ลองนึกภาพว่า จิตของเราเหมือน "จอทีวี" ครับ
"ตัวรู้" ก็คือ "จอทีวี" ที่เปิดอยู่เฉยๆ หน้าที่ของมันแค่แสดงภาพ ไม่ว่าภาพนั้นจะเป็นหนังบู๊ หนังรัก หรือสารคดี ตัวจอไม่เคยดีใจหรือเสียใจไปกับภาพ มันแค่ทำหน้าที่ "แสดงผล" เท่านั้น
"ตัวคิด" ก็คือ "หนังหรือละคร" ที่ฉายบนจอนั่นแหละครับ เดี๋ยวก็มีเรื่องดีๆ ทำให้เรายิ้ม (สุข) เดี๋ยวก็มีเรื่องเศร้าๆ ทำให้เราหดหู่ (ทุกข์) หนังพวกนี้มันเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยๆ ไม่เคยอยู่ถาวร
ปัญหาของเราคืออะไร?
ปัญหาคือ เรามักจะลืมไปว่าเราเป็น "จอทีวี" แต่เราดันกระโดดเข้าไปเป็น "พระเอก" หรือ "นางเอก" ในหนังเรื่องนั้นๆ พอพระเอกโดนยิง เราก็เจ็บไปด้วย พอนางเอกสมหวัง เราก็ดีใจไปด้วย เราอินกับหนังจนลืมไปว่าทั้งหมดเป็นแค่ "ภาพที่ฉายบนจอ" แล้วก็ดับไป
แล้วจะจัดการยังไง?
หน้าที่ของเราไม่ใช่การไป "ปิดทีวี" (พยายามไม่ให้คิด) เพราะมันเป็นไปไม่ได้ ตราบใดที่ทีวียังเปิดอยู่ มันก็ต้องมีภาพฉายขึ้นมาเป็นธรรมดา
แต่หน้าที่ของเราคือการฝึก "สติ" ซึ่งเปรียบเหมือนการที่เราถอยกลับมานั่งดูทีวีอยู่ห่างๆ แล้วคอย "รู้ทัน" ว่า...
- 1."อ๋อ... ตอนนี้กำลังฉายหนังรักนะ" (รู้ว่ากำลังคิดเรื่องดีๆ)
- 2."อ๋อ... ตอนนี้เปลี่ยนมาฉายหนังสยองขวัญแล้ว" (รู้ว่ากำลังคิดเรื่องน่ากลัว)
- 3."อ๋อ... ตอนนี้มีโฆษณาคั่น" (รู้ว่ากำลังคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย)
เมื่อเราแค่ "รู้ทัน" โดยไม่กระโดดเข้าไปเล่นในหนัง... เราจะเห็นความจริงอย่างหนึ่งว่า หนังทุกเรื่องมีตอนจบ ไม่มีเรื่องไหนฉายอยู่บนจอได้ตลอดไป ความคิดก็เช่นกันครับ มันแค่ผ่านมา... แล้วก็ผ่านไป
การฝึกแบบนี้แหละครับ คือการค่อยๆ ถอยออกมาจาก "ตัวคิด" (ละคร) แล้วกลับมาตั้งมั่นอยู่ที่ "ตัวรู้" (จอทีวี) ที่สงบและไม่ทุกข์ร้อนไปกับเรื่องราวใดๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
