มันแล้วแต่คนมากกว่า ธรรมะไม่มีคำว่าสาย ศึกษาเมื่อไหร่ก็ได้
ยิ่งอายุมาก ผ่านประสบการณ์มามาก ย่อมเข้าใจความหมายที่แอบแฝงอย่างลึกซึ้ง มากกว่าคนที่ผ่านโลกมาน้อย เข้าใจแค่ตามคำสอน การปล่อยวางของคนที่ยังไม่เคยผ่านโลก กับ ผ่านมาจนเข้าใจ เห็นมาจนเบื่อ มันก็ต่างกันนะ
เช่น อกหักดีกว่ารักไม่เป็น สาวๆมักจะอยากลองมีรักเพราะไม่รู้ว่ารักเป็นยังไง อกหักก็ยอม แต่คนที่อกหักจนแทบกระอักเลือด อาจคิดว่าถ้าย้อนเวลาไปได้ไม่รักจะดีกว่า หรือว่า รู้แล้วว่ารักเป็นยังไง เพราะเคยอกหักมาแล้ว คนมีประสบการณ์ย่อมเข้าใจมากกว่าคนไม่เคยนะ
ดังนั้นบางทีพระที่เคยมีลูกเมียมาแล้ว อาจจะเข้าใจธรรมะดีกว่าพระบริสุทธิ์ที่ไม่เคยผ่านการมีความรักมาเลย คนที่จะสอนความรักได้ดี อาจเป็นคนที่เคยผ่านมาแล้วไม่ใช่คนที่ไม่เคยรู้อะไรทางโลกมาเลย
คนเข้าหาธรรมะ เพราะอยากบรรลุธรรม กับ คนที่เข้าหาธรรมะ เพราะอยากปล่อยวางทุกสิ่ง มันต่างกัน
แต่เราแก่จนป่านนี้แล้ว ก็ยังไม่เคยคิดจะศึกษาธรรมะจริงจังเลย แค่ผ่านหูผ่านตาเฉยๆ ดังนั้นไม่ใช่คนแก่ทุกคน ที่แก่แล้วอยากศึกษาธรรมะนะ บางทีก็ปล่อยให้ตัวเองแก่กะโหลกกะลาไปงั้น กิเลสยังเยอะ ยังปล่อยวางไม่ได้ ก็ยังห่างไกลธรรมะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
