ด้วยความเคารพ ดิฉันขออนุญาตไล่เรียงใหม่ เป็นภาษาบ้านๆ นะคะ
1. คำว่าศรัทธาในทางพระพุทธศาสนา เป็น "ความรู้สึกพื้นฐาน" ที่จะนำไปสู่การทดลองปฏิบัติด้วยตนเอง เพื่อให้เห็นประจักษ์ได้ด้วยตนเอง จนเมื่อปฏิบัติให้มาก เจริญให้มากแล้ว จึงจะเกิด "ปัญญา" ตามมา ซึ่งเป็นคนละเรื่องกับการหิ้วปิ่นโตเข้าวัด หรือการฟังอาจารย์เบียร์ หรือฟังอาจารย์วัดป่าใดๆ หรือแม้แต่อ่านหนังสือท่านพุทธทาส หรือจบเปรียญ หรือการปลีกวิเวกนั่งเทียนในป่าลึก หรือนั่งสมาธิในป่าช้า หรือแม้แต่ปิดวาจาใดๆ ในศูนย์ปฏิบัติธรรม ที่สุดท้ายแล้ว จะทำไปเพื่อะไร หากไม่ใช่เพราะ "เงิน"
2. คำว่าเหตุผล กับความรู้สึก หรืออารมณ์ เป็นเรื่องที่ยึดโยงร้อยรัด แยกขาดออกจากกันได้ยากยิ่ง ในหมู่มนุษย์ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น เพราะมนุษย์ทั้งหลายยังอยู่ในโลกแห่งโลกียะ ยังไม่มีผู้ใดที่พ้นโลก ไปสู่ปรโลก หรือพรหมโลก และโดยเฉพาะ "โลกุตระ" พวกเราล้วนปรุงแต่งเอาเอง และทึกทักเอาเอง ว่าเขาดี ว่าเขาเลว ว่าเราดี ว่าเราเลว ว่าเขาเป็นพระอรหันต์ ว่าเราเป็นพระโสดาบัน ว่าเราละแล้วทุกสิ่ง ว่าเราอยู่เหนือผู้อื่น ว่าคนอื่นยังไร้ปัญญา ว่าเราละได้แล้ว สละแล้วซึ่งทุกอย่าง
3. แม้แต่คำว่า "ศรัทธาที่มืดบอด" เราก็มักหยิบยืมคำนี้มาใช้เพื่อเพ่งเล็งไปที่ผู้อื่น ว่าโง่เขลา ว่าไร้ปัญญา ซึ่งที่จริงแล้ว คำว่าศรัทธาที่มืดบอด ควรจะหมายถึงว่า ในหมู่มนุษย์ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ต่างยังไม่สามารถแยกกาย และจิต ออกจากกันได้ ไม่สามารถไร้ความรู้สึกได้ ไม่สามารถไร้อารมณ์ร่วมได้ เพราะมนุษย์ยังมีผัสสะกระทบ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ กระเพื่อมสั่นไหวตลอดเวลา เพราะพวกเราต่างก็ยังไม่พ้นโลก ยังไม่พ้นวิสัยโลกนั่นเองค่ะ
ดังนั้น ดิฉันจึงมักตรึกนึก
ถึงตรัสพระธรรมเทศนา ในอรรถกถา ขุททกนิกาย
ความว่า "อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ"
.........................
บุคคลควรสร้างที่พึ่งให้แก่ตนเองด้วยการฝึกฝนตนเอง
ทั้งทางกายและทางใจ เพื่อให้มีความพร้อม
ที่จะเผชิญกับปัญหาต่างๆ ในชีวิต
ขอบคุณกระทู้ถามค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
