บทที่ 3:การตัดสินใจ
เสียงรอสายดังขึ้นในความเงียบงันของห้อง ผมกำลังจะถามถึงเรื่องคืนนั้น...คืนที่เขามานอนหนุนตัก...ผมพยายามจะถามด้วยความคาดหวังว่าเขาจะรู้สึกเหมือนกัน แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกลัวเหลือเกินว่ามันจะเป็นแค่ภาพลวงตาที่ผมสร้างขึ้นมาปลอบใจตัวเอง
"พัฒ...เมื่อคืน...นายหลับสบายดีไหม?"
"ก็ดีครับ...พี่ชัยล่ะ?"
"ก็...โอเค"
หลังจากที่เราเงียบไปครู่หนึ่ง ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี "คือ...เรื่องคืนก่อน...ที่งานปาร์ตี้..."
"ครับ? มีอะไรเหรอครับ?" น้ำเสียงของเขาดูตื่นขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้ผมรู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
"นาย...จำได้ไหม...ว่า..." ผมลังเล ไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ "นายมานอนหนุนตักฉัน..." ในที่สุดผมก็พูดมันออกไป เสียงของผมแผ่วเบาราวกับกระซิบ
ปลายสายเงียบไปนานจนหัวใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม "อ๋อ...คือ...ผม...ตอนนั้นผมคงจะเมามาก...ขอโทษนะครับถ้าทำให้พี่ไม่สบายใจ" น้ำเสียงของพัฒฟังดูผิดหวังเล็กน้อยจนผมรู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดลงไปที่หัวใจ "ไม่...ไม่เป็นไรหรอก...ฉันแค่...ถามดู" ผมรีบตัดบทสนทนาและวางสายลงอย่างรวดเร็ว
"เห็นไหมล่ะ...กูบอกแล้ว...มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก" ผมพูดกับตัวเองอย่างสมเพช พยายามปลอบใจตัวเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความเข้าใจผิด แต่น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาที่ด้านชา และความเจ็บปวดที่อกข้างซ้าย มันกลับบอกความจริงที่ผมไม่อยากยอมรับ
อีกด้านหนึ่ง พัฒมองโทรศัพท์ในมือด้วยสายตาเศร้าสร้อย "พี่ชัยถามทำไมกันนะ...เขาคงรู้สึกไม่ดีจริงๆ สินะ...ผมมันไม่ควรก้าวก่ายชีวิตของพี่เขาเลย...เขามีแฟนแล้ว...แล้วผมไปหวังอะไรอยู่กันแน่...ไอ้อุ่นที่ตักของพี่เขา...คงเป็นแค่ความรู้สึกผิดๆ ของผมคนเดียวสินะ..."
หลังจากเหตุการณ์นั้น เราต่างคนต่างใช้ชีวิตของเรา แต่ในความรู้สึกของเรานั้น...เหมือนมีบางอย่างขาดหายไป... เรายังคงเป็นห่วงกัน ยังคงติดต่อกัน...แต่ในความสัมพันธ์นั้นเต็มไปด้วยกำแพงแห่งความเงียบที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ มีเพียงแค่ความใส่ใจเล็กๆ น้อยๆ ที่ยังคงวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเรา...
"พัฒ...ฝากซื้อน้ำเกลือล้างคอนแทคเลนส์ให้หน่อยดิ"
"สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ ชัย"
"ทำข้าวเย็นให้กินไง วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่"
"นี่พัฒ...เอ่อ...เด็กของกู"
ผมไม่รู้ว่าผมพูดออกไปแบบนั้นทำไม...ผมแค่รู้สึกอยากแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ในขณะเดียวกันผมก็ไม่อยากผูกมัดอะไรกับเขา ผมเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา และในที่สุด...ผมก็ต้องแก้ตัวกับเพื่อนๆ ของผม "จริงๆ แล้ว...เราก็แค่...คุยๆ กันน่ะ ยังไม่ได้เป็นอะไรกันขนาดนั้นหรอก"
ผมเหลือบไปเห็นพัฒที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขาพยายามฝืนยิ้มให้ผมอย่างเศร้าๆ และในตอนนั้นเอง...ผมก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แท้จริง...ผมกำลังทำร้ายความรู้สึกของเขา...แต่ผมก็ยังคงทำมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคนตาบอด "ทำไมกูถึงเป็นแบบนี้นะ...ทั้งๆ ที่เขาก็ดีกับกูขนาดนี้แล้วแท้ๆ ไอ้ 'ยันต์' บ้าๆ นี่มันจะปกป้องอะไรกูได้วะ นอกจากทำให้กูพลาดอะไรดีๆ ไปกันแน่..."
แล้วเราทั้งสองคนก็ปล่อยให้ความเงียบและความเจ็บปวดทำหน้าที่ของมันอย่างช้าๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าสุดท้ายแล้ว...เส้นทางของเราจะไปสิ้นสุดลงที่ตรงไหน...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
