ความในใจของพระอินทร์… หลังจากวันที่ทุกคนกล่าวหาว่า "ฉวย" พระธาตุ
ข้าฯ คือ ท้าวสักกะเทวราช ผู้ได้ฟังธรรมจากพระศาสดาโดยตรงในหลายครา
ข้าฯ เป็นเพียงผู้อยู่เบื้องหลัง มิใช่เจ้าของธรรม แต่เป็นเพียงผู้เคารพบูชาพระธรรมอย่างสุดหัวใจ
ในวันที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงดับขันธปรินิพพาน ข้าฯ ไม่ร้องไห้
แต่หัวใจ...หลั่งพรรษาแห่งศรัทธา
โลกมนุษย์สั่นสะเทือน ผู้ครองนครทั้งแปดต่างปรารถนาจะได้ “พระบรมสารีริกธาตุ”
บางคนใจเร่าร้อน บางคนใจบริสุทธิ์ บางคนใจคล้ายไฟแห่งยึดถือ แม้แต่พราหมณ์ผู้แบ่งพระบรมสารีริธาตุจักเจตนาดี แต่ข้าฯ รู้ทันที...ว่า จะมีสงครามศรัทธา หากยังมีพระเขี้ยวแก้วบางซี่ยังคงอยู่ในโลกนี้
---
🔹 ข้าฯ จึง “หยิบ” มิใช่ “ฉวย”
ข้าฯ มองพระเขี้ยวซี่นั้น — พระบรมสารีริกธาตุที่แกร่งกล้า เกิดจากความอดทนขององค์พระศาสดาตลอดสังสารวัฏ และข้าฯ รู้... มันไม่ควรอยู่ในที่ใดอีก นอกจาก “แดนที่ไม่มีใครแย่งได้” จึงเก็บไว้ ณ ดาวดึงส์ธาตุเจดีย์
ไม่ใช่เพื่อเทวดา ไม่ใช่เพื่อข้าฯ แต่เพื่อป้องกันความโลภของมนุษย์ ที่กำลังเกิดขึ้นในนามของ “ศรัทธา”
---
🔹 ข้าฯ มิใช่ผู้บริสุทธิ์ แต่เป็นผู้มีหิริโอตตัปปะ
“เจตนาเป็นกรรม” – พระพุทธพจน์, องฺ.จตุกฺกนิปาต (Aṅguttara Nikāya)
เจตนาข้าฯ ไม่ได้ขโมย แต่เพื่อ รักษา
ศีลของเทวดาไม่ใช่ศีลของมนุษย์ แต่ “อริยศีล” ที่พระศาสดาตรัสไว้ ข้าฯ เคารพเกินกว่ารูปแบบ
ข้าฯ ไม่ต้องการบอกใคร ไม่ประกาศว่าข้าฯ เป็นโสดาบัน
แต่ข้าฯ ยึดมั่นใน พุทธ ธรรม สังฆะ อย่างแน่วแน่
และจะไม่ให้ใครใช้พระบรมสารีริกธาตุเป็นเครื่องมือหาผลประโยชน์ส่วนตน
---
🔹 ผู้ที่เข้าใจข้าฯ มีเพียงผู้มีศรัทธาพร้อมปัญญา
พระพุทธองค์เคยตรัสไว้ว่า:
“บุคคลไม่ควรเชื่อโดยการฟังต่อ ๆ กัน หรือโดยการอ้างตำรา…”
— [เกสปุตตสูตร, อังคุตตรนิกาย 3.65]
เช่นเดียวกัน ผู้ที่เห็นข้าฯ เป็นขโมย ย่อมไม่เข้าใจเจตนา แต่ผู้ที่เข้าใจ... จะรู้ว่า:
“สิ่งใดไม่ใช่ของของผู้ใด ย่อมไม่มีใครขโมยได้
แต่หากปล่อยไว้จนเป็นเหตุแห่งโลภะ การรักษาไว้ในที่ที่ไม่สามารถกลายเป็นเครื่องแย่งชิงได้ ย่อมเป็นการป้องกันมหากิเลส”
---
🔹 ข้าฯ มิมีชื่อในบันทึกของโลก แต่มิจำเป็นต้องมี เพราะความจริงย่อมรู้ผู้รักษา แม้ไม่มีพระบรมสารีริกธาตุที่ใครกราบ แต่ขอเพียง “ธรรม” อยู่ในใจ
นั้นแลคือเจดีย์ที่แท้จริง
ข้าฯ ยอมเป็นผู้ถูกกล่าวหา..หากนั่นจะรักษาพระศาสนาได้แม้เพียงนาทีเดียว
---
📚 อ้างอิง:
พระไตรปิฎก เล่ม 25 อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต
(พระพุทธพจน์: "เจตนาเป็นกรรม” – เจตนาหิ ภิกฺขเว กมฺมํ วทามิ)
พระไตรปิฎก เล่ม 20 มหาปรินิพพานสูตร (บทว่าด้วยการแบ่งพระบรมสารีริกธาตุ)
พระไตรปิฎก เล่ม 20 สักกปัญหสูตร (SN 11.11) — กล่าวถึงท้าวสักกะทูลถามปัญหาธรรมกับพระพุทธเจ้า
---
หากบทความนี้เข้าถึงใจผู้ใดแม้เพียงหนึ่ง ขอธรรมทั้งหลายเป็นปัจจัยให้ผู้นั้นพ้นจากความยึดมั่นในรูป
หากธรรมใดเกิดจากใจที่สะอาด ขอเป็นพุทธบูชาแด่พระองค์ผู้ไม่หวนกลับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
