี้ ก็ขอให้มีความหมาย
และหนูก็ทำให้แม่รู้ว่า ความหมายมันไม่ต้องวุ่นวาย ไม่ต้องเสียงดัง
แค่นอนหลับข้าง ๆ กันได้โดยไม่กลัวเสียงใคร…มันก็เพียงพอแล้ว”
⸻
ฉากสุดท้าย – หญิงสาวนั่งพิมพ์เรื่องราวลงบล็อกครั้งแรก
(เธอเปิดโน้ตบุ๊ก พิมพ์หัวเรื่องว่า “แมวตัวเล็กกับบ้านที่มีหัวใจ”
มือสั่นเล็กน้อย แต่น้ำเสียงในใจเธอแน่วแน่)
หญิงสาว (พากย์เสียงในใจ):
“ฉันเริ่มเขียน…
เพราะถ้าในวันหนึ่ง ฮันนี่จากไป
ฉันอยากให้ใครสักคนได้รู้ว่า แมวตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง
เคยช่วยรักษาหัวใจผู้หญิงที่เกือบไม่มีอะไรหลงเหลือ”
⸻
เสียงพากย์ปิดท้ายตอน (อบอุ่น เศร้า ลึกซึ้ง):
“เมื่อแผลของฮันนี่เริ่มดีขึ้น…
ฉันก็เริ่มกล้าหยิบแผลในใจตัวเองออกมาทำแผลบ้าง
เราสองคน…ต่างเป็นทั้งผู้รอดชีวิต และหมอของกันและกัน…”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
