11 ก.ค. เวลา 10:27 • ปรัชญา
ชีวิตเราลุ่มๆดอนๆ ไม่รู้จะนับว่าพลิกผันตรงจุดไหน เลยขอเบี่ยงประเด็นไปที่เรื่องราวของหญิงสาวคนหนึ่งเเทนนะคะ
 
พอดีรู้จักกับอดีตผู้อำนวยการโรงเรียนท่านหนึ่ง ขอเรียกผอ.นะคะ
มีเเม่เด็กคนหนึ่งมาขอคำปรึกษาเรื่องลูกสาวซึ่งเรียนชั้นม.๖
ลูกสาวขอพาเเฟนหนุ่มมาเเนะนำตัว
เป็นเพื่อนในโรงเรียนเดียวกัน บอกรักกันมากจนอยากคบออกหน้า
นักเรียนชายดูจะเป็นคนไม่มีฐานะ
เเละไม่ใช่เด็กเรียน คงจะอยู่ในประเภทปานกลาง โดยเฉลี่ย
คนเป็นเเม่ย่อมอยากให้ลูกได้เเฟนดีกว่านี้
ผอ.ปลอบใจ ไม่ต้องคิดมาก เเละไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้
ให้ทำเหมือนไม่เคยได้ยินเรื่องเเบบนี้เลย
เเต่ต้องดูเเลลูกอย่างใกล้ชิด พาไปเรียนกวดวิชา
ไปรับไปส่งลูกไม่ให้คลาดสายตา ชื่นชมกับคะเเนนลูกเข้าไว้
ฝ่ายลูก เมื่อได้รับความเอาใจใส่อย่างดีก็เกรงใจไม่กล้าถามเรื่องเเฟน
พอเรียนจบก็สอบเข้ามหาวิทยาลัย สอบติดสถาบันที่มีชื่อเสียง
ได้เพื่อนได้รุ่นพี่ที่มีวิชาความรู้ คุยกันเเต่เรื่องเกี่ยวกับเรื่องที่ตนสนใจ
ในขณะที่เเฟนหนุ่มสอบไม่ติดหรืออาจไม่ได้สอบ ไปเข้าเรียนอะไรไม่รู้
พอเจอกันก็ไม่รู้จะคุยอะไรดี
ผ่านไปไม่นาน ฝ่ายชายก็พิจารณาตนเองขอตัดความสัมพันธ์
ฝ่ายหญิงก็ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นไม่นานได้เเฟนใหม่ร่วมสถาบัน
จอบอ จบ จุดหักเหคือ คนรักคู่นี้ถูกสภาพเเวดล้อมคัดกรองปิดกั้นความสัมพันธ์
เมื่อฝ่ายหญิงได้เรียนในสถาบันที่เอื้อต่อการพัฒนาความรู้เเละพบเจอผู้ชายที่เหมาะสมกว่า รักเเท้ก็เเพ้คนใกล้เเละคนเก่งค่ะ
ในสมัยนี้ คนที่ยังสามารถพัฒนาตนเองได้โดยเฉพาะทักษะ คงต้องทำให้ดีที่สุด
การทำอะไรได้เเบบพอผ่านๆ ขอไปที คงไปข้างหน้าไม่ได้
เเละคงมีเเนวโน้มจะไม่ผ่านการคัดเลือกเช่นกัน
โฆษณา