เรื่องความรู้สึกที่ไม่ได้พูด บทที่ ๓: คู่เควสที่เงาซ้อนทับ
“พี่จำเควสนั้นได้ไหม?”
เสียงของลีน่าดังขึ้นเบา ๆ ขณะที่ทั้งคู่เดินเลียบขอบทะเลสาบเวทมนตร์ น้ำสะท้อนแสงจันทร์เป็นระลอกคลื่นเรืองแสงสีน้ำเงินที่ดูสวยงาม...แต่วังเวง
เรย์ไม่ตอบในทันที เขาหยุดเดิน ชะเง้อมองผิวน้ำที่นิ่งสงบ แล้วพยักหน้าเบา ๆ
“คู่รักเร่ร่อนแห่งมิดไนท์วูดส์?” “แน่นอน...พี่จำได้”
ลีนาหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะที่ฝืนเกินกว่าจะกลบความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ข้างใน “ฉันจำได้ว่าเควสนั้นต้องใช้ ‘คนสองคนที่สนิทกันมากพอจะถือว่ารักกัน’”
“แต่ฉันกลับไม่กล้ากดรับ...จนพี่กดแทนแล้วลากฉันเข้าไป”
“เพราะพี่รู้ว่าเธอจะลังเล” เขาตอบเรียบ ๆ แต่คำตอบนั้นกลับหนักอึ้งในใจของลีน่า “แต่ฉันก็ไม่คิดว่า...มันจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแบบนั้น”
ย้อนอดีตไปเมื่อปีที่แล้ว แอสเทร่าเพิ่งอัปเดตระบบเควสอารมณ์ ผู้เล่นที่มีความสัมพันธ์ผูกพันกันในระดับหนึ่ง จะปลดล็อกเควสพิเศษที่ชื่อว่า
“ บทพิสูจน์ของคู่รักเร่ร่อน ” เนื้อหาของเควสไม่ใช่แค่การต่อสู้หรือไขปริศนา แต่คือการให้ตัวละครสองคนร่วมเดินทางผ่านพื้นที่หลายโซน ใช้สกิลเสริมพลังที่อิงจากค่าความสัมพันธ์ และต้องตอบคำถามที่เกี่ยวข้องกับ “ความเข้าใจ” และ “ความไว้วางใจ”
ลีนากับเรย์ไม่ใช่คู่รัก แต่อัลกอริทึมของเกมประเมินว่าทั้งสองมีค่าความเชื่อมโยงในระดับ ‘เกินกว่ามิตรภาพ’ จึงเปิดเควสให้
ในขณะนั้น...ลีนามีแฟนในชีวิตจริงอยู่แล้ว และเธอเองก็รู้ดีว่าความสนิทกับเรย์ควรหยุดอยู่ที่ ‘มิตรภาพ’ แต่ในโลกเสมือนนี้ คำว่า “ไม่ควร” มักจะเบาลงกว่าโลกจริง เธอยังจำได้...ว่าเรย์ไม่เคยบอกชอบ ไม่เคยล้ำเส้น แต่เขาก็ ‘อยู่เฉย ๆ’ เสมอ เงียบ ๆ แต่มั่นคง อย่างที่คนในโลกจริงของเธอไม่เคยทำ
เควสของพวกเขากินเวลานานกว่าปกติ เพราะแต่ละภารกิจต้องใช้ความร่วมมือมากกว่าการต่อสู้ มันต้องอาศัย ‘ความใส่ใจในรายละเอียดของกันและกัน’
“จำตอนที่ฉันตอบผิดว่าพี่ชอบชานมหรือขิงไหม...”
“ฉันลืมไปเลยว่าเธอแพ้ขิง” เรย์พยักหน้า
“พี่ก็จำได้ว่าเธอชอบวาดรูปและไม่ชอบเสียงดัง” ความทรงจำเหล่านั้นเรียบง่าย ไม่มีอะไรโรแมนติกแบบในนิยาย แต่สำหรับลีนา...มันคือสิ่งที่แฟนของเธอในโลกจริง ‘ไม่เคยใส่ใจเลยสักครั้ง’
คืนสุดท้ายของเควส พวกเขาต้องเลือกตอบคำถามจาก NPC ผู้พิทักษ์ คำถามนั้นง่าย...แต่ก็ร้ายกาจ
“ท่านรู้สึกต่อผู้ร่วมทางท่านอย่างไร?” ตัวเลือกหนึ่งคือ ‘มิตรภาพที่มั่นคง’ อีกตัวเลือกคือ ‘ความรู้สึกที่อาจเป็นมากกว่านั้น’ ลีนากดเลือก ‘มิตรภาพ’ โดยไม่ลังเล เพราะเธอรู้ว่า...เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอีกแบบ แม้หัวใจจะสั่นไหวราวกับจะขาดใจก็ตาม หลังจากนั้น เธอเริ่มห่างเกม ห่างเรย์...ไม่ใช่เพราะหมดใจ แต่เพราะกลัวใจตัวเอง
ปัจจุบัน...ลีนานั่งอยู่ริมหน้าผาในแอสเทร่า มองทะเลสาบที่สะท้อนท้องฟ้ายามค่ำ เธอหลับตา ปล่อยให้ความทรงจำไหลเวียนในหัว
“ฉันควรบอกอะไรกับเธอไหม...ตอนนั้น?” เรย์มองเธอ สีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลย แต่คำพูดของเขากลับทำให้ลีนาเงียบไปพักหนึ่ง
“ไม่ต้องหรอก” “เพราะฉัน...ไม่เคยคาดหวังคำตอบอะไรอยู่แล้ว”
ลีนายิ้มจาง ๆ แต่มุมปากกลับสั่นเล็กน้อย
“ในช่วงที่ฉันหายไป…ได้เจอใครใหม่บ้างหรือเปล่า?” เขาเงียบไปนาน แล้วจึงตอบ “ฉันคุยกับใครบางคนอยู่บ้าง”
“เธอชื่อ...อีเลน่า” ชื่อที่ลีนาไม่รู้จัก ไม่เคยเห็น และไม่สามารถปิดบังความรู้สึกที่ร้าวลึกในใจได้ทัน “ดีแล้ว” เธอพูดเบา ๆ
“ถ้าเธอทำให้พี่ยิ้มได้บ้าง...ก็ดีแล้ว” เรย์ไม่ตอบ เขาแค่เดินมานั่งข้าง ๆ และพวกเขาก็นั่งอยู่เช่นนั้น ใกล้กัน แต่เหมือนมีเส้นบาง ๆ ที่มองไม่เห็นขีดกั้นไว้ เส้นที่ไม่มีใครกล้าข้าม เส้นที่...อาจไม่มีวันหายไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
