“ถึงเธอ... ผู้คุ้มครองของฉัน”
"เขา... อาจไม่มีตัวตนในโลกใบนี้
แต่คำสัญญาจากอดีตชาติ
ยังคงผูกพันให้เขาเฝ้ามอง
และคุ้มครองเธอ... ผู้เป็นที่รักนิรันดร์"
เขียนโดย : ลมฤดี-คนเล่าเรื่องผ่านนิยายสั้น
‘เพล้ง!!’ แจกันใบใหญ่แตกกระจายบนพื้น
ทั้งที่ไม่มีใครเดินผ่านเลย!
ใกล้กัน เด็กน้อยวัยแบเบาะหัวเราะอย่างมีความสุข
“ว้าย! พริม เป็นอะไรไหมลูก?”
เสียงกรีดร้องของผู้เป็นแม่ดังขึ้น
รีบวิ่งมาดูลูกน้อยของตน
หญิงสาวรีบอุ้มเด็กขึ้นมากอดปลอบ
น่าแปลกใจ!
ไม่มีบาดแผลใด ๆ บนตัวเด็ก
ไม่แม้แต่จะร้องไห้หรือตกใจ!
------------------------------
“แม่คะ... ดูปลาตัวนี้สิ
ตัวมันใหญ่มากเลย!”
สิ้นเสียงเด็กน้อยเพียงเสี้ยววินาที
‘ตู๊มมม!’ เสียงวัตถุบางอย่างตกลงน้ำ
“พริมมม... ลูกแม่!”
หญิงสาวกรีดร้องจนตัวโยน
พร้อมจะกระโจนลงน้ำช่วยลูกของตน
‘ตู๊มมมมมมมม!!’ บางอย่างที่หนักกว่า!
ดำดิ่งลงไปในสระเลี้ยงปลาขนาดใหญ่
น้ำกระเพื่อมเป็นวงกว้าง
มวลน้ำพุ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว
ดันร่างน้อย ๆ ค่อย ๆ ขึ้นจากสระ
“พริมม... จับมือแม่ไว้นะ!"
หญิงสาวยื่นมือจับแขนเล็ก ๆ เอาไว้แน่น
ดึงร่างลูกสาวตัวเองขึ้นมา
“ค่อกก... หื้อออออ... แม่คะ”
เสียงสำลักน้ำ ปนร้องไห้ของเด็กน้อยดังขึ้น
“ไม่เป็นไรแล้วนะพริม... ปลอดภัยแล้ว”
แม่ของพริมพนมมือแนบอก
ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คอยปกป้องลูกของเธออย่าง เงียบ ๆ
...เวลาผ่านไป
เด็กหญิงเติบโตเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง
แม้เหตุการณ์ต่าง ๆ ผ่านไป
พริมลดายังจำได้ดีว่า
ทุกครั้งที่สิ่งไม่ดีเกิดขึ้น
จะมีบางอย่างคอยช่วยเหลือเธอเสมอ
และทุกครั้งที่ได้รับการคุ้มครอง
พริมลดามักจะกล่าว ‘ขอบคุณ’
คน ๆ นั้น หรือสิ่ง ๆ นั้นตลอด
“พริม... ไปกินข้าวกันเถอะ”
เสียงตะโกนเรียกของเพื่อนสนิทอย่างหน่อย
ดังก้องใต้อาคารเรียน...
จนทุกคนหันมามองเห็นตาเดียว
“นี่... ยัยหน่อย อาคารเรียนนะ ห้ามเสียงดังสิ!”
พริมปรายตาเชิงตำหนิเพื่อนรัก
“ขอโทษ... ก็ชั้นหิวมากนี่นา
รายงานเธอไม่เสร็จซะทีอะ”
หน่อยทำหน้าเซ็ง...
ตอบกลับพริม ที่มัวแต่ตรวจความถูกต้องของรายงานอยู่หลายรอบ
‘แกร๊กก... แกร๊กก’
เสียงเก็บของต่าง ๆ ลงกระเป๋า
“ฉันผิดเองแหละหน่อย...
ขอโทษนะ ไปกินข้าวกันเถอะ”
พริมลดาพูดกับหน่อยเบา ๆ เชิงง้องอนเพื่อนสนิท
“ก๊อกก... ก๊อกก”
เสียงรองเท้ากระทบพื้น
ขณะเดินผ่านโรงเก็บอุปกรณ์เก่า ๆ
เช่น โต๊ะ เก้าอี้ หรือตู้เหล็ก
ที่สภาพทรุดโทรมไปหมด
และเป็นทางไปโรงอาหารที่ใกล้ที่สุด
“พริม... เดินเร็วๆหน่อยได้ไหมอะ?
ฉันหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วนะ!”
เสียงหน่อยรีบร้อนให้เพื่อนรักเดินจ้ำไวไว
พริมลดา ที่เดินตามหลังหน่อย
ต้องออกอาการรีบเดินตามไปด้วย
‘วูบบบบบบ’ ลมค่อย ๆ พัดผ่านพริมลดาไปทีละน้อย
และค่อย ๆ เพิ่มความแรงขึ้น!
จนตู้เหล็กเก่า ๆ สนิมเขรอะตู้หนึ่ง
เริ่มเอียงไปมา!
และเป็นจังหวะเดียวกับพริมลดา
กำลังเดินผ่านมาพอดี
‘เปรี๊ยงงงงงงงงงงงง!!!’
เสียงตู้ใบนั้นกระแทกกับพื้นอย่างจัง!
“พริมมมมมม!!”
หน่อยตะโกนอย่างสุดเสียง
รีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนรักที่กึ่งนั่งกึ่งหมอบกับพื้น
หน้าตาตกใจ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดบนใบหน้าของหน่อย
“เป็นยังไงบ้างพริม???”
หน่อยพลิกตัวพริมไปมาอย่างร้อนรน
พยายามดูว่า มีแผลตรงไหนไหม?
เป็นอีกครั้งที่พริมลดารู้ดีว่า...
ใครคนนั้น หรือสิ่ง ๆ นั้น ช่วยเหลือเธออีกแล้ว!
พริมลดารู้สึกชัด... เธอถูกผลักออกมาจากจุดนั้น
ไม่ได้หกล้มเองแน่ ๆ
“ไม่เป็นไรหน่อย... แค่เข่าถลอกนิดเดียวเอง”
พริมพูดปลอบหน่อยเบา ๆ เพื่อให้เพื่อนคลายกังวล
ไฟในห้องนอนของพริมยังเปิดสว่างอยู่
พริมลดาพลิกตัวไปมาบนที่นอน
นึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้อีกครั้ง
“ขอบคุณมากนะคะ... ที่คอยช่วยเหลือฉันตลอด”
พริมเอ่ยคำขอบคุณออกมาเบา ๆ
พร้อมนึกถึงตอนเด็ก ๆ
ที่เธอตกน้ำ หรือเกือบโดนน้ำร้อนลวก
จะมีใครคนนั้นช่วยเหลือเธอเสมอ
‘แสงนวล ๆ ในห้อง ค่อย ๆ เจิดจ้าขึ้น’
จนพริมต้องหลับตาปี๋ และเปิดตาขึ้นอีกครั้ง
กลุ่มแสงสว่างนั้น ก่อร่างเป็นรูปคน ๆ หนึ่ง
พริมรู้ดีว่า กลุ่มแสงนั้นอบอุ่น... และไม่มีทางทำอันตรายเธอ
“ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เราจะคอยปกป้องดูแลเธอ”
เสียงนุ่ม ๆ แต่หนักแน่นนั้นเอ่ยออกมาให้เธอรู้
“แล้วคุณเป็นใครคะ? ทำไมถึงช่วยพริมตลอดเลย?”
เป็นคำถามที่หญิงสาวอยากรู้มาตลอด
“ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ว่า เราเป็นใครหรอก...
รู้แค่ว่า เราอยู่ใกล้ ๆ กับเธอเสมอ
ขอให้เธออย่ากังวลใด ๆ”
แสงนวล ๆ บางส่วนเปลี่ยนรูปร่างเป็นมือ
เอื้อมมาสัมผัสที่หน้าของพริมลดาอย่างทะนุถนอม
ความอบอุ่นจากมือที่เอื้อมมานั้น
ทำให้พริมลดารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
เป็นคนที่พริมรู้จักมาก่อนแน่นอน!
“ติ๊ดดดด... ติ๊ดดดด”
เสียงนาฬิกาปลุกตัดการสนทนาอย่างกะทันหัน
หญิงสาวตื่นขึ้นจากความฝัน
กระพริบตาถี่ ๆ และลุกขึ้นนั่ง
พยายามนึกถึงความฝันที่เพิ่งผ่านไป
กับใครคนนั้น...
“จิ๊บบ... จิ๊บบบ”
เสียงนกกระจอกบินหยอกล้อกันในยามเช้า
ที่หน้าบ้าน...
พริมลดา กับแม่ เตรียมอาหารคาว และหวาน
น้ำดื่ม ดอกไม้ เทียน และธูป
เพื่อใส่บาตร และอุทิศผลบุญให้กับคน ๆ นั้น
“นิมนต์ค่ะ หลวงพ่อ”
หญิงสาวตักข้าวใส่บาตร
ตามด้วยอาหาร ขนม และของอื่น ๆ
เสียงพระสวดให้พรดังขึ้น
พริมลดา และแม่พนมมือรับพรพร้อมกัน
“โยมโชคดีมากนะ ที่มีคนคอยคุ้มครองมาตั้งแต่เด็ก”
หลวงพ่อมองมาทางพริมลดา
ยิ้มให้หญิงสาว และเดินจากไป
ดอกโมกเล็ก ๆ สีขาว ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว
พริมลดา ค่อย ๆ รินน้ำลงพื้นดิน
เอ่ยวาจาเบา ๆ กับคน ๆ นั้น
“ขอให้ใครคนนั้น ได้รับบุญกุศลครั้งนี้ด้วยเทอญ... สาธุ”
สิ้นเสียงของพริมลดา...
สายลมพัดพากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกโมก
โอบล้อมรอบ ๆ ตัวหญิงสาว
เหมือนใครคนนั้นจะได้รับบุญที่พริมลดามอบให้แล้ว
รอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏบนใบหน้า
ความอบอุ่น คนึงหา ท้วมท้นในหัวใจเธอยิ่งนัก
“พริม... มาทานข้าว แม่จัดอาหารไว้แล้ว”
เสียงของผู้เป็นแม่ดังลอดประตูออกมา
“ค่ะ... แม่ เดี๋ยวเข้าไปนะคะ”
หญิงสาวยืนขึ้น และมองไปที่ท้องฟ้า
หันหลังกลับ เดินเข้าประตูบ้าน
สายลมยังคงพัดพากลิ่นหอมของดอกโมก
ไปยังพริมลดาเสมอ...
ร่างของใครคนนั้นค่อย ๆ ปรากฏขึ้นอย่างแจ่มชัด
ยิ้มบาง ๆ ให้กับหญิงอันเป็นที่รัก
ด้วยความคิดถึง และโหยหามานานแสนนาน...
🙋♀️ ถ้าเรื่องนี้โดนใจ ฝากกดติดตาม “ลมฤดี” ไว้เป็นเพื่อนกัน
และมีภาคต่อจาก "ถึงเธอ... ผู้คุ้มครองของฉัน" แล้ว มาลุ้นไปด้วยกันนะคะ
😊😊😊😊
กดดูภาคต่อไป "ถึงเธอ... คนรักของฉัน" ได้ที่นี่
#นิยายสั้น
#เรื่องเล่าอบอุ่นหัวใจ
#ใครคนนั้น
#กลิ่นดอกโมก
#ลมฤดีเขียน
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
