พุดดิ้งวานิลลาในวันที่ฉันเลิกรอ
บ่ายวันนั้น ฉันนั่งอยู่ในร้านคาเฟ่เงียบ ๆ หน้าต่างเปิดรับแสงอุ่น กลิ่นวานิลลาอ่อน ๆ ลอยมากับลม พนักงานยกพุดดิ้งวานิลลามาวางตรงหน้า เนื้อเนียนนุ่มสะท้อนแสงสวยจนฉันเผลอยิ้ม
ฉันช้อนคำแรกเข้าปาก รสหวานนุ่มละลายทันที ความเย็นของมันทำให้รู้สึกสบาย เหมือนวันที่เรายังรอคุยกันทุกเช้าเย็น คอยแลกข้อความสั้น ๆ ที่ทำให้หัวใจเต้นแรง
แต่พุดดิ้งแม้จะอร่อย ก็ไม่อร่อยเท่าเดิมถ้าปล่อยทิ้งไว้นานเกินไป ความนุ่มจะหาย กลายเป็นรสจืด เหมือนความรักของเราที่เคยเต็มไปด้วยความหวาน แต่เมื่อเวลาล่วงเลย คำพูดและการใส่ใจค่อย ๆ ลดลง จนฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าควรรอต่อไปหรือไม่
วันนี้ฉันตัดสินใจช้อนคำสุดท้ายของพุดดิ้งอย่างช้า ๆ แล้ววางช้อนลง ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะได้กินอีกไหม แต่ก็ไม่รู้สึกเสียดาย เพราะเข้าใจแล้วว่าบางอย่าง…แค่เคยหวาน ก็เพียงพอแล้ว
> บางครั้งการเลิกรอ…ไม่ได้แปลว่าเลิกรัก แต่คือการเลือกเก็บความหวานไว้ในความทรงจำ แทนที่จะปล่อยให้มันจืดลงไปต่อหน้าเรา
(เครดิตรูปภาพ:Pimteres)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
