มาการองสีพาสเทล—สวยแต่เปราะ
บ่ายวันเสาร์ ฉันเดินผ่านร้านขนมฝรั่งเศสเล็ก ๆ ตรงหัวมุมถนน กลิ่นวานิลลาผสมอัลมอนด์ลอยออกมาจากประตูที่แง้มไว้ ฉันแวะเข้าไปโดยไม่ตั้งใจ สายตาสะดุดกับตู้โชว์กระจกที่เรียงมาการองหลากสี—ชมพูอ่อน เขียวมิ้นต์ เหลืองนวล และม่วงลาเวนเดอร์ แต่ละชิ้นกลมเนียนเหมือนถูกวาดด้วยพู่กันอย่างประณีต
ฉันสั่งมาการองสีชมพูหนึ่งชิ้น วางบนจานขาวเล็ก ๆ พอหยิบขึ้นมา ความเบาของมันทำให้ต้องระวังมือเหมือนกำลังถือกลีบดอกไม้ เคี้ยวคำแรก เปลือกบางกรอบแตกรับรสหวานนุ่มจากครีมด้านใน รสชาติเบาสบายเหมือนวันแรกที่เราพบกัน—สวย อ่อนโยน และเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
ความรักของเราเริ่มต้นแบบนั้น—นุ่มนวลแต่เปราะบาง เราต่างระวังคำพูดและการกระทำ กลัวจะทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความระวังก็ค่อย ๆ หายไป กลายเป็นความเคยชินที่บางครั้งก็เผลอทำรุนแรงเกินไป เหมือนฉันที่บางครั้งกัดมาการองแรงเกิน จนมันแตกเป็นเศษเล็กเศษน้อยในมือ
วันหนึ่ง เรามีปากเสียงกันเรื่องเล็กน้อย แต่มันบานปลายอย่างไม่คาดคิด คำพูดที่หลุดออกมามีคมเหมือนเศษเปลือกมาการองที่แตกแล้วบาดลิ้น ทำให้ทั้งหวานและเจ็บในเวลาเดียวกัน ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เจตนา แต่ความเปราะบางนั้นไม่เคยหายไป เพียงแค่เราลืมดูแลมันเท่านั้น
ฉันนั่งมองมาการองที่เหลือครึ่งชิ้นบนจาน คิดถึงวันที่เรายังจับมือกันแน่น กลัวว่าถ้าปล่อยแรงไป ความสัมพันธ์จะหลุดลอยเหมือนขนมชิ้นเล็กนี้ ฉันเผลอยิ้มบาง ๆ กับตัวเอง เพราะเข้าใจแล้วว่ามาการองจะคงความสวยได้ ก็เพราะมีคนคอยดูแลอย่างเบามือ และความรักก็เช่นกัน
ก่อนลุกออกจากร้าน ฉันซื้อมาการองอีกหกชิ้นใส่กล่องสีขาว ตั้งใจจะเอากลับไปให้เขา—ไม่ใช่เพราะอยากคืนดีในทันที แต่เพราะอยากบอกว่า เรายังอยากดูแลสิ่งเปราะบางนี้ต่อไป
> มาการองจะสวยและอร่อยได้ ก็เพราะเราถนอมมัน ความรักก็เช่นกัน—ต้องการความใส่ใจและความอ่อนโยนเสมอ
(เครดิตรูปภาพ:Pimteres)
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
