โอ๊ย…ช่วงนี้เห็นหลายคนแสดงความเห็นในกระทู้แล้วบอกว่า… ใครจะโพสต์อะไรก็ช่าง คนอ่านต้องแยกแยะเองนะจ๊ะ
อือหือ...พูดมาขนาดนี้ นี่เรากำลังคุยกับนักปรัชญาหรือแม่ค้าแผงลอย
คือฟังดูดีครับ ดูให้อิสระผู้บริโภคมาก...มากจนเหมือนอาหารบูดแล้วบอกให้ลูกค้าใช้วิจารณญาณก่อนกิน 🤔
แต่พอคนมาวิจารณ์สิ่งที่คุณโพสต์ โกรธนะครับ บอกว่า อย่ามาตัดสินฉัน! เอ้า! อะไรวะ
โพสต์ลงพื้นที่สาธารณะ แต่ไม่ให้สาธารณชนแสดงความเห็นกลับ คืออะไร? โพสต์ลง Facebook หรือฝาผนังวัด?
บางคนบอก ฉันแค่แสดงความเห็น ไม่ต้องคิดมาก ฟังแล้วเหมือนคำขอโทษที่ว่า ขอโทษนะ ถ้าเธอรู้สึกไม่ดี แปลว่ากูผิดที่รู้สึก แต่ไม่ใช่มึงผิดที่พูด!
เฮ้ย...เสรีภาพมันไม่ใช่ไอติมนะครับ ที่เลือกได้ว่ารสไหนจะหวาน แล้วห้ามขม เสรีภาพคือสนามที่เปิดให้ทุกเสียงดังได้ แต่ต้องมีสติปัญญาและความรับผิดชอบอยู่ในนั้นด้วย!
เพราะบางคอมเมนต์อ่ะครับ มันไม่ใช่การแสดงความเห็น แต่มันคือ การแสดงความโง่
ตัวอย่างเช่น… ภิกษุออกเงินให้เด็กมอปลายโดยเสน่หา แล้วคนตอบว่า พระเลว!
เฮ้ยพี่!! เสน่หาในกฎหมายแปลว่า ให้ฟรีไม่หวังผลตอบแทน ไม่ได้แปลว่า ยื่นความหื่นให้สีกา
คือถ้าไม่รู้ แต่อยากตอบ มันก็เหมือนถ่ายรูปรวมญาติ แต่ดันถ่ายติดนิ้วตัวเองตลอด ถ้าไม่ระวัง คนทั้งบ้านเสียหายหมดเลยครับพี่!
แล้วที่บอกว่า การให้ความรู้คือการให้ทาน อันนี้ไม่เถียงนะครับ…แต่ขอแนะนำว่า ถ้าจะให้ ก็อย่าให้แบบขว้างใส่หน้า จงให้ด้วยเมตตา ไม่ใช่เมากร่าง!
สุดท้ายครับ…
บางคนอยากมีเสรีภาพในการพูด แต่ไม่อยากถูกวิจารณ์ อยากขึ้นเวที แต่ห้ามคนโห่
อยากมีไมโครโฟน แต่ไม่ให้ใครพูดสวน
เอาจริงนะ...
คุณไม่ได้รักเสรีภาพหรอกครับ
คุณแค่ รักการพูดโดยไม่ต้องรับผิดชอบ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
