บทที่ 2 – เปลวไฟแรกของความแค้น (The First Flame of Vengeance)
ฉากปัจจุบัน – ห้องนอนเอเดน
กลางดึก เสียงฝนตกพรำๆ เอเดนนั่งอยู่บนเตียง จ้องมองผ้าพันแผลที่พันรอบมือจนเต็ม มันไม่ได้เจ็บปวดจากบาดแผลมีด แต่เป็นรอยไหม้จาก "เปลวไฟ" ที่เกิดขึ้นหลังถูกกลุ่มวัยรุ่นเจ้าถิ่นทำร้าย
เสียงฟีนิกซ์ดังก้องในหัว: “พวกมันไม่มีวันหยุด… เว้นแต่แกจะทำให้พวกมันหยุด… ปล่อยฉันออกมาสิ…”
เขากดปิดไฟในห้องทันที พลันเปลวไฟสีส้มนวลก็เริ่มลุกโชนขึ้นบนฝ่ามือ รูปปั้นเล็กๆ ของนกฟีนิกซ์ก่อตัวขึ้น ลอยคลอเคลียอยู่ในอากาศช้าๆ เอเดนเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำด้วยโทสะที่สุมอยู่ในอก
เอเดนกระซิบเสียงแผ่ว: “ฉันไม่อยากเป็นปีศาจ… แต่ถ้าพวกมันไม่ยอมให้ฉันได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติ…”
เขาก้มลงมองเปลวไฟในมืออีกครั้ง ก่อนจะหันไปสบตาตัวเองในกระจกบานเล็กๆ ความสงสัยผุดขึ้นในใจ: “ถ้ารู้สึกเกลียดชัง… แล้วไฟในตัวฉัน… มันจะเปลี่ยนเป็นอะไร?”
ฉากอดีต – โรงเรียนประถม, อายุ 10 ขวบ
เอเดนในวัยเด็กสิบขวบเดินถือกล่องข้าวกลางวันอยู่ในโรงอาหาร โต๊ะทุกโต๊ะเต็มแน่น ไม่มีใครแม้แต่จะชายตามอง หรือชวนให้เขาร่วมนั่ง เขาเดินออกมานั่งกินข้าวข้างสนามเด็กเล่นตามลำพัง เสียงเพื่อนๆ หัวเราะเยาะพร้อมกับขว้างเศษขนมใส่เขา: “ไอ้เพี้ยน! เผาโลกเลยสิ! ฮ่าๆ!”
เขานั่งนิ่ง ก้มหน้า กำมือแน่น และเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง “เปลวไฟ” เล็กๆ บางเบาก็ลอยออกมาจากฝ่ามืออย่างควบคุมไม่ได้ แต่เพียงไม่นานไฟก็หายไป เหลือทิ้งไว้เพียงความกลัวว่าตัวเองนั้น “ประหลาด” ไม่เหมือนใคร
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
