"เรื่องความรู้สึกที่ไม่ได้พูด" บทที่ ๑ : จุดเริ่มของคำที่ตายในใจ
เสียงสายลมพัดเฉียดผ้าม่านสีซีดในห้องเวท ณ เมืองลูเมเรีย ลีน่านั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง มองออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดแง้ม ลูกแก้วเวทสีนิลในมือเย็นเฉียบและหนักอึ้งราวกับก้อนหิน นี่คือประตูสู่ แอสเทร่า เกมเวทที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นโลกทั้งใบของเธอ และมีใครบางคนที่เธอเคยผูกพันอยู่ภายในนั้น... ใครบางคนที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยชื่อออกมา
“...ฉันยังคงจดจำเขาได้ทั้งหมด” เธอพึมพำกับตัวเองในความเงียบ “แต่ทำไม...ความรู้สึกมันกลับ……ไม่เหมือนเดิม”
ดวงตาของลีน่าฉายแววว่างเปล่า หัวใจที่เพิ่งถูกบดขยี้ในโลกจริง ทำให้เธอย้อนกลับมาสู่สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด ที่ที่เธอเคยเชื่อว่า
‘ไม่จำเป็นต้องได้รับความรักกลับมา...ขอเพียงแค่ไม่ถูกผลักไสก็พอ’
เธอค่อย ๆ เลื่อนมือลงสัมผัสแกนกลางของลูกแก้ว เวทแห่งความทรงจำหมุนวนอย่างเชื่องช้า บรรยากาศรอบตัวแปรเปลี่ยนจากห้องเวทสู่ป่าหมอกอ่อนใต้ฟ้าเทา เมืองที่เต็มไปด้วยหอคอยเวทลอยฟ้า เส้นทางหินเรืองแสง และสัตว์อัญเชิญที่เดินผ่านไปมาอย่างไร้อารมณ์...แอสเทร่า
เธอกลับมา...หลังจากหายไปนานนับปี แต่คำแรกที่หลุดออกจากริมฝีปากที่สั่นเทา ไม่ใช่ “ฉันกลับมาแล้ว” หากแต่เป็นประโยคที่เต็มไปด้วยความหวังและความกลัวในเวลาเดียวกัน “เขายังอยู่?”
ลีน่าเดินผ่านลานกลางเมืองที่เต็มไปด้วยผู้เล่นมากมาย หัวใจเต้นช้าลงราวกับจะหยุดไปเสียให้ได้ ทุกย่างก้าวเหมือนมีคำถามก้องสะท้อนในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฉันกำลังคาดหวังอะไร? ฉันคาดหวังให้เขายังอยู่จริง ๆ?”
และแล้ว ณ มุมตึกเวทใกล้จุดเซฟ มีร่างหนึ่งยืนพิงอยู่อย่างเงียบงัน...ชายในเสื้อคลุมสีดำ ผมยาวระต้นคอ ดวงตาสีเทาเข้มคู่นั้นยังคงเดิม เหมือนจะเฉยเมย...แต่ลีน่ารู้ดีว่าใต้ความนิ่งสงบนั้น ซ่อนบางอย่างที่ลึกเกินกว่าจะหยั่งถึง เขาก้มมองเธอชั่วครู่...นิ่งสงบ แต่ดูราวกับล่วงรู้ทุกอย่างอยู่แล้ว
“พี่รู้ว่าสักวันเธอจะกลับมา”
เพียงคำเดียว...ทำให้ลมหายใจของลีน่าหยุดชะงักไปชั่วขณะ เธอยิ้มบางเบา...แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่ถึงดวงตา “พี่เรย์รู้...ได้อย่างไรคะ?”
เขาเงยหน้ามองฟ้า หยุดไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ “เพราะพี่เชื่ออย่างนั้น”
คำตอบที่ฟังดูเรียบง่าย...แต่ในห้วงคำนึงของลีน่ากลับดังเหมือนเสียงระฆังที่ก้องกังวาน “พี่เขา รอฉันงั้นหรอ” เธออยากจะถาม...อยากจะทุบกำแพงความเงียบนี้ให้พังลง แต่ก็กลัวคำตอบที่อาจทำร้ายจิตใจ จึงเลือกที่จะเดินตามเขาไป...เหมือนเช่นครั้งวันวาน เธอไม่เอ่ยถาม ไม่ขอความชัดเจน ขอแค่ได้อยู่ใกล้...ขอเพียงได้รู้ว่าเขายังคงอยู่ก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ
กลางคืนวันนั้น ลีน่านั่งใกล้จุดเซฟ เธอทำทีเป็นจัดเตรียมไอเท็มในกระเป๋า แต่หางตากลับเห็นว่าเขายืนอยู่ไม่ห่างนัก ยืนมองเธอเงียบ ๆ ไม่เข้าใกล้ ไม่ทักทาย...แต่ก็ไม่จากไปไหน เธอยิ้มจาง ๆ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันได้ครอบครอง แต่ก็ไม่อาจปล่อยวางความรู้สึกนี้ได้เลย
“เรย์...” เธอพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา “...ฉันไม่แน่ใจหรอกว่าความรู้สึกที่มีต่อพี่คืออะไร แต่รู้เพียงอย่างเดียว...คือฉัน ‘ต้องการ’ พี่”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
