💢เรื่องสั้น คำตอบของหัวใจ ชุด Wonderful Phuket for Thailand Biennale Phuket 2025
🧍ผู้ประพันธ์ นายพชร เพชรเจริญ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย
🌀ท้องฟ้าเดือนมีนาคมแจ่มใสไม่มีเมฆบดบังแสงพระอาทิตย์ หญ้าในสนามเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา กานหันไปเจอตึกหกที่มีห้องเรียนประจำสมัยมัธยมต้น เดินต่อไม่ไกลนักเป็นตึกหนึ่งซึ่งเป็นตึกที่เขาใช้เป็นตึกเรียนประจำช่วงมัธยมปลาย ความทรงจำต่างๆที่เขาเคยสร้างไว้พรั่งพรูเข้ามาในสมองทันทีความรู้สึกหวนคำนึงกระทบเข้าหัวใจ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้เดินในโรงเรียนนี้ในฐานะนักเรียนภูเก็ตวิทยาลัย
“จบแล้วทำอะไรต่ออะ กาน”
“เราว่าเราจะใช้เวลาค้นหาตัวเองสักหนึ่งปีน่ะ”
“โห แบบนี้เราเหงาแย่เลย”
“ไม่เหงาหรอก เราก็คุยกันทางมือถือก็ได้นี่”
🧑🦱 กานกับฟุ้งคุยเฟื่องถึงเรื่องในอดีต ทั้งวีรกรรมต่างๆที่เคยทำร่วมกัน และความฝันที่ร่างไว้รอวันที่จะเขียนต่อจนจบบริบูรณ์ ฟุ้งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกานเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน และเข้าเรียนในโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาล หลังจากเรียนจบฟุ้งเรียนต่อที่ภูเก็ต ส่วนกานจะใช้เวลาสักหนึ่งปีในเมืองหลวงเพื่อตามหาสิ่งที่เขาสนใจ อีกสามเดือนข้างหน้ากานจะออกเดินทางไปกรุงเทพมหานคร ต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่ความรับผิดชอบของตัวเองที่ต้องทำเพื่อเดินตามเส้นทางที่ตนได้เลือกเดิน
✈️ เครื่องบินลำหนึ่งลงจอดที่สนามบินดอนเมือง กานก้าวเท้าเดินเหยียบพื้นพรมกำมะหยี่สูดอากาศเมืองหลวงเข้าเต็มปอด ชายวัยรุ่นผู้โหยหาแรงบันดาลใจสวมเสื้อกันหนาวตัวโปรดเดินตามป้ายบอกทางไปจนถึงหน้าสนามบิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจากบ้านเกิดตนเองมาต่างถิ่นแถมยังเดินทางด้วยตัวคนเดียว สถานที่แรกที่เขาแวะเยี่ยมชมคือ หอศิลป์ กานไม่ลืมที่จะหยิบกล้องถ่ายรูปที่เขาอดออมเงินค่าขนมอย่างยากลำบากกว่าจะซื้อมันมาได้มาด้วย
🦤 เด็กหนุ่มมีความสนใจในศิลปะ เขามีที่ว่างให้อารมณ์สุนทรียะเสมอในใจของเขา ใช้ปลายนิ้วกดชัตเตอร์เพื่อเก็บงานศิลป์ตรงหน้าไว้เป็นของที่ระลึก อิ่มใจจากการชมงานศิลปะแล้วเขาต้องการให้ท้องอิ่มด้วยเพื่อมีแรงต่อ ในกรุงเทพมหานครแห่งนี้
🏤 กานสังเกตุได้ว่าเป็นปกติที่จะได้เห็นตึกสูงลิ่วมากมายหลายตึกตามทาง อาหารการกินของคนที่นี่มีหลากหลาย ทั้งคาวหวานมีให้ชิมทั้งแบบที่เขารู้จัก และแบบที่เขาไม่เคยเห็นพอตกดึกในเมืองก็ยังคึกคักมีผู้คนรายล้อมท่ามกลางแสงสีเสียง แม้จะมีสิ่งบันเทิงมากมายแต่ในใจของเขากลับรู้สึกยังตามหาสิ่งที่ต้องการไม่เจอ เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าความรู้สึกที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้คืออะไร
🌀 เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก จากวันนั้นที่กานก้าวขาเข้าสู่กรุงเทพฯได้ผ่านมาแล้วหนึ่งปี เขาเก็บเกี่ยวประสบการณ์มาได้มากพอสมควร เครื่องบินจอดที่สนามบินภูเก็ตเหมือนนกน้อยกลับรัง กานรู้สึกคิดถึงบ้านเกิดของเขาเมื่อเท้าก้าวแรกเหยียบพื้นสนามบิน จิตใจรู้สึกอบอุ่นกลิ่นอายบ้านเกิดโชยพัดมา เหมือนเป็นการต้อนรับอันอบอุ่นเหมือนอ้อมกอดของพ่อและแม่สมัยเขายังเด็ก
🌿 ที่แรกที่กานไปหลังจากถึงภูเก็ตไม่ใช่บ้านแต่คือ แหลมพรหมเทพ ไม่รู้ว่าเพราะหัวใจของเขาหรือเปล่าที่ทำให้เขาทำเช่นนั้นหรือเป็นเพราะโชคชะตาฟากฟ้า กานขี่มอเตอร์ไซค์มาถึงแหลมพรหมเทพเดินขึ้นขั้นบันไดเพื่อไปยังจุดชมวิว ภาพแรกที่เขาเห็น แม้ไม่ใช่สิ่งที่เขาตั้งใจถ่อเดินทางมาที่นี่เพื่อมาดู แต่หญิงสาวที่อยู่เหนือขั้นบันไดขั้นถัดไปทำให้หัวใจของกานเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะด้วยความรู้สึกปลื้มปิติปนความรู้สึกคิดถึง
“ฟุ้ง”
ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวกันใหม่ ความผูกผันของทั้งสองที่มีมาร่วมสิบปีไม่จางหายไปในเวลาเพียงหนึ่งปีที่แยกจากกัน
“อ้าว! นี่กานนี่นากลับมาภูเก็ตตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกกัน กลับมาบ้านทั้งทีวันนี้ก็ตกเย็นแล้วเราไปถนนคนเดินกันเถอะ”
👭ทั้งสองใช้เวลาช่วงกลางคืนร่วมกันในงานถนนคนเดินหรืออีกชื่อคือ“หลาดใหญ่”เป็นงานที่ถูกจัดทุกวันอาทิตย์ในถนนถลางซึ่งทั้งสองข้างทางจะเป็นตึกสไตล์ชิโนยูโรเปียน ฟุ้งเดินจูงมือนำกานไปโดยไม่รู้ตัวเพราะความตื่นเต้นที่ได้เจอเพื่อนที่หายหน้าไปหนึ่งปี ในงานมีของกินหลากหลายทั้งคาวหวานไม่ต่างจากกรุงเทพฯมีการแสดงดนตรีสดทั้งดนตรีไทย และดนตรีสากลบรรยากาศครื้นเครงผู้คนเดินพลุกพล่านเดินสวนกันไปมาทั้งคนไทยและชาวต่างชาติ
💢ระหว่างที่เดินจูงมือกับฟุ้ง บางสิ่งที่ขาดหายไปในหัวใจของกานได้ค่อยๆถูกเติมเต็มจนกลายเป็นคำตอบให้กับเขาว่า สิ่งที่เขาตามหาไม่เจอที่กรุงเทพฯ คืออะไร สิ่งที่เขาหาไม่เจอที่เมืองหลวงแต่กลับพบมันที่ภูเก็ตเมืองเกิดของเขาก็คือ ความสบายใจ ความรู้สึกไร้กังวล และ เอกลักษณ์อันงดงามที่ไม่มีที่ใดเปรียบได้ ซึ่งสิ่งเหล่านั้นมีอยู่ครบถ้วนในเกาะภูเก็ตไข่มุกอันดามันแห่งนี้นี่เอง กานยิ้มพลางเมื่อได้คำตอบของหัวใจและต้องขอบคุณฟุ้งเพื่อนของเขาที่มีส่วนช่วยทำให้กานนึกคำตอบนี้ได้
🌿🌿🌿🌿🌿🌿🌿
เผยแพร่
1 ส.ค.2568
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
