บทละครสั้น: “แมวที่ไม่มีใครรับผิดชอบ”
แนว: ดราม่า-สะท้อนใจ
ฉาก: คลินิกรักษาสัตว์เล็กๆ ในวันฝนตกหนัก
ตัวละคร:
• ฉัน (หญิงสาวผู้ดูแลคลินิก)
• พี่ชาย (สัตวแพทย์ ผู้เปี่ยมเมตตา)
• ลูกค้าผู้ชาย (คนเลี้ยงแมวจร)
• แมวสลิด (แมวจรขาหักที่ถูกทอดทิ้ง)
⸻
ฉากที่ 1: เช้าวันฝนตก ณ คลินิกสัตว์
(เสียงฝนตกพรำ เบื้องหลังคือเสียงแมวร้องเบาๆ ในห้องพักฟื้น)
ฉัน: (เช็ดตัวแมวฮันนี่เบาๆ)
“มาร์โคล่ไปอึเรียบร้อยแล้ว… เฟอร์บี้ก็กระโดดขึ้นลงบ้านอย่างกับลิง”
(หันไปมองแมวสลิดในกรง)
“…แล้วนี่ก็สัปดาห์ที่หกแล้วสินะ ยังไม่มีแม้แต่เงาเจ้าของ”
(พี่ชายเดินเข้ามา ถือแฟ้มประวัติแมวในมือ)
พี่ชาย:
“วันนี้แมวสลิดดีขึ้นนิดหน่อย กินอาหารเองได้บ้างแล้ว…แต่ก็ยังเดินได้แปลกๆ ขาไม่เข้าที่”
ฉัน: (หงุดหงิดขึ้นมา)
“เขาไม่ได้มาหาเลย โทรไปก็ไม่รับ ไปที่บ้านก็แกล้งทำเป็นไม่อยู่ เฮ้อ…แล้วนี่เราต้องเลี้ยงต่อไหม? หรือจะไปวางคืนหน้าบ้านเขาแบบที่น้องสะใภ้เขาบอก?”
พี่ชาย: (ถอนหายใจยาว วางแฟ้มลงโต๊ะ)
“…อยากจะทำแบบนั้นนะ แต่เราทำไม่ได้ เรารู้ดีว่าแมวตัวนี้ออกไปก็ไม่รอดหรอก ขาหัก กระโดดไม่ได้ วิ่งก็ไม่ทันหมา”
⸻
ฉากที่ 2: ความทรงจำวันแรกที่แมวถูกพามา
ฉัน (พากย์ในใจ):
“วันนั้นฝนก็ตกแบบนี้ ลูกค้าผู้ชายคนนั้นขับรถมา…บอกว่าเผลอถอยรถทับขาแมวจรแถวบ้าน เลยพาไปโรงพยาบาลสัตว์ใหญ่ แล้วอยู่ๆ ก็มาหยุดรักษากลางทาง เอามาให้เราดูต่อเฉยๆ”
พี่ชาย (เสียงซ้อนความทรงจำ):
“ไม่รู้ว่าทางโรงพยาบาลเขาทำอะไรมาบ้าง ถ้าไม่สานต่อ อาการจะย้อนกลับนะครับ”
ลูกค้าผู้ชาย (เสียงความจำ):
“คุณหมอครับ พอดีโรงพยาบาลคิดแพง แล้วก็แมวตัวนี้ผมก็แค่สงสารมันเฉยๆ ไม่ได้เลี้ยงเอง ผมไม่มีเวลา ฝากไว้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมาเคลียร์บิลเอง”
⸻
ฉากที่ 3: ความหวังที่เลือนหาย
ฉัน: (เปิดสมุดบันทึกค่าใช้จ่าย)
“อาทิตย์แรกหายไป…อาทิตย์ที่สองบอกว่าอยู่ต่างจังหวัด…อาทิตย์ที่สามอยู่บ้านแต่ไม่เปิดประตู…อาทิตย์ที่สี่ถึงหกก็เงียบสนิท”
พี่ชาย:
“เราไม่ใช่สถานรับเลี้ยงสัตว์นะ แต่มันก็เป็นชีวิต…แล้วชีวิตมันก็ไม่มีเจ้าของอีกแล้ว”
ฉัน: (เสียงสั่น)
“แล้วถ้าเขาเอามาเพราะแค่ไม่อยากรู้สึกผิดล่ะพี่? ทิ้งไว้ให้เราเป็นคนรู้สึกผิดแทนเขาอะ?”
พี่ชาย: (มองแมวสลิดที่พยายามยันตัวลุก)
“…แต่ดูสิ มันพยายามขนาดไหน มันไม่เคยบ่น มันไม่เคยงอแง มันแค่ต้องการโอกาส”
⸻
ฉากสุดท้าย: การตัดสินใจในความเมตตา
ฉัน: (อุ้มแมวสลิดขึ้นมาแนบอก)
“ถ้าคิดแค่ว่าแมวตัวนี้เป็นภาระ…มันคงตายไปนานแล้วละ แต่ไม่ใช่สำหรับเรา”
(หันไปหาพี่ชาย)
“เอากลับบ้านเถอะพี่…เราจะเลี้ยงมันเอง”
พี่ชาย: (ยิ้มเศร้า)
“อืม…สงสัยนี่คงไม่ใช่คลินิกสัตว์แล้วล่ะ…คงเป็นบ้านของสัตว์ที่ไม่มีใครต้องการแทน”
(เสียงแมวร้องเบาๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นภาพบ้านที่มีแมวหมานั่งอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่น แมวสลิดเดินกระเผลกอยู่ข้างมาร์โคล่และเฟอร์บี้)
(เสียงพากย์ในใจฉันปิดท้าย):
“เราอาจจะโมโห เสียใจ และรู้สึกว่าโดนเอาเปรียบ…แต่สุดท้าย เราก็เลือกทำในสิ่งที่ถูกต้อง แม้จะต้องเป็นคนที่เจ็บเองก็ตาม”
#แมว #แมวจร #cat
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
