หรือเป็นฉันกันแน่นะที่ใจร้ายกับตัวเอง
ฉันเคยสดใส เคยยิ้มง่าย ไม่ว่าจะมีความสุขหรือความทุกข์
บงบอกได้ทางสีหน้าและแววตา
ตอนนั้นสำหรับฉันแล้ว มันรู้สึกว่ามีอิสระ แต่ก็ไม่ถึงกับได้โบยบินอย่างใจชอบนะ
แต่ไม่ได้ผูกมัดด้วยอะไรต่างๆไม่มีภาระ ไม่มีหน้าที่ ที่ทำให้เครียดมันโคตรจะดีเลยอ่ะ
มันมีความสุขในทุกๆวัน มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะในทุกเช้า
และ happy ทุกครั้งที่ได้เจอเพื่อนๆ
ฉันมักจะมีความสุขกับมันตลอด แต่ตอนนั้นมันก็หลายปีผ่านมาแล้วเนอะ.
พอดูฉันตอนนี้สิ😔
รอยยิ้มที่เคยยิ้มง่าย รอยยิ้ม ที่เคยยิ้มออกจากใจ
เสียงหัวเราะที่ มีความสุขสีหน้าแววตาที่ใครต่างก็มองออกว่ารู้สึกอะไรแต่ตอนนี้
กลับเหลือเพียงแค่รอยยิ้มที่ให้มันผ่านไปในแต่ละวัน
หัวเราะตามเหตุการณ์ที่คิดว่าควรจะหัวเราะ
สีหน้าแววตาน่ะหรอแสดงออกมาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ทำได้แค่ยิ้มอ่อน ก้มหน้ายอมรับเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา
ทั้งที่ในใจโคตรจะเบื่อหน่าย โคตรเหนื่อย โคตรท้อ
โคตรไม่โอเค
อาจจะด้วยที่โตขึ้ ภาระหน้าที่ที่เพิ่มขึ้น อิสระที่เคยมี
กลับหายไป เพื่อนฝูงก็น้อยลง จนตอนนี้เหลือแค่ฉันคนเดียว
เหนื่อยแค่ไหนก็พูดคำว่าเหนื่อยออกมาไม่ได้
ท้อแค่ไหนก็บ่นมันออกมาไม่ได้เหมือนกัน
ไม่ใช่ฉันไม่เคยพูดนะ ก็เพราะฉันพูดไปแล้วไง
คนรอบข้างก็มองว่าฉัน ไม่อดทนมองว่าฉันอ่อนแออ และมองว่าฉันมันคนขี้แพ้ ฉันเลยเลือกที่จะเก็บมันไว้
ไม่มีใครสักคนคอยรับฟังมันคงจะดีกว่านี้นะ.
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
