พ่อคนแม่คนควรมีชีวิตเป็นของตัวเอง
ทุกวันเสาร์สิบโมงเช้าผมจะขับรถไปส่งลูกเรียนเปียโนที่บ้านของคุณครูในหมู่บ้านแถวพัฒนาการ จากนั้นผมก็จะไปนั่งกินช็อคโกแล็ตเย็นร้านประจำที่อยู่ในซอยเดียวกัน ก่อนจะขับรถไปรับลูกตอนสิบเอ็ดโมง
ตอนนี้ปรายฝนเก้าขวบครึ่ง ส่วนใกล้รุ่งเจ็ดขวบครึ่ง เมื่อตอนที่พวกเขายังเด็กกว่านี้ ใกล้รุ่งจะชอบประท้วงว่าทำไมผมไม่นั่งรอที่บ้านคุณครู พอเขาเรียนเสร็จจะได้เจอผมเลย ไม่ต้องนั่งรอ (บางทีผมจะมาถึงช้ากว่าที่เขาเรียนเสร็จประมาณ 3-5 นาที) ใกล้รุ่งเปรียบเทียบว่าเวลาคุณย่าหรือมัมมี่ (คุณแม่) มาส่งยังนั่งรอที่บ้านเปียโนเลย
ผมตอบใกล้รุ่งว่า รอนิดรอหน่อยไม่เห็นเป็นไร เพราะบางทีเจ่เจ้ (ปรายฝน) ก็เรียนเสร็จช้ากว่าสิบเอ็ดโมงเหมือนกัน ยังไงใกล้รุ่งก็ต้องรออยู่ดี และแด๊ดดี้เองก็ไม่ชอบนั่งรอในห้องแอร์ แด๊ดดี้อยากไปนั่งที่ร้านประจำของแด๊ดดี้ที่มีโซนพัดลม กินช็อกโกแล็ตแก้วโปรดแล้วอ่านหนังสือที่ชอบ พอถึงเวลาก็มารับใกล้รุ่ง เป็น win-win กันทุกฝ่าย
ใกล้รุ่งเคยประท้วงอย่างนี้อยู่ 3-4 ครั้ง ก่อนจะหยุดไปหลังจากที่ผมยืนกรานคำเดิม
วันนี้ตอนที่ส่งเด็กๆ เสร็จ ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าวันหนึ่งเขาถามขึ้นมาอีก ใกล้รุ่งน่าจะโตพอที่ผมจะตอบว่า "เพราะพ่อแม่ก็ต้องการเวลาของตัวเองเหมือนกัน"
-----
เมื่อกลางสัปดาห์ ผมนัดเจอกับลูกน้องเก่าสองคน คนแรกวัยยี่สิบปลายๆ เพิ่งแต่งงานออกเรือน คนที่สองวัยสามสิบกลางๆ ยังไม่ได้สร้างครอบครัวแต่ก็คบหากับแฟนคนหนึ่งมานานนับสิบปี
คนแรกเล่าว่า เวลาสุดสัปดาห์ที่กลับไปที่เยี่ยมพ่อกับแม่ เขาจะรู้สึกเศร้าทุกครั้งตอนขับรถกลับออกมา เพราะรู้ว่าแม่คงจะเหงาและคิดถึงเขาน่าดู เพราะพี่สาวแต่งงานและไปอยู่เมืองนอกนานแล้ว ชีวิตของแม่จึงโคจรรอบตัวน้องคนนี้มาโดยตลอด
ส่วนอีกคนที่ยังไม่แต่งงานก็ถามผมว่า ระหว่างลูกกับตัวเอง ผมรักใครมากกว่ากัน
ผมนิ่งไปสักครู่และตอบว่าไม่แน่ใจ เพราะถ้าพิจารณาดีๆ ผมก็มีความรักตัวเองเอามากๆ ไม่สามารถตอบได้เลยว่ารักใครมากกว่า
น้องคนนี้จึงเล่าว่า เขาถามคำถามนี้กับเพื่อนที่มีลูกแล้วหลายคน เกือบทุกคนตอบเหมือนกันหมดว่ารักลูกมากกว่า มีแค่ผมกับเพื่อนอีกคนหนึ่งเท่านั้นที่ไม่ได้ตอบแบบนี้
-----
ผมกับภรรยาจะอยู่ในกลุ่มไลน์ของผู้ปกครองของห้องที่ลูกตัวเองเรียนอยู่ เอาไว้ส่งข่าวสาร พูดคุยเรื่องซื้อชุดไปร่วมงานแสดง หรือซื้ออาหารมาปาร์ตี้ที่โรงเรียน
สิ่งที่เห็นได้ชัด คือคุณพ่อคุยในห้องเหล่านี้น้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นคุณแม่คุย และจะมีคุณแม่ประมาณ 2-3 คนที่คุยเยอะสุด สอดคล้องกับกฎ 80/20
คุณแม่ที่คุยเยอะๆ มักจะเป็นเจ้าของธุรกิจ หรือไม่ก็เป็นคุณแม่เต็มเวลา
ผมเดาว่าความรู้สึกผูกพันที่มีต่อลูกนั้น คนเป็นแม่มักจะมีมากกว่าคนเป็นพ่อ เพราะอุ้มท้องและให้นมมากับมือ บางคนตัดสินใจลาออกจากงานประจำ ละทิ้งความก้าวหน้าในวิชาชีพเพื่อจะได้มีเวลาดูแลลูกอย่างเต็มที่ คนเป็นแม่ต้องเสียสละกว่าคนเป็นพ่อมากมายนัก
ในขณะที่ผมชื่นชมคนที่เด็ดเดี่ยวและตัดสินใจอย่างนี้ ผมก็อดรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้เหมือนกันว่าหากเราทุ่มเทเพื่อลูกมากเกินไป เราจะเหลือเพียงอัตลักษณ์เดียวคือความเป็นแม่เท่านั้น
ในวันหนึ่งที่ลูกโตขึ้นและออกจากบ้านไป คนที่มีลูกเป็นทั้งเหตุและผลของการดำรงชีวิตอยู่ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาจะรู้สึกเคว้งคว้างและอ้างว้างเพียงใด
ลูกเองก็น่ารู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นทุกอย่างของพ่อแม่ จนบางคนก็อึดอัดเพราะไม่กล้าที่จะออกนอกกรอบหรือทำในสิ่งที่ใจเรียกร้อง เพราะไม่อยากให้ผู้มีพระคุณต้องผิดหวังหรือเสียใจ
ผมคิดว่าความสัมพันธ์ของครอบครัวอาจจะ healthy กว่า ถ้าพ่อแม่ไม่ได้ผูกทุกอย่างไว้กับลูก
เราทำเต็มที่เพื่อให้ลูกมีความสุขในวันนี้และมีโอกาสที่จะมีอนาคตที่ดี แต่เราไม่สามารถอยู่กับลูกไปตลอดได้
-----
คนเป็นพ่อแม่มักจะรู้สึกว่าลูกเป็น 'ส่วนขยาย' (extension) ของตัวเอง ก็เลยมีความยึดมั่นถือมั่นว่าลูกเป็นตัวเรา ลูกเป็นของเรา
ทำให้ผมนึกถึงข้อความของคาลิล ยิบรานในหนังสือ The Prophet ที่ว่า
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life’s longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
เขาไม่ได้ 'มาจากเรา' เขาเพียงเดินทางมายังโลกนี้ 'ผ่านเรา' เท่านั้น
ถึงวันหนึ่งเขาย่อมต้องเติบโตไปมีชีวิตของตัวเอง เรายังรักเขาได้เหมือนเดิมแต่เรารั้งเขาไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว
ดังนั้น ในวันที่ลูกยังเล็ก คนเป็นพ่อแม่ก็ควรเรียนรู้ที่จะทิ้งความเป็นพ่อแม่ในบางโมงยามด้วยเช่นกัน
Ed Sheeran เจ้าของเพลงดังอย่าง 'Perfect' และ 'Thinking Out Loud' เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า
"Me and my wife have a date night. It’s a strict date night every single week. And no matter who’s in town or who wants to see us, it’s always this one night in the week and we go out and our rule is we can’t talk about our baby. We have to talk about each other and catch up.
As a parent, you spend so much time discussing being a parent that you kind of forget who you were before. So we have one night a week where we are who we were before."
การเลี้ยงลูกเป็นภารกิจที่ยิ่งใหญ่และหนักหนา หนักจนบางทีเราก็ลืมไปว่าเราไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างเพื่อลูกเท่านั้น เราควรแบ่งเวลาและพลังงานเพื่อทำบางอย่างให้ตัวเองด้วย
ให้นึกถึงเพลง 'ที่ว่าง' ของวงพอส แต่เป็นเวอร์ชั่นที่ลูกร้องให้แม่ฟัง
หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝันของเธอ
นอกจากความฝันที่จะเป็นพ่อแม่ที่ดีแล้ว มนุษย์หนึ่งคนยังมีฝันอื่นได้อีก เพียงแต่บางความฝันอาจถูกฝังกลบไว้นานเกินไปนิด
พ่อคนแม่คนควรมีชีวิตเป็นของตัวเองครับ
- 93
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
