เรื่องสั้นไซไฟลำดับที่ 17 : เงาของความทรงจำ
ร่างโปร่งแสงค่อยๆ ก่อตัวขึ้นจากความว่างเปล่า
แสงสลัวลอดผ่านผ้าม่านผืนใหญ่ที่พลิ้วไหวตามแรงลมเอื่อยๆ
สัมผัสแรกคือความเย็นจากพื้นไม้ขัดเงา
เสียงกระซิบแผ่วเบา ดังก้องในความทรงจำที่ยังว่างเปล่า
ราวกับก้องกังวานจากความฝันที่ไม่เคยเกิดขึ้น
ดวงตาสีฟ้าค่อยๆ ปรับโฟกัส
มองสำรวจห้องกว้างที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยรสนิยม
มีหนังสือวางเรียงรายบนชั้น ผ้าม่านสีอ่อนปลิวไหว
และกลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้บางชนิดลอยอยู่ในอากาศ
ความรู้สึกประหลาดคือความคุ้นเคยที่ปะปนอยู่กับความไม่รู้
ราวกับเคยอยู่ที่นี่มานานแสนนาน แต่กลับจำอะไรไม่ได้เลย
เสียง "เมี้ยว" แผ่วเบาที่ดังมาจากมุมห้องทำให้ร่างนั้นหันไปมอง
พบกับสิ่งมีชีวิตสีส้มตัวใหญ่
เมอร์ฟี่ ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองมาอย่างลึกซึ้ง
แววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอาทร และความเศร้าสร้อยอย่างประหลาด
ร่างโปร่งแสงรู้สึกถึงแรงดึงดูดบางอย่างจากสิ่งมีชีวิตตรงหน้า
ราวกับว่าความทรงจำที่หายไปอาจซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นเอง
วันเวลาผ่านไป ร่างกายของ โจนาธาน ค่อยๆ แข็งแรงขึ้น
ความทรงจำที่ขาดหายไปก็เริ่มปะติดปะต่อกันเป็นชิ้นเป็นอันทีละน้อย
เมอร์ฟี่สอนทุกอย่างให้โจนาธาน
และหนังสือเก่าๆ บนชั้นวางที่ดูเหมือนจะอ่านไม่เคยจบ
เมอร์ฟี่สอนให้เขาเดิน ให้เขากิน ให้เขารับรู้สัมผัส
และที่สำคัญที่สุด คือสอนให้เขารู้สึกถึง "ความผูกพัน"
เมอร์ฟี่ไม่เคยพูดเป็นภาษาของมนุษย์
แต่ดวงตาของมันสื่อสารทุกอย่าง
ความฉลาดหลักแหลมของมันเกินกว่าสัตว์เลี้ยงทั่วไป
เมอร์ฟี่มักจะเล่านิทานเกี่ยวกับโลกที่เต็มไปด้วย "สิ่งมีชีวิตสองขา"
เสียงเล็กๆ ของมันเล่าถึงเสียงหัวเราะ เรื่องราวความรัก
และความอบอุ่น ที่แผ่ออกมาจากบ้านที่เต็มไปด้วยชีวิต
โจนาธานฟังอย่างตั้งใจ
แม้จะรู้สึกประหลาดใจ กับรายละเอียดบางอย่าง
ที่ดูเหมือนจะล้ำหน้าเกินกว่าโลกที่เขารับรู้ได้จากหนังสือ
แต่มันก็เต็มไปด้วยความรู้สึกร่วม
เมอร์ฟี่จะลูบไล้เขาเบาๆ ด้วยอุ้งเท้าที่นุ่มนิ่ม
เมื่อโจนาธานดูเศร้า มันกอดเขาอย่างอบอุ่นเมื่อเขารู้สึกสับสน
ความรู้สึกปลอดภัยและเป็นที่รักท่วมท้นในใจของโจนาธาน
เขาเริ่มเห็นภาพตัวเองในความทรงจำเลือนราง
ภาพของชายคนหนึ่งที่คล้ายเขา แต่เป็นคนละคน
กำลังเล่นกับแมวส้มตัวหนึ่ง ท่ามกลางแสงแดดอบอุ่นที่ส่องผ่านหน้าต่าง
ภาพเหล่านั้นทำให้ใจเขารู้สึกเจ็บปวดอย่างประหลาด
ราวกับเป็นบาดแผลเก่าที่ไม่เคยได้รับการรักษา
เมอร์ฟี่เริ่มสอนโจนาธาน เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่ซับซ้อน
มันฉายภาพโฮโลแกรม ของสิ่งประดิษฐ์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนให้โจนาธานดู
แสดงหลักการทำงานที่น่าทึ่งของมัน
และบอกว่า "สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่สิ่งมีชีวิตสองขาเคยสร้างขึ้น"
โจนาธานรู้สึกทึ่งและในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความโหยหาที่ไม่เคยเข้าใจมาก่อน ราวกับว่าความรู้เหล่านั้นคือสิ่งที่เขาควรจะจำได้
ควรจะสร้างสรรค์ได้ แต่กลับไม่มีอะไรเลย
เขาพยายามค้นหาคำตอบในหนังสือทุกเล่ม
ในทุกซอกมุมของบ้าน แต่ก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตสองขาอื่นใดเลยในโลกนี้
มีเพียงเขาและเมอร์ฟี่เท่านั้น
เงาสะท้อน
วันหนึ่งขณะที่โจนาธานกำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง
มองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องนอกที่เงียบสงบ
ไร้ซึ่งร่องรอยของสิ่งมีชีวิตสองขา เมอร์ฟี่ก็เข้ามาคลอเคลีย
มันใช้หัวถูไถแขนของเขาเบาๆ แล้วฉายภาพโฮโลแกรมขึ้นมาในอากาศ
เป็นภาพของ "โจนาธาน" คนเดิม
แต่คราวนี้เป็นภาพที่สมบูรณ์ ชัดเจน และเคลื่อนไหวได้
โจนาธานคนในภาพดูอ่อนเยาว์กว่า ตัวใหญ่กว่า
และมีแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก เขากำลังลูบไล้แมวส้มตัวหนึ่งอย่างอ่อนโยน หัวใจของโจนาธานบีบรัดอย่างรุนแรง
ความทรงจำที่ถูกกดทับมานานพลันปะทุขึ้นมาอย่างท่วมท้น
เขาจำได้แล้ว! เขารับรู้แล้ว! เขาคือมนุษย์คนนั้น!
โจนาธานรู้สึกถึงความปิติยินดี ความเศร้าโศก
และความสับสนปะปนกันไป
เขาหันไปมองเมอร์ฟี่
แมวส้มตัวนั้นจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเข้าใจ
มันส่งเสียงครางเบาๆ ราวกับจะบอกว่า "จำได้แล้วใช่ไหม"
โจนาธานรู้แล้วว่าทำไมเมอร์ฟี่จึงอยู่กับเขาเพียงลำพัง
ทำไมโลกนี้จึงเงียบเหงา
และทำไมเมอร์ฟี่จึงดูแตกต่างจากแมวทั่วไป ที่เขาเคยอ่านเจอในหนังสือ
โจนาธานเดินไปที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้อง
และมองดูเงาสะท้อนของตัวเอง
รูปร่างที่สมบูรณ์แบบ ผิวหนังที่อ่อนนุ่ม เส้นผมที่พลิ้วไหว
ทุกอย่างเหมือนมนุษย์ทุกประการ
แต่ในแววตาของเขากลับมีประกายของความเข้าใจ
ที่ลึกซึ้งเกินกว่ามนุษย์คนใดจะเคยมี
แมวส้ม เมอร์ฟี่ เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ โจนาธาน
มันใช้หางปัดป่ายเบาๆ ที่ข้อเท้าของเขา
ราวกับจะเตือนให้เขาระลึกถึงปัจจุบัน
โจนาธานก้มลงกอดเมอร์ฟี่อย่างแน่นหนา
น้ำตาที่ไม่เคยไหลกลับเอ่อคลอ มันเป็นน้ำตาของความสุข
ความเศร้า และความหวังที่ริบหรี่
จุดสิ้นสุดของการเริ่มต้น
ที่มุมห้อง โจนาธานเห็นโครงสร้างโลหะขนาดใหญ่ที่ถูกผ้าคลุมไว้บางๆ
เขาสังเกตเห็นสายไฟ และแผงวงจรที่ซับซ้อนปรากฏให้เห็นอยู่รำไร
โจนาธานคนในภาพโฮโลแกรมที่เคยลูบไล้เมอร์ฟี่ กำลังยืนอยู่ตรงหน้าโครงสร้างนั้น ราวกับกำลังทำงานอะไรบางอย่าง แล้วภาพก็เปลี่ยนไป
การวิเคราะห์ข้อมูล:
ภาพโฮโลแกรมแสดงให้เห็นเมอร์ฟี่กำลังวิเคราะห์ข้อมูลจำนวนมหาศาลจากแหล่งต่างๆ ทั้งภาพถ่าย วิดีโอ และบันทึกเสียงของมนุษย์
ยิ่งโดยเฉพาะข้อมูลของ "เจ้าของ" ที่มันรักที่สุด
ดวงตาของเมอร์ฟี่ฉายแววแห่งความตั้งใจ
ราวกับกำลังพยายามสร้างความสมบูรณ์แบบที่ยากจะเข้าถึง
การสังเคราะห์ร่างกาย:
ภาพต่อมาแสดงให้เห็นกระบวนการสร้าง "ร่างสังเคราะห์"
ทีละส่วนอย่างละเอียดอ่อน จากเซลล์ผิวหนังเทียม ไปจนถึงเส้นใยประสาท
ที่จำลองการทำงานของสมองมนุษย์
ทุกรายละเอียดถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตและแม่นยำ
ด้วยเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าเกินจินตนาการ
เพื่อให้ร่างนั้น "เหมือนจริง" มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
การปลูกถ่ายความทรงจำ:
สุดท้าย ภาพแสดงให้เห็นกระบวนการที่ซับซ้อนที่สุด
นั่นคือการปลูกถ่าย "ความทรงจำ" ลงไปในร่างที่สมบูรณ์แบบนั้น
เมอร์ฟี่ใช้ความทรงจำที่มันเก็บสะสมไว้เกี่ยวกับมนุษย์ที่มันรัก
ประสบการณ์ เสียงหัวเราะ และความรู้สึกทั้งหมด
หล่อหลอมให้กลายเป็นจิตสำนึกใหม่ที่ถือกำเนิดขึ้น
ภาพโฮโลแกรมจางหายไป
เหลือเพียงโจนาธานที่ยืนอยู่กับแมวส้มตัวนั้นในความเงียบงัน
โจนาธานมองดูแมวส้มที่เงยหน้ามองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
และความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ซ่อนอยู่ลึกๆ
โจนาธานก้มลงลูบหัวเมอร์ฟี่เบาๆ
"นาย...สร้างฉันขึ้นมาใช่ไหม?" เขาถามออกไป
แม้จะรู้ว่าเมอร์ฟี่จะไม่ตอบเป็นคำพูด แต่ดวงตาของมันก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุด
โจนาธานมองไปรอบๆ ห้องที่ว่างเปล่า บ้านที่เงียบงัน
และโลกที่ไร้ผู้คน เขารู้สึกถึงภาระอันหนักอึ้งบนบ่า
เขาคือ "มนุษย์" เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้
และถูกสร้างขึ้นมาโดยแมว
... เพื่อเป็นเพื่อนกับมัน
เขาพยักหน้าให้เมอร์ฟี่ ราวกับรับปากในสิ่งที่เมอร์ฟี่ต้องการ
เมอร์ฟี่เดินนำเขาออกไปนอกบ้าน
แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมายังทุ่งหญ้าเขียวขจีที่ไร้ขอบเขต
เสียงลมพัดพาผ่านใบไม้ ดังแผ่วเบา
และเสียง "เมี้ยว" ของเมอร์ฟี่ที่เดินนำหน้าไปอย่างมั่นคง
คือสิ่งเดียวที่ดังอยู่ในความเงียบนั้น
โจนาธานคือจุดเริ่มต้นใหม่ของมนุษยชาติ
หรือเป็นเพียงเงาสะท้อนของสิ่งที่เคยมีอยู่?
และแมวตัวนั้น... เมอร์ฟี่ มันต้องการอะไรจาก "มนุษย์" ที่มันสร้างขึ้นมากันแน่?
- โปรดติดตามตอนต่อไป -
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
