ตัวละครหลัก
• ฉัน : หญิงสาวที่รักสัตว์เลี้ยงสุดหัวใจ ทุ่มเททั้งกายใจเพื่อดูแลพวกเขา
• มาร์โคล่ : หมาน้อยใหญ่แสนสะอาด ผู้ซื่อสัตย์และรักเจ้าของสุดหัวใจ
• ฮันนี่ : แมวป่วยผู้เงียบสงบ คอยมองทุกอย่างอย่างเข้าใจ
• เฟอร์บี้ : แมวขนฟูจอมขี้อ้อน ผู้รักการเลียขนให้หมา
• พี่ชายของฉัน : สัตวแพทย์ผู้เข้าใจภาษาสัตว์ดีกว่าใคร
• เจ : หนุ่มเพื่อนบ้านผู้เริ่มสนใจในหญิงสาวใจดี
⸻
ฉากที่ 1: หน้าบ้านในเช้าวันฝนตก
(เสียงฝนตกเบาๆ ฉันกำลังเช็ดขามาร์โคล่ที่เพิ่งกลับมาจากการเดินลุยน้ำ)
ฉัน: (พูดเบาๆ ขณะเช็ดตัว)
“รู้มั้ย วันนี้แม่ไม่อยากให้ลูกเปียกเลย แต่ก็อยากให้ลูกสบาย… ดีแล้วนะที่แม่อุ้มไว้ ไม่งั้นลูกคงหนาวแย่เลย”
มาร์โคล่ (กระดิกหางเบาๆ แล้วซบหัวลงกับตักฉัน)
ฮันนี่: (นอนนิ่งอยู่บนเบาะ มองภาพนั้นอย่างเงียบสงบ)
เฟอร์บี้: (เดินเข้ามา แล้วเริ่มเลียขนมาร์โคล่)
“เมี้ยว…”
ฉัน: (หัวเราะเบาๆ)
“เฟอร์บี้นี่ก็ไม่เปลี่ยนเลย เลียกันอยู่นั่นแหละ เหมือนพ่อลูกยังไงยังงั้น…”
(พี่ชายเดินเข้ามาจากหลังบ้าน)
พี่ชาย:
“ดูแล้วก็น่าคิดนะ… ฉันว่ามาร์โคล่กับเฟอร์บี้ อาจจะมีสายเลือดเดียวกันจริงๆ ก็ได้ ท่าทางเฟอร์บี้รักมาร์โคล่เหมือนลูกเลย”
ฉัน: (ยิ้มบางๆ แล้วกอดทั้งสองตัวแน่น)
“ถ้าเป็นจริงก็ดีสิ… จะได้มีเรื่องเล่าให้ลูกๆ ฟังในอนาคต…”
⸻
ฉากที่ 2: วันฝนตกหนัก ฉันกำลังจะพามาร์โคล่ออกไปอึ
(เสียงฟ้าร้อง ฉันเปิดประตูบ้าน หันไปมองมาร์โคล่ที่ยืนลังเล)
ฉัน:
“วันนี้เราก็ต้องใช้วิธีเดิมนะลูก แม่จะเอารถออกไปก่อน แล้วจะอุ้มลูกไปตรงลานจอด… แป๊บเดียวเอง”
เจ: (เสียงจากนอกรั้ว)
“จะอุ้มหมาออกไปอีกแล้วเหรอครับ? หนักไม่ใช่เล่นเลยนะนั่น”
ฉัน: (หันไปยิ้มเล็กน้อย)
“หนักค่ะ… แต่ยอมล่ะ เขาไม่ชอบเปียกฝนเลย”
เจ:
“คุณรักเขามากเลยนะ…”
ฉัน:
“มากจนไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย… เขาเหมือนลูกชายฉันค่ะ”
(มาร์โคล่หันไปมองเจ แล้วครางเบาๆ เหมือนจะบอกว่า “จริงนะ”)
เจ:
“ให้ผมช่วยอุ้มไหม?”
ฉัน: (ยิ้มบางๆ)
“ยังไม่ถึงเวลาค่ะ… ฉันยังหวงเขาอยู่มาก ขออีกสักพักนะ”
(เจพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินถอยหลังกลับออกไป)
⸻
ฉากที่ 3: ห้องนั่งเล่นยามค่ำ
(แสงไฟในบ้านอบอุ่น ฉันนั่งบนพื้น ดูมาร์โคล่กับเฟอร์บี้เลียขนให้กัน ส่วนฮันนี่นอนอยู่เงียบๆ ใกล้ๆ)
ฉัน: (บันทึกเสียงลงมือถือเบาๆ)
“คืนนี้อบอุ่นอีกวัน… เฟอร์บี้ยังคงเลียขนให้มาร์โคล่เหมือนเดิม แล้วมาร์โคล่ก็เลียกลับ เหมือนพ่อลูกที่เข้าใจกันไม่ต้องพูดอะไรเลย… ฉันมองแล้วก็ยิ้ม มันเป็นความสุขที่อธิบายไม่ได้จริงๆ”
(ฮันนี่หลับตาช้าๆ เหมือนเห็นด้วย)
เสียงฝนยังคงตกต่อเนื่อง…
ฉัน: (มองออกไปนอกหน้าต่าง)
“คืนนี้ฝนตกอีกแล้ว… แต่ฉันไม่กลัวเลย เพราะพรุ่งนี้ยังมีเสียงหายใจของมาร์โคล่ ฮันนี่ และเฟอร์บี้อยู่ข้างฉันเสมอ…”
(ภาพสุดท้ายคือ เฟอร์บี้กับมาร์โคล่ นอนเบียดกัน เหมือนพ่อลูกที่รักกัน)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
