ตอนที่ 2: เสียงสะท้อนในความมืด
สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านร่างของ ร้อยเอกหญิงอารยา เธอยืนนิ่งอยู่ริมถนนที่เปียกชื้นจากฝนที่เพิ่งซา กลิ่นดินและไอเย็นลอยมาปะทะใบหน้า แต่สมาธิทั้งหมดของเธอกลับจดจ่ออยู่กับจุดที่รอยเลือดนั้น... อันตรธานหายไป
"ไม่เหลือร่องรอยเลยครับ ผู้กอง" หมวดคิริน นายทหารหนุ่มผู้เป็นมือขวารายงานเสียงเรียบ หน่วยเก็บกู้หลักฐานทำงานอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า
"สารเคมีที่เขาใช้... มันไม่เพียงแค่ลบรอยเลือด แต่
มันสลายโครงสร้างของฮีโมโกลบินไปเลย" อารยาวิเคราะห์เสียงเบา เกินกว่าจะเป็นเทคโนโลยีที่คนทั่วไปจะหามาได้ นี่ไม่ใช่ฝีมือของอาชญากรธรรมดา
"เรากำลังไล่ตามปีศาจอยู่รึเปล่าครับ" คิรินเปรยขึ้นอย่างอดไม่ได้ การตกจากตึกสี่ชั้นแล้วยังหนีไปได้อย่างไร้ร่องรอย มันเกินกว่าที่ตำราสอนมา
อารยาละสายตาจากพื้นถนนขึ้นมองตึกระฟ้าที่สะท้อนแสงไฟนีออนของเมือง "ไม่ใช่ปีศาจหรอกหมวด... แต่
เป็นอัจฉริยะ... อัจฉริยะที่ถูกโลกใบนี้บีบคั้นจนต้องสร้างเส้นทางของตัวเอง"
แววตาของเธอทอประกายซับซ้อน มันคือความท้าทายในฐานะนักล่า แต่ลึกลงไป... คือความสงสัยในตัวตนของชายคนนั้น ชายผู้เลือกที่จะผลักเธอให้พ้นจากอันตรายก่อนจะทิ้งตัวลงไป
...ครืด... เสียงวิทยุสื่อสารดังขึ้น "ร้อยเอกอารยา รายงานความคืบหน้า"
เป็นเสียงของผู้พันชัชวาล ผู้บังคับบัญชาสายตรงของเธอ
"เป้าหมายหลบหนีไปได้ค่ะท่าน แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ขา" เธอรายงานตามจริง
"ผมไม่ต้องการข้อแก้ตัว ผมต้องการผลลัพธ์!" เสียงของผู้พันแข็งกร้าว "แฟ้มข้อมูลของ 'เงา' หนาขึ้นทุกวัน ของเถื่อนที่เขาสร้างมันอันตรายเกินไปแล้ว จับตัวเขามาให้ได้... ไม่ว่าจะในสภาพไหนก็ตาม"
"รับทราบค่ะ" อารยาตอบรับหนักแน่น ก่อนสัญญาณ
จะตัดไป เธอกำหมัดแน่นภายใต้ถุงมือหนังสีดำ การไล่ล่าครั้งนี้... มันได้กลายเป็นเรื่องส่วนตัวไปแล้ว
ห่างออกไปหลายช่วงตึก ในอุโมงค์รถไฟใต้ดินเก่าที่ถูกลืม...
ความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กายของ "เงา" เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นตามไรผมในขณะที่เขากำลังใช้คีมผ่าตัดที่ฆ่าเชื้อด้วยความร้อนดึงหัวกระสุนขนาด 9 มม
ออกจากกล้ามเนื้อต้นขาของตัวเอง เสียงโลหะกระทบถาดสแตนเลสที่วางอยู่บนพื้นปูนเย็นเฉียบดังก้องในความเงียบ
เขาไม่มีเวลายาชา ไม่มีเวลาสำหรับความอ่อนแอ
หลังจากทำความสะอาดแผลด้วยแอลกอฮอล์บริสุทธิ์ เขาก็เปิดขวดแก้วเล็กๆ ที่บรรจุเจลสีเขียวใสเอาไว้ ของเหลวที่เขาสังเคราะห์ขึ้นเอง... ยาปฏิชีวนะและสารเร่งการสร้างเนื้อเยื่อชั้นยอดที่โรงพยาบาลไหนก็เทียบไม่ติด เขาทามันลงบนปากแผลสด ก่อนจะพันทับด้วยผ้าพันแผลอย่างชำนาญ
ทุกขั้นตอนเยือกเย็นและแม่นยำราวกับเครื่องจักร แต่ในหัวของเขากลับฉายภาพซ้ำไปซ้ำมา
"ยอมจำนนซะ!"
ดวงตาสีอำพันคู่นั้น... มันต่างออกไป ไม่ใช่แววตา
.
ของผู้ล่าที่กระหายเลือด หรือทหารที่ทำตามคำสั่งอย่างเย็นชา ในแววตาของเธอมีความเฉียบคมของการวิเคราะห์... และอะไรบางอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจ
"ทหารตาสีอำพัน..." เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะส่ายหัวเพื่อขับไล่ความคิดฟุ้งซ่าน "ก็แค่ศัตรูอีกคน"
เขาพยุงตัวเองไปยังมุมหนึ่งของอุโมงค์ ที่นั่นมีเพียงโต๊ะเหล็กเก่าๆ กับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กรุ่นดัดแปลงพิเศษวางอยู่ เขาเปิดเครื่องขึ้นมา หน้าจอสีดำปรากฏตัวอักษรสีเขียววิ่งวนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าสู่ระบบ
เครือข่ายใต้ดินที่ไม่มีใครสามารถแกะรอยได้
หน้าต่างสนทนาเด้งขึ้นมาทันที
[Azrael]: ได้รับของหรือยัง? สถานการณ์ข้างนอกวุ่นวายมาก ข่าวบอกว่าแกโดนทหารหน่วยพิเศษเล่นงาน
[Kage]: เกือบไป แต่ยังไม่ตาย
[Azrael]: ลูกค้าต้องการ 'พัสดุ' ด่วนที่สุด พวกมันเริ่มกลัวเงาของกองทัพแล้ว
เขาเหลือบมองไปยังกล่องโลหะสีดำทมิฬที่วางอยู่ข้างๆ... "พัสดุ" ที่ว่าคือเครื่องกำเนิดคลื่น EMP รุ่นต้นแบบขนาดพกพาที่เขาสร้างขึ้นเอง มันมีอานุภาพพอที่จะทำให้ระบบอิเล็กทรอนิกส์ทั้งย่านกลายเป็นอัมพาตได้ในพริบตา
[Kage]: บอกลูกค้าไป... ค่าตัวเพิ่มขึ้นอีก 30% เป็น
ค่าเสี่ยงภัย
เขาพิมพ์ตอบกลับไปอย่างไม่แยแส ก่อนจะปิดหน้าต่างสนทนาและเปิดไฟล์ข้อมูลที่ซับซ้อนขึ้นมาแทน มันคือแบบแปลนโครงข่ายการสื่อสารของกองทัพในเขตนี้
การถูกยิงครั้งนี้ทำให้เขาต้องเปลี่ยนแผน เขาไม่ได้แค่จะหนีอีกต่อไป... แต่เขาจะรุกกลับ
ณ ศูนย์บัญชาการเคลื่อนที่
ร้อยเอกอารยานั่งอยู่หน้าจอโฮโลแกรมขนาดใหญ่ แสดงแผนที่สามมิติของมหานครแห่งนี้ จุดสีแดงกะพริบตามจุดที่เคยมีรายงานการปรากฏตัวของ 'เงา'
"สารประกอบที่เป้าหมายใช้... ผลแล็บเบื้องต้นออก
มาแล้วครับ" หมวดคิรินยื่นแท็บเล็ตให้เธอ "เป็นสารอินทรีย์ที่เราไม่เคยพบมาก่อน มันทำปฏิกิริยากับธาตุเหล็กในเลือดโดยตรง ทำให้สลายตัวในระดับโมเลกุลเมื่อสัมผัสกับออกซิเจนในอากาศ"
อารยาพยักหน้ารับช้าๆ "เขาสร้างมันขึ้นมาเอง... เพื่อการนี้โดยเฉพาะ" เธอมองแผนที่อีกครั้ง ไล้นิ้วไปตามเครือข่ายเส้นทางที่ซับซ้อน "เขาไม่ได้แค่ฉลาด... แต่เขารอบคอบและมองการณ์ไกล เขาไม่ได้คิดแค่จะหนี แต่เขาวางแผนการหนีไว้ล่วงหน้าเสมอ"
เธอซูมเข้าไปในเขตอุตสาหกรรมเก่าที่อยู่ไม่ไกลจาก
จุดที่เขาหายตัวไป "ถ้าฉันเป็นเขา... บาดเจ็บสาหัสและต้องการที่ซ่อนตัวพร้อมอุปกรณ์ทำแผลชั้นดี... ฉันจะไปที่ไหน"
ดวงตาสีอำพันของเธอหรี่ลงอย่างใช้ความคิด "ตรวจสอบรายชื่อโรงพยาบาล คลินิก และห้องแล็บที่ปิดตัวไปแล้วทั้งหมดในรัศมี 5 กิโลเมตรนี้... โดยเฉพาะที่ที่มีทางเชื่อมต่อกับระบบสาธารณูปโภคใต้ดิน"
การไล่ล่าไม่ได้จบลงบนถนนเส้นนั้น... มันแค่เปลี่ยนจากเกมที่ใช้พละกำลัง มาเป็นเกมที่ต้องใช้สมองและจิตวิทยาเข้าห้ำหั่นกัน
และทั้งสองคน... ต่างก็เป็นผู้เล่นระดับปรมาจารย์ในเกมน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
