มีคนเคยบอกผมว่า ทุกคนมีจังหวะของการล้ม และจังหวะของการลุก หน้าที่ของเราไม่ใช่การบอกให้เขาต้องรู้สึกยังไง แต่คือการฟังให้พอ จนรู้ว่าเขาต้องการอะไรในวินาทีนั้นจริงๆ
ถ้าเขากำลังเจ็บปวด ควรจะเริ่มจากปลอบใจ และเพราะใจที่กำลังแหลก ไม่ควรถูกเร่งให้ลุกขึ้นเดินทันที
และการปลอบใจที่ดี ไม่ใช่การบอกว่าไม่เป็นไร แต่คือการอยู่กับเขาในความเป็นไปได้ของความเศร้า โดยไม่รีบเปลี่ยนมันให้เป็นบวกครับ
ผมเคยตั้งคำถาม ตอนเสียศูนย์เกี่ยวกับความรัก ตอนนั้นผมก็แชทไปถามส่วนตัวพี่คนนึงในBDนี่แหละ เขาไม่ได้ให้กำลังใจผมแบบลอยๆว่า “คุณเก่งอยู่แล้ว” แต่เขาพูดแบบจับต้องได้ เช่น คุณอาจยังไม่เก่งเท่าเขา แต่คุณเริ่มรู้ว่าคุณเจ็บเพราะอะไร แล้วนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของความเข้าใจตัวเอง
เขาไม่เร่งให้วิ่ง แต่ชี้ให้เห็นเส้นทางที่ผมเลือกเดินได้เอง
ตอนหลังผมจึงเข้าใจว่าความเจ็บปวดของคนที่กำลังแตกสลาย มันต้องใช้ทักษะความเข้าใจของคนที่ลึกจริงๆครับ
เพราะ...
การให้กำลังใจผิดเวลา = กดดันโดยไม่ตั้งใจ
การปลอบใจแบบคลุมเครือ = ทำให้คนจมอยู่กับความพ่ายแพ้เพิ่มขึ้นไปอีก การปลอบใจแบบหว่านแห ไม่เคยช่วยอะไรกับใคร เป็นการเพิ่มความเครียดให้กับคนฟังซ้ำเข้าไปใหญ่
คุณเคยรู้สึกไหมครับ ว่าบางคำปลอบใจเหมือนพาเราให้อยู่กับที่มากกว่าช่วยให้เราก้าวไปต่อ
แล้วเคยได้รับกำลังใจแบบที่ทำให้คุณเชื่อในตัวเองเหมือนบังคับและรู้สึกว่าถูกเร่ง ทั้งๆที่ตัวเรากำลังแหลกสลายและไม่ไหวแล้วที่จะเดินต่อ เพราะจิตเต็มไปด้วยความเศร้า
ถ้าคนที่ไม่เข้าใจจะไม่มีวันรู้สึก และกลับกันมันทำให้เราจมหนักเข้าไปอีก ไม่ใช่ทุกคนที่จะปลอบใจหรือให้กำลังใจได้ เพราะมันคือทักษะที่พิเศษจริงๆ
ต้องคนที่เข้าใจและเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาเท่านั้นถึงจะเข้าถึงครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
