ไม่อยากตากฝนตั้งแต่เมื่อไหร่
เวลาฝนตกผมมักจะไม่ค่อยอยากออกไปไหน รู้สึกว่ามันเปียก มันเฉอะแฉะ ชื้นไปหมด พอต้องติดฝนผมก็อยากจะรอให้ฝนหยุดจริง ๆ ไม่อยากจะต้องลุยฝนออกไป
พอเห็นใครลุยฝนเพื่อรีบกลับ ด้วยว่าพอกลับถึงบ้านก็อาบน้ำเลย หรือแม้แต่ตอนเห็นเด็ก ๆ ยืนเล่นสนุกกับน้ำฝน ผมก็คิดในใจละว่าไม่กลัวเป็นหวัดเป็นไข้กันเลยรึไงนะ
หลายต่อหลายครั้งผ่านไป จู่ ๆ ผมก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าไอ้สิ่งที่เราคิดอยู่มันคือคำพูดที่ผู้ใหญ่มักจะบอกเราตอนยังเป็นเด็กไม่ใช่หรอ ละตอนนั้นเราก็มักจะรั้นซะด้วย โดนฝนแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก เล่นน้ำฝนเย็นชุ่มฉ่ำสนุกจะตาย ผู้ใหญ่นี่ห้ามนู่น ห้ามนี่จัง
ผมยังจำสมัยเรียนมหาวิทยาลัยได้ ผมเคยหลงรักใครเพราะเค้ายอมเดินตากฝนไปด้วยกันกับผมด้วยนะ พอมองย้อนกลับไปด้วยความรู้สึกตอนนี้ คือใครมาชวนผมไปตากฝนแบบนี้ต้องโดนผมบ่นละนะ พอคิดแล้วรู้สึกอยากขอบคุณเธอคนนั้นจริง ๆ ยิ่งหลงรักมากกว่าตอนนั้นซะอีก
อ้าว แล้วจู่ ๆ ผมมาไม่ชอบฝนตอนไหน มันลืมไปแล้วจริง ๆ นะว่าจุดเปลี่ยนมันคือตอนไหน หลังจากลองเดาแล้วผมว่าน่าจะเพราะการทำงาน ที่ทำให้ต้องรับผิดชอบสุขภาพ รับผิดชอบชีวิตให้ดี มันพลาดไม่ได้ กลัวว่าทั้งอาการป่วย และการที่ข้าวของเปียกฝน อาจทำให้ชีวิตที่วุ่นวายอยู่แล้ว วุ่นวายขึ้นไปอีก
แล้วทุกคนยังสนุกกับฝนอยู่มั้ย ?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
