Adolescence ซีรีย์ที่ดูธรรมดาแต่ไม่ธรรมดา
Adolescence เป็นซีรีย์ ความยาว 4 ตอน ที่มีฉายทาง Netflix นานประมาณนึงแล้ว แต่ผมเพิ่งได้กดเข้าไปดูเมื่อเร็วๆนี้ และ หลังจากได้ดูก็อดรนทนไม่ไหวที่อยากจะเขียนถ่ายทอดประสบการณ์ที่ผมได้เจอกับซีรีย์เรื่องนี้ซะหน่อย
ถ้าใครเคยดูหนังเรื่อง 1917 คงจำอารมณ์ตอนดูหนังที่ถ่ายแบบ long take เรื่องนี้ได้ ทั้งที่จริงๆหนังไม่ได้ถ่ายแบบ long take จริงๆ แต่ใช้เทคนิคการตัดต่อแบบพิเศษ ที่ทำให้เราเหมือนดูฉาก long take ตั้งแต่ต้นจนจบ มันทำให้เรารู้สึกว่า เรากำลังดูถ่ายทอดสดจากภาพจริง เหตุการณ์จริง ผ่านกล้องสดๆ ตอนนั้น
แต่สำหรับ ซีรีย์ Adolescence นั้น แต่ละตอนทั้ง 4 ตอน เขาถ่ายแบบ long take จริงๆ ไม่มีเทคนิคการตัดต่อ มันคือ ของจริง แต่ละตอน ความยาว 50 นาที - 1 ชั่วโมงกว่าๆ เขาถ่ายด้วยกล้องเดียว โดยไม่ตัด ไม่ปิดกล้อง
ผลที่ได้คือ เหมือนเรากำลังอยู่ร่วมในเหตุการณ์ของหนังโดยตลอด เปรียบเหมือนกล้องคือตัวเราที่เดินอยู่ในฉากเหตุการณ์จริง รู้สึกจริงๆ กดดันไปกับตัวละครนั้นๆจริงๆ มันเป็น long take ที่ทรงพลังอย่างมาก
ลองนึกดูว่า กว่าจะกดถ่ายแต่ละครั้ง ต้องเตรียมงานและซ้อมคิวกันขนาดไหน เพราะถ้าพลาดแค่จุดเดียวก็อาจต้องเริ่มใหม่ตั้งแต่ต้น
ในด้านเนื้อหา Adolescence คือซีรีส์อาชญากรรมดราม่าทางจิตวิทยา 4 ตอน ที่ใช้เทคนิค Long Take ต่อเนื่อง สร้างบรรยากาศเข้มข้น จนแทบหายใจไม่ทัน ด้วยเนื้อหาที่แฝงไว้ด้วย คำถามสำคัญต่อสังคมยุคใหม่ เช่น toxic masculinity, ชุมชน incel, ระบบสังคมที่มองข้ามครอบครัว และอิทธิพลโลกออนไลน์
การแสดงของทีมงาน โดยเฉพาะ โอเวน คูเปอร์ ในบท Jamie และ สตีเฟน เกรแฮม ในบทพ่อที่เจ็บปวด ถูกยกย่องว่ายอดเยี่ยม และช่วยให้เรื่องนี้ยอดวิวถล่มทลาย แถมยังมีชื่อเข้าชิง Emmy 13 สาขา อีกด้วย
โดยรวม Adolescence ไม่ใช่แค่ซีรีส์ดูเล่น ๆ แต่มันคือกระจกสะท้อนสังคม ชวนให้ตั้งคำถามและรู้สึกไปกับตัวละครอย่างลึกซึ้ง — กระชับ แต่ จุดชนวนความคิดได้แรง.
สรุป ผมโค ตะ ระ ชอบซีรี่ย์เรื่องนี้เลย ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
