บทที่ 2: วังวนของความปรารถนา
เสียงโทรศัพท์สั่นครืดคราดปลุกผมจากห้วงนิทราในเช้าตรู่ ผมควานหาโทรศัพท์บนเตียงอย่างไม่เต็มตา เมื่อรับสายก็ได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคย น้ำเสียงของเขาเหมือนลูกแมวที่กำลังออดอ้อน
"พี่อย่าเพิ่งตัดสายนะ..." ผมสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก "พัฒ" เสียงนั้นมันคือเขาจริงๆ!
"ผมพัฒเอง...คืนนี้พาไปดูหนังที่ตัวอำเภอหน่อย"
เสียงของเขาช่างธรรมดา แต่กลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสว่างวาบขึ้นมาทันที "โอเค...เดี๋ยวตอนเย็นไปรับ" ผมตอบรับด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็นปกติที่สุด แต่หลังจากวางสาย ผมกลับเดินวนไปวนมาในห้องเหมือนคนไร้สติ หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บไปหมด
ผมรีบโทรหาเพื่อนเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดแน่นในใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
"มึง! เด็กกูชื่อพัฒชวนไปดูหนังที่อำเภอคืนนี้!" ผมประกาศด้วยความภาคภูมิใจ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดบางอย่างเมื่อนึกถึงแฟนของตัวเอง "มึงอย่าบอกแฟนกูนะ...แต่เขาก็ไม่สนใจกูอยู่แล้ว" คำพูดนั้นออกมาจากปากผมอย่างขมขื่น ผมรู้ว่าผมกำลังเดินเข้าไปในวังวนของความเจ็บปวดอีกครั้ง และผมก็เต็มใจที่จะเดินเข้าไปด้วยความสุขที่ไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไหร่
ผมใช้เวลาอย่างพิถีพิถันในการเลือกเสื้อผ้า ผมอยากดูดีที่สุดในสายตาเขา ผมขับรถไปรับเขาในตอนเย็น เราสองคนตกอยู่ในความเงียบที่แสนอึดอัด แต่ผมกลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ผมแวะซื้อเบียร์และขนมขบเคี้ยว เรานั่งอยู่บนเสื่อผืนเดียวกันใต้ผ้าห่มผืนหนา มองดูหนังที่ฉายอยู่บนจอ ผมได้ยินเสียงหัวเราะของเขา...มันเป็นเสียงที่แสนไพเราะ และทำให้ผมรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"พี่ชัย...ชอบดูหนังแบบนี้เหรอ?" เขาถามขึ้นมา ทำให้ผมต้องรีบเบือนหน้าหนี ผมไม่กล้าสบตาเขา เพราะสายตาของเขาทำให้ผมรู้สึกสั่นไหวและกลัวที่จะหลงเข้าไปในกับดักที่เขาสร้างขึ้น ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากผม แต่ผมรู้ว่าผมต้องการเขา และนั่นคือความจริงที่ผมพยายามจะหลีกหนี
เมื่อหนังจบลง ความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง แต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อัดอั้น เราต่างคนต่างรู้ว่าเราอยากจะสานต่อความสัมพันธ์นี้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยปากพูดถึงมันเลยแม้แต่น้อย
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยความรู้สึกที่ว้าวุ่นใจ "ทำไมคืนนี้มันเงียบอย่างนี้นะ...ทำไมแค่สายตาที่มันมองมา...ถึงทำให้กูรู้สึกแปลกๆ ได้ขนาดนี้..." ผมถามตัวเองอย่างสิ้นหวัง "แล้วเรื่องที่มันมานอนหนุนตักกูในงานปาร์ตี้...กูควรจะถามมันไหม หรือว่าปล่อยให้มันผ่านไปแบบนี้..."
ในขณะเดียวกัน ที่บ้านของพัฒ เขาก็กำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง "พี่ชัยดูมีความสุขดีนะเมื่อคืน...ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้อยู่ข้างๆ เขา...แต่ไอ้อุ่นที่ตักของพี่เขาเมื่อคืน...มันยังรู้สึกเหมือนจริงอยู่เลย...ผมควรจะทำยังไงต่อไปดี..."
เราต่างคนต่างจมอยู่ในวังวนของความปรารถนาและรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของเราเอง เพราะเราต่างรู้ดีว่าความสัมพันธ์นี้มันเป็นไปไม่ได้ แต่เราก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจได้เลย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
