"ถ้าได้ย้อนกลับไปเลือก 'ไม่พูดอะไรสักอย่าง' กับ 'พูดออกไปแล้วผิด' คุณจะเลือกแบบไหน?"
บางคำพูด…เราพูดออกไปแล้วต้องเสียดาย
บางความรู้สึก…เราเก็บไว้ในใจแล้วต้องเสียคน
เราโตมากับการเรียนรู้ว่า “การพูด” มีพลัง
แต่ก็โตมาเจอความจริงว่า “ความเงียบ” ก็สามารถทำลายทุกอย่างได้เหมือนกัน
และบางครั้ง…เราก็ไม่มีทางรู้เลยว่า อะไรคือทางที่ถูก
จนกว่าจะได้เสียอะไรบางอย่างไปจริง ๆ
ผมเคยพูดกับใครบางคนด้วยความตั้งใจ
ไม่ได้หมายร้าย ไม่ได้อยากทำร้ายใคร
แค่อยากบอกในสิ่งที่รู้สึก
แต่ผลลัพธ์มันไม่เป็นอย่างที่คิด
เขาเงียบไปหลังจากนั้น
แล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย
ผมย้อนนึกถึงประโยคที่พูดออกไปอยู่หลายครั้ง
บางคำ…ถ้าได้กลับไปแก้ ผมก็คงเลือกใช้คำอื่น
บางคำ…ถ้าได้รู้ก่อนว่าเขาจะหายไปแบบนี้ ผมอาจไม่พูดมันเลยด้วยซ้ำ
แต่ที่แย่กว่าการพูดผิด คือ “มันไม่สามารถย้อนกลับได้อีกแล้ว”
—
แล้วก็มีอีกหลายครั้งในชีวิต
ที่ผมนั่งเงียบ ทั้งที่ใจอยากพูดแทบตาย
กลัวเขาจะเข้าใจผิด
กลัวจะทำลายความสัมพันธ์
กลัวว่าความรู้สึกของเรา...มันจะ “มากไป” สำหรับเขา
ผมเลยเลือกเงียบไว้
ให้ความสัมพันธ์ไหลไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่สุดท้าย…เขาก็ยังหายไปอยู่ดี
แล้วผมก็ต้องมานั่งคิด
“ถ้าตอนนั้นพูดออกไป…เราจะยังได้เข้าใจกันมั้ย?”
ความเงียบ บางทีก็ปลอดภัย
แต่มันไม่เคยทำให้ใครเข้าใจกันได้
คุณอาจจะไม่เสียหน้า
คุณอาจจะดูเข้มแข็ง
คุณอาจจะไม่ผิดพลาดอะไรเลย
แต่คุณก็จะไม่รู้เลยว่า คนตรงหน้าเข้าใจคุณแค่ไหนจริง ๆ
—
ผมเคยเก็บความรู้สึกไว้กับคนที่สำคัญมาก
จนวันหนึ่งเขาก็ถามว่า
“เธอรู้สึกยังไงกันแน่?”
ผมไม่มีคำตอบให้เขาในตอนนั้น
เพราะผมกลัวว่า ถ้าพูดไป…เขาจะเปลี่ยนไป
แต่ความจริงคือ...
เขาเปลี่ยนไปเพราะ “ไม่เคยรู้” ไม่ใช่เพราะ “รู้แล้ว”
—
เรากลัวผลลัพธ์ของการพูด
แต่ลืมไปว่า ความเงียบก็มีผลลัพธ์เหมือนกัน
มันทำให้คนสำคัญของเรา
รู้สึกเหมือนไม่ได้สำคัญพอจะได้ยินความรู้สึกจริง ๆ
มันทำให้เรากลายเป็นคนที่ดู “ไม่ใส่ใจ”
ทั้งที่ในใจ…เรากำลังรักเขาแทบขาด
—
พูดออกไปแล้วผิด ยังมีโอกาสขอโทษได้
แต่ไม่พูดเลย…ไม่มีวันได้อธิบายอะไรเลย
—
คนเรามีไม่กี่ครั้งในชีวิต
ที่ความรู้สึกตรงนั้นมันชัดขนาดอยากพูดออกไป
อย่าปล่อยให้มันผ่าน
เพียงเพราะกลัวจะพูดผิด
ถ้าคุณรู้สึกอะไรกับใครบางคน
แค่บอกให้เขารู้ในแบบที่ไม่ทำร้ายใคร
คุณอาจไม่สมบูรณ์แบบ
แต่คุณจะซื่อสัตย์กับหัวใจของตัวเอง
—
ผมไม่เคยเจอใครที่พูดจากใจ แล้วเสียดายที่ “กล้าพูด”
คนที่เสียดายจริง ๆ คือคนที่ “ไม่ได้พูดอะไรเลย”
—
บางคำผิด บางคำแรง บางคำเกินไป
แต่มันคือความจริงในวินาทีนั้น
และอย่างน้อย…เราก็ได้พูดในวันที่ยังพูดได้
ไม่ใช่เก็บไว้จนไม่มีใครให้ฟังอีกต่อไป
—
แล้วคุณล่ะ...
ถ้าได้ย้อนกลับไปสักครั้ง
คุณจะเลือก “ไม่พูดอะไรเลย”
หรือ “พูดออกไปแม้จะพลาด”?
—
สำหรับผม…ผมเลือกจะพูด
เพราะในวันที่เรารู้สึกอะไรจริง ๆ
ไม่มีอะไรน่าเสียดายไปกว่าการไม่ยอมพูดมันออกไปเลย
[Ray.]
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
