เพียงเพื่อรอใครคนหนึ่ง ที่มีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องการ
เสียงเบียร์ที่รินลงแก้วกระทบกับเสียงซีรีย์จีนเบาๆ ในห้องอันเงียบสงบในโรงแรงหรูแถวลาดพร้าว ผมอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีแววตาเศร้าสร้อยไม่ต่างจากผมเท่าไรนัก เราเพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่นาที แต่กลับรู้สึกราวกับเป็นเพื่อนเก่าที่พลัดพรากกันมานาน
"คุณก็เป็นเหมือนกันสินะ" ผมเริ่มบทสนทนาหลังจากดื่มไปอึกใหญ่
เธอพยักหน้าช้าๆ "เหมือนกัน"
แล้วเราก็ต่างผลัดกันเล่าเรื่องราวชีวิตที่พังทลายลงด้วยน้ำมือของคนที่เคยรัก คนที่เรายอมมอบหัวใจให้ แต่สุดท้ายกลับถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี ทุกความสัมพันธ์ที่จบลงกลายเป็นรอยแผลที่กัดกินหัวใจจนด้านชา เราพูดคุยกันถึงความรู้สึกที่ต้องจำใจใช้ชีวิตร่วมโลกกับคนที่เราไม่อยากมองหน้าเพียงเพราะคำว่า 'พ่อของลูก'
เราเล่าถึงความเหงาที่ต้องเผชิญในทุกๆ วัน และความรู้สึกที่เหมือนกับกำลังรอใครบางคนกลับมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป แต่ในขณะเดียวกันก็ปฏิเสธที่จะเปิดใจให้ใครใหม่เข้ามา เพราะกลัวว่าสุดท้ายแล้วจะลงเอยด้วยความผิดหวังอีกครั้ง
"ผมไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดีนะ" ผมสารภาพ "แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองเลือดเย็นขึ้นทุกวัน ไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายกับอะไรเลย นอกจากคนในครอบครัว มันเหมือนเรากลายเป็นแวมไพร์ที่ไร้ชีวิตไปแล้ว"
เธอหัวเราะเบาๆ "คงเป็นอย่างนั้นจริงๆ"
เราใช้ชีวิตอยู่เหมือนซากศพที่ยังหายใจ ไร้ซึ่งความรู้สึก ไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งรอบตัว ราวกับเป็นมนุษย์ที่กลายพันธุ์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกได้ว่า Introvert เราหลบเลี่ยงผู้คน ปิดกั้นตัวเองจากสังคม และรู้สึกว่าการทำตัวเช่นนี้ต่างหากที่ทำให้เรายังคงใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้
แต่ในคืนนั้น... ที่ห้องแห่งนั้น ผมกลับรู้สึกว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไป อย่างน้อยก็มีใครอีกคนที่เข้าใจความรู้สึกแวมไพร์อย่างผม และนั่นก็เป็นเพียงชั่วขณะหนึ่งที่ทำให้รู้สึกว่ายังมีชีวิตอยู่
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
