เรื่องสั้นไซไฟลำดับที่ 11 : ร้านตัดผม "เพื่อนเก่า"
แสงนีออนสีนวลจากป้ายร้าน “เพื่อนเก่า”
ส่องสว่างบนถนนที่เต็มไปด้วยตึกสูงเสียดฟ้าในกรุงเทพฯ
พีท ยืนอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่
มองสะท้อนใบหน้าที่มีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า
แต่ดวงตาของเขากลับฉายแววครุ่นคิด
เขาเคยเป็นคนล้มเหลว ทำอะไรก็พังไปหมด
จนกระทั่งค้นพบเส้นทางของตัวเองในธุรกิจร้านตัดผมชายที่ดูเหมือนจะธรรมดา
แต่พีทไม่คิดอย่างนั้น
"ธุรกิจตัดผมชายแบบไหนถึงจะเวิร์กในยุคนี้กันนะ?"
พีทพึมพำกับตัวเอง
"ทุกคนอยากได้อะไรที่แตกต่าง ไม่ใช่แค่ทรงผม แต่เป็น 'ประสบการณ์'
เขามองไปยังเก้าอี้ตัดผมวินเทจตัวโปรดที่ตั้งอยู่กลางร้าน
พีทมีไอเดียใหม่ที่แปลกประหลาดอยู่ในใจ
เขาจะเปลี่ยนร้านตัดผมของเขาให้เป็นมากกว่าแค่ที่ตัดผม
มันจะต้องเป็นที่รวมตัวของ “คนพิเศษ”
ที่ไม่ว่าใครก็สามารถมานั่งพูดคุย ระบายความในใจ
หรือแม้แต่เลือกที่จะ 'ไม่ต้องพูดอะไรเลย' ก็ได้
เขาได้แรงบันดาลใจจากบริการ 'kaiwa nashi' ในญี่ปุ่น
ที่ให้ลูกค้าเลือกได้ว่าต้องการ "คุยปกติ คุยน้อย หรือไม่คุยเลย"
ซึ่งเขาเชื่อว่านี่คือสิ่งที่ผู้คนในเมืองใหญ่กำลังโหยหา
— เวลาเงียบๆ ที่ได้อยู่กับตัวเอง
ลูกค้าคนแรกของวันคือ คุณป้าสมศรี วัยเจ็ดสิบกว่าที่ปกติจะไปร้านเสริมสวย
แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงเดินเข้ามาในร้านตัดผมชายของพีท
คุณป้าชี้ไปที่ป้ายเล็กๆ บนเคาน์เตอร์ที่เขียนว่า
"เลือกสไตล์การสนทนาของคุณได้"
พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ "วันนี้ป้าขอแบบ... 'คุยน้อย' นะหนู"
คุณป้าบอกพร้อมรอยยิ้ม พีทพยักหน้าเข้าใจ
เขามักจะสังเกตท่าทาง และภาษากายของลูกค้าเสมอ
คุณป้าเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตที่เต็มไปด้วยความสุขและความทรงจำดีๆ
เกี่ยวกับคุณตาที่จากไป
พีทรับฟังอย่างตั้งใจ มอบรอยยิ้มและการพยักหน้าเป็นระยะ
เมื่อตัดผมเสร็จ คุณป้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยแววตาที่เป็นประกาย
"หนูทำให้ป้ารู้สึกดีขึ้นเยอะเลยนะ ไม่ใช่แค่ผมที่เบาลง แต่ใจป้าก็เบาไปด้วย"
พีทยิ้มให้คุณป้าอย่างอบอุ่น
เขาเห็นประกายความสุขในดวงตาของคุณป้า
ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาปรารถนาจะมอบให้ลูกค้าทุกคน
ถัดมาเป็น “พี่เจย์” ชายหนุ่มวัยสามสิบปลายๆ
ที่มีรสนิยมล้ำยุคและบุคลิกที่เปิดเผย
พี่เจย์เป็นลูกค้าประจำของพีทมานาน เขามักจะเลือก "คุยปกติ"
แต่ในวันนี้เขาเลือก "ไม่คุยเลย" พีทเปิดเพลงบรรเลงเบาๆ
และลงมือสระผมให้พี่เจย์อย่างนุ่มนวล พร้อมนวดศีรษะเบาๆ
พี่เจย์
พี่เจย์หลับตาพริ้ม สูดหายใจลึกๆ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ใบหน้าของเขาก็ดูผ่อนคลายขึ้นมาก
"แปลกนะพีท แค่นายตัดผมให้ฉัน ฉันก็รู้สึกดีขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเลย"
พี่เจย์บอก
"บางทีความเงียบ มันก็ทำให้เราได้ยินเสียงตัวเองชัดขึ้นจริงๆ นั่นแหละ"
พีทยิ้ม
“บางทีการได้ระบาย และได้รับความผ่อนคลาย
มันก็ช่วยให้เรามองเห็นทางออกได้ง่ายขึ้นนะครับ”
แต่ลูกค้าที่แปลกที่สุดที่พีทไม่เคยเปิดเผยให้ใครฟังก็คือ "ลูซี่"
หญิงสาวสวยลึกลับที่มีดวงตาคมกริบและริมฝีปากบางเฉียบ
ลูซี่มาที่ร้านของพีทเดือนละครั้ง เธอไม่เคยขอทรงผมที่ซับซ้อน
เพียงแค่เล็มปลายผมและจัดแต่งทรงให้ดูเรียบร้อย
และทุกครั้ง เธอจะเลือก "ไม่คุยเลย" เสมอ
พีทเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก นอกจากการทักทายและบอกลา
ลูซี่ ลูกค้าลึกลับ
แต่สิ่งที่ทำให้พีทประหลาดใจคือ
ลูซี่มักจะถามคำถามแปลกๆ เกี่ยวกับมนุษย์
การใช้ชีวิตบนโลก และความรู้สึกของคนเรา
ผ่านการเขียนข้อความลงบนกระดาษเล็กๆ ที่เธอยื่นให้เมื่อมาถึงร้าน
พีทก็จะเขียนตอบกลับไปตามความจริงและจากประสบการณ์ของเขา
ลูซี่จะนั่งอ่านอย่างตั้งใจ ดวงตาของเธอจะจับจ้องมาที่เขาอย่างลึกซึ้ง
ราวกับกำลังศึกษาเขาอยู่
วันหนึ่ง ในขณะที่พีทกำลังใช้ผ้าคลุมไหล่ให้ลูซี่
เขาสังเกตเห็นรอยแผลเป็นแปลกๆ
คล้ายรอยสักรูปทรงเรขาคณิตที่ไม่คุ้นตาบริเวณต้นคอของเธอ
พีทแอบสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
หลังตัดผมเสร็จ ลูซี่ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้พีทอีกครั้ง
ข้อความบนนั้นเขียนว่า
“พีท ฉันคิดว่าฉันเข้าใจแล้ว ความรู้สึกแบบนี้สินะ ที่ทำให้มนุษย์แตกต่าง”
พีทเลิกคิ้ว เขียนตอบกลับไปว่า
“ความรู้สึกแบบไหนครับ?”
ลูซี่รับกระดาษคืน มองตรงมาในตาพีท
รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าเธอ แล้วเธอเขียนตอบกลับมาว่า
“ความรู้สึกของการได้รับการยอมรับ ความเห็นอกเห็นใจ และความเข้าใจ
…รวมถึง ‘ความเงียบ’ ที่เต็มไปด้วยความใส่ใจ
มันทำให้ฉันสัมผัสได้ถึง ‘ความอบอุ่น’ ที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน”
พีทยิ้มตอบ เขาไม่แน่ใจว่าลูซี่หมายถึงอะไรอย่างแท้จริง
แต่เขาก็ดีใจที่เธอรู้สึกดีขึ้น
"ผมดีใจนะครับที่คุณลูซี่รู้สึกแบบนั้น"
ลูซี่ลุกขึ้นยืน จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
ก่อนจะหันมามองพีทอีกครั้ง
“ขอบคุณนะพีท…ขอบคุณสำหรับ ‘ทรงผม’ และ ‘ประสบการณ์’ ที่ยอดเยี่ยมนี้”
เธอเน้นคำว่า “ประสบการณ์”
อย่างชัดเจน พีทรับเงินจากลูซี่ และส่งเธอออกจากร้านพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อลูซี่เดินลับหายไปจากสายตา
พีทก็หยิบไม้กวาดมาปัดกวาดเศษผมบนพื้น
เศษผมของลูซี่ที่ถูกตัดร่วงลงบนพื้น
เมื่อกรรไกรไปโดนเศษผมเหล่านั้น แสงสีฟ้าอ่อนๆ ก็เรืองรองขึ้นมาเพียงชั่วขณะ
พีทหยุดชะงัก เขามองไปยังเศษผมเหล่านั้นอย่างสงสัย
แต่แสงนั้นก็หายไปแล้ว
เขาส่ายหัว คิดว่าตัวเองคงตาฝาดไปเอง
คืนนั้น พีทกำลังนั่งดูข่าวโทรทัศน์อยู่คนเดียวในร้าน
เขาได้ยินข่าวรายงานเรื่องการค้นพบร่องรอยการลงจอดของวัตถุบินไม่ระบุสัญชาติในป่าลึกใกล้กรุงเทพฯ
ในภาพข่าว มีภาพรอยไหม้รูปทรงเรขาคณิตแปลกๆ ที่พื้นดิน
ซึ่งคล้ายคลึงกับรอยสักที่พีทเห็นที่ต้นคอของลูซี่อย่างน่าประหลาดใจ
พีทจ้องมองภาพนั้นตาไม่กะพริบ
ภาพของลูซี่แวบเข้ามาในความคิดของเขา
และข้อความที่เธอเขียนก็ย้อนกลับมาในหัว "ความรู้สึกของการได้รับการยอมรับ ความเห็นอกเห็นใจ และความเข้าใจ…รวมถึง ‘ความเงียบ’ ที่เต็มไปด้วยความใส่ใจ..."
ทันใดนั้นเอง พีทก็เข้าใจทุกอย่าง
สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นแค่ "ลูกค้าแปลกๆ" แท้จริงแล้วอาจจะเป็น
"ผู้มาเยือน"
ที่ต้องการเรียนรู้และสัมผัส "ความเป็นมนุษย์"
ผ่านการบริการที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความเข้าใจของเขา
แม้กระทั่งในความเงียบ
พีทยิ้มให้กับตัวเอง
รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
เขาไม่ได้เป็นแค่ช่างตัดผมอีกต่อไป แต่เขาคือ "ผู้มอบประสบการณ์"
และเป็น "สะพานเชื่อม" ระหว่างโลกใบนี้กับสิ่งที่ไม่รู้จักได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
เขาได้มอบสิ่งที่ลูซี่ไม่สามารถหาได้จากที่ไหน
นั่นคือ "ความเป็นมนุษย์" ที่แท้จริง
และการยอมรับในความหลากหลายของผู้คน
ไม่ว่าจะเลือกที่จะ "คุย" หรือ "ไม่คุย" ก็ตาม :)
- The End -
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
