"เรื่องความรู้สึกที่ไม่ได้พูด" บทที่ ๒ : ห้องที่ว่างเปล่า
สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างแผ่วเบาในเมืองแอสเทร่า การเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศไม่ใช่เพียงเอฟเฟกต์ประกอบฉาก หากแต่มันมีน้ำหนัก...เหมือนอารมณ์ของใครบางคนที่ปกปิดไว้ไม่มิด หยดฝนกระทบลงบนบ่าของลีน่า เธอเงยหน้ามองฟ้าหม่นเทาหนักอึ้งเหนือเมือง กลิ่นไอหมอกผสมกับกลิ่นฝนทำให้ภาพความทรงจำย้อนคืนมา ย้อนกลับไปในวันที่เธอเคยนั่งเคียงข้างใครคนนั้น...ฟังเสียงฝนตกด้วยกัน
ใต้ชายคาร้านเวทมนตร์มือสอง
“ที่นี่...ไม่เคยเปลี่ยน”
เธอพึมพำกับตัวเองในความเงียบ ขณะเดินเลียบถนนหินที่เปียกชื้น ร้านค้ายังอยู่ที่เดิม NPC ยังคงยิ้มต้อนรับด้วยประโยคเดิม แม้แต่ชื่อของบางคนในหน้ารายชื่อเพื่อนทั้งหมด...ก็ยังคงอยู่ที่เดิม เธอเลื่อนรายชื่อช้า ๆ จนพบชื่อที่คุ้นเคย Raycham – ออนไลน์
หัวใจของเธอไม่ได้สั่นไหวรุนแรงเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับ...โหวงและว่างเปล่าอยู่ในอก
“เขายังอยู่”
ไม่รู้ว่าเขารอ...หรือแค่ไม่เคยออกไป ไม่รู้ว่าเขายังรู้สึกเหมือนเดิม...หรือแค่ชินกับการเห็นเธอในเมือง แต่สำหรับลีนา...นั่นไม่สำคัญ
“ขอแค่เขายังอยู่ให้ฉันหันไปเจอได้บ้างก็พอ” เธอพึมพำกับตัวเอง ราวกับต้องการยืนยันความจริงที่แสนเปราะบางนั้น
คืนนั้น เธอเดินไปยังที่พักชั้นสองเหนือร้านตีอาวุธ ห้องพักขนาดเล็กที่เคยใช้ร่วมกับเรย์ในวันฝึกเวทด้วยกัน มันยังคงอยู่...ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แม้เฟอร์นิเจอร์บางชิ้นจะมีฝุ่นเสมือนเกาะ แต่ความรู้สึก...ยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
เธอนั่งลงที่ปลายเตียง เปิดหน้าต่างออก มองออกไปยังลานเวทด้านล่าง ฝนยังคงตก...แต่เบาลง เสียงประตูถูกเคาะเบา ๆ ไม่ต้องเปิด...เธอก็รู้ว่าเป็นใคร
“เข้ามาสิ”
บานประตูเปิดออกอย่างเงียบเชียบ เขาเดินเข้ามาอย่างไม่มีเสียง นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตรงข้ามเธอ ไม่มีคำทักทาย ไม่มีรอยยิ้ม มีแค่สายตาที่เรียบสงบ...ราวกับคืนที่ฝนตก
“ฉันรำลึกถึงคืนแบบนี้” เขาเอ่ยช้า ๆ
“ไม่ใช่เพราะมันมีอะไรพิเศษ...แต่เพราะมัน ‘เงียบ’ ดี”
ลีนาหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะของคนที่เคยชินกับความว่างเปล่าจนไม่รู้สึกกลัวมันอีกแล้ว
“ฉันก็เหมือนกัน” เธอมองเขา มองเสี้ยวหน้าของชายผู้ไม่เคยพูดคำหวาน ไม่เคยสัญญา...แต่ก็ไม่เคยหายไปไหน
“แค่ได้นั่งตรงนี้ โดยมีเธออยู่เฉย ๆ ฉันก็รู้สึกว่าโลกมันไม่ว่างเปล่าเกินไปนัก”
เวลาผ่านไปช้า ๆ เหมือนหยดฝนที่ยังคงรินไหล มีเพียงความเงียบที่ไม่อึดอัด เพราะความเงียบของคนสองคน ที่เลือกจะอยู่...แม้ไม่พูดอะไรเลย มันมีความหมายมากกว่าคำสัญญาใด ๆ ที่เอ่ยออกมาแล้วลืม
ก่อนเขาจะลุกออกไป ลีน่าพูดขึ้นโดยไม่หันมอง
“ฉันจะไม่ถามหรอก...ว่าทำไมถึงยังอยู่ที่นี่” เขาหยุดเดินแค่เสี้ยววินาที แล้วพูดเบา ๆ “ฉันก็ไม่หวังให้เธอถาม”
“เพราะฉันเอง...ก็ยังไม่แน่ใจคำตอบเหมือนกัน” เสียงประตูปิดลงอย่างแผ่วเบา และในห้องที่เงียบงัน...มีเพียงกลิ่นฝนกับเสียงลมพัดผ่าน ลีนายิ้มเล็กๆ
“ขอแค่เขายังอยู่...ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร” “ฉันก็จะอยู่ต่อไปเช่นกัน”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
