ทุ่งดอกไม้สีลีลาวดี
จงปลูกสวนดอกไม้ และตกแต่งจิตวิญญาณของคุณเอง
แทนที่จะรอให้ใครนำดอกไม้มาให้คุณ
ใครซักคนแชร์ข้อความคมคายนี้ให้ผ่านขึ้นมาในเฟสของผมเมื่อวันก่อน แต่ผมจำไม่ได้ว่าเป็นคำพูดของใคร แต่เอาเถอะถึงจะจำได้ ผมก็ไม่รู้จักเขาอยู่ดี
แต่ทำไมไม่รู้สมองของผมดันมักนึกถึงคำพูดเหล่านี้ ในช่วงเวลาที่สภาพจิตใจของผมไม่ค่อยสู้ดีนัก มันเป็นเรื่องปรกติไปแล้วในการที่จะมีช่วงเวลาแบบนี้ในแต่ละวัน เวลาที่ผมไม่ได้อยู่กับตัวเอง เวลาที่ผมได้ท่องไปในอดีตที่ตัวผมเองไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าอยากนึกถึงมันหรือเปล่า
มันเป็นความทรงจำที่หอมหวานแต่เจ็บปวดเหลือเกินที่จะนึกถึงมัน น่าแปลกที่ผมกล้าพูดว่ามันเป็นความทรงจำที่เปี่ยมสุข ทว่าการนึกถึงมันกลับเป็นเรื่องที่ผมไม่อาจยอมให้ตัวเองทำ เพราะช่วงเวลานั้นผมได้ทำร้ายใครไปมากมายเหลือเกินบนความสุขชั่วแล่นที่ตัวผมเองหลงระเริงและปลาบปลื้มอย่างหน้ามืดตามัว คิดไปเองว่านี่คือความสุขแท้จริงที่ผมต้องการ
เสมือนว่านั่นเป็นทุ่งดอกไม้ที่ผมปลูกมันขึ้นมา ทุ่งดอกไม้สีเหลืองของแกนดอกลีลาวดี
ทุ่งดอกไม้นั่นกว้างใหญ่ในสายตาผม แต่คับแคบและห่างไกล ท่ามกลางหุบเขาและผืนน้ำ ภาพความทรงจำของผมดูเก่าเก็บ และเลือนลาง เหมือนรูปถ่ายที่เก็บมาอย่างยาวนานจนเริ่มโดนเวลาที่ไหลผ่านกัดเซาะจนซีดจาง กลายเป็นภาพถ่ายสีเหลืองคล้ายสีของแกนดอกลีลาวดี
ลีลาวดีมีความหมายเกี่ยวกับความรักและการกลับมาของความสุขในชีวิต แต่เป็นดอกลีลาวดีที่เบ่งบานผิดวิสัย เติบโตบนกองพะเนินของความเจ็บปวด อย่างกับดอกพลับพลึงแดง
ในช่วงเวลาที่ผมได้ปลูกทุ่งดอกไม้นั้น ตัวผมเองรู้สึกรักและหวงแหนมันราวกับเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดอย่างหนึ่ง ผมรดน้ำ ใส่ปุ๋ย และพรวนดิน โดยไม่ได้มองตัวผมเลยว่าผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ รู้เพียงทุ่งดอกไม้นั้นมอบพลังให้ผม ผนรู้สึกค้นพบที่ของตัวเอง ผมทักทายพวกมันในยามเช้า และผลอยหลับไปในขณะที่ตัวเองยังระเริงอยู่กลางทุ่งดอกไม้ที่เปล่าเปลี่ยว จนดอกไม้เหล่านั้นเริ่มงอกงาม แต่ผืนดินรอบข้างเริ่มแห้งผากลงไปทุกขณะ
แต่มันจบแล้ว ทุ่งดอกไม้นั้นไม่มีอีกแล้ว ผมปล่อยให้ความสุขของตัวเองทำร้ายคนอื่นมานานเกินไป ผมจงใจทิ้งทุ่งดอกไม้ไว้เบื้องหลัง และพยายามไม่นึกถึงมันอีกเลย
แต่มันหลอกหลอนผม ผมสลัดมันไม่หลุด เหมือนมีดอกไม้ไม่ก็กลีบของมันติดมากับผม แล้วผมไม่สามารถเอาออกไปได้หมด
นานวันเข้ากลิ่นของมันเริ่มเปลี่ยนจากหอม กลายเป็นกลิ่นเหม็นเน่าของดอกไม้ที่เหี่ยวเฉา แม้กลิ่นจะไม่ได้โชยขึ้นมาตลอด แต่ก็บ่อยมากพอให้ผมไม่มีวันลืมกลิ่นของมัน
ผมโอบกอดตัวเอง และร้องไห้ให้เงียบที่สุด ผมไม่ปล่อยให้ใครหรืออะไรได้ยินเสียงร้องของผม ผมปลดปล่อยมันออกมาเหมือนต้องการใช้มันเพื่อรดน้ำให้ดอกไม้ยังคงเบ่งบานแม้เพียงในความทรงจำ แต่แม้จะเงียบงันแค่ไหน มันกลับยังคงดังกึกก้องไปทั้งสวนดอกไม้แห่งนั้น
แต่ไม่ต้องห่วง ผมดมกลิ่นของมันมากนานมากพอจะแทนที่ความถวิลหา ด้วยความเกลียดชัง แม้มันอาจจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป ผมก็ไม่มีวันกลับไปทุ่งดอกไม้ที่ซึ่งทำลายทุกสิ่งได้อีก และไม่ว่าต้องทำอย่างไรผมก็จะทำลาย และลืมมันไปให้หมดสิ้น ทุ่งดอกไม้ที่รักของผม
ทุ่งดอกไม้สีลีลาวดี
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
