รีวิวหนังสือนิยาย : เนเวอร์แลนด์ คาเฟ่แห่งนี้ความฝันไม่มีวันหมดอายุ
ขอสารภาพว่าเหตุผลที่ซื้อนิยายเล่มนี้เพราะสะดุดตากับชื่อหนังสือ “เนเวอร์แลนด์ คาเฟ่แห่งนี้ความฝันไม่มีวันหมดอายุ”
ชื่อหนังสือทำให้นึกถึง‘ปีเตอร์แพน’ เด็กชายที่ไม่อยากโตเป็นผู้ใหญ่ เขาใช้ชีวิตวัยเด็กบินท่องเที่ยวผจญภัยอยู่ในเกาะเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ซึ่งเรียกว่า ‘เนเวอร์แลนด์’
เนื้อหาในนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของ ‘ยอนจู’ ผู้หญิงวัยทำงานอายุ 32 ปี ข้าราชการท้องถิ่นในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของเกาหลีใต้
เธอลาออกจากมหาวิทยาลัยขณะกำลังเรียนปีสาม เพราะเธอสอบเข้ารับราชการได้ อาชีพรับราชการนั้นชาวเกาหลีเรียกว่า “หม้อข้าวเหล็ก ” เป็นงานที่มีความมั่นคงไม่ต้องกลัวโดนไล่ออก จึงเป็นอาชีพใฝ่ฝันของคนทำงาน
ยอนจูตั้งใจทำงานจนเวลาผ่านไป 10 ปี เธอได้เลื่อนระดับมาโดยตลอด แต่นิสัยเธอเป็นคนไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับใคร คนอื่นมองว่าเธอเป็นคนไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ เพื่อนร่วมงานตั้งสมญานามเธอว่า ท.ม.ล.หรือ แทงไม่มีเลือด สาเหตุที่เธอเป็นแบบนี้ เพราะเห็นตัวอย่างจากพ่อ พ่อของเธอเป็นคนมีมนุษย์สัมพันธ์ดีมีเพื่อนฝูงมากมาย แต่เพื่อนเหล่านั้นกลับสร้างความเดือดร้อนให้ครอบครัว เธอจึงฝังใจจะไม่เป็นคนมีนิสัยแบบนั้น
ต่อมาโชคเข้าข้างเธอ เมื่อโครงการสวัสดิการดูแลผู้สูงอายุของเธอได้รับการคัดเลือกให้เป็นสตาร์ทอัพทดลองจ้างผู้สูงอายุให้มาทำงาน
โครงการนี้คือ การเปิดร้านกาแฟ เธอตั้งชื่อร้านนี้ว่า“คาเฟ่เนเธอร์แลนด์”ตามชื่อนิทานที่เธอชอบอ่านในวัยเด็ก
วัตถุประสงค์ของโครงการนี้ต้องการพิสูจน์ให้เห็นว่าผู้สูงอายุในวัยที่มากกว่า 70 ขึ้นไปสามารถเรียนรู้เทคนิคใหม่ ๆ และปรับตัวเข้ากับธุรกิจในปัจจุบันได้ ไม่ใช่เพียงการทำกำไร
ยอนจูมุ่งมั่นบริหารคาเฟ่แห่งนี้เพื่อสร้างผลงานที่จะผลักดันให้เธอมีความก้าวหน้าในหน้าที่การงานต่อไป
ผู้สูงวัยที่เป็นพนักงานมีทั้งหมด 4 คน แต่ละคนล้วนมีภูมิหลังและบุคลิกนิสัยใจคอที่แตกต่างกัน
พนักงานคาเฟ่แห่งนี้จะมีผ้ากันเปื้อนของใครของมัน ซึ่งจะมีชื่อปักไว้ตามตัวละครในนิทานปีเตอร์แพน
‘กัปตันฮุก’ เป็นผ้ากันเปื้อนของ‘มันยอง’ชายสูงวัยที่ไม่เคยยอมรับว่าตัวเองแก่ เขาเป็นคนใจร้อน ขี้หงุดหงิดโมโหง่าย
’จระเข้ติ้กต่อก‘ เป็นผ้ากันเปื้อนของ’กีบุก‘ ชายชราที่ประสาทหูเสื่อมและมีอายุ 78 ปี มากกว่าเพื่อน
‘ทิงเกอร์เบล’ เป็นผ้ากันเปื้อนของ’ซอกแจ‘อดีตผู้อำนวยการโรงเรียนที่เคยบริหารงานผิดพลาด จึงโดนลดตำแหน่ง หลังเกษียณกลายเป็นโรคซึมเศร้า
สำหรับผ้ากันเปื้อนที่ปักชื่อ‘ปีเตอร์แพน‘ ซึ่งเป็นชื่อตัวละครเอกในนิทาน เป็นของ ‘จุนซอบ’ ชายสูงวัยที่เงียบขรึม พูดน้อย เขามีอดีตเคยเข้าคุกมาก่อน เนื่องจากฆ่าคนโดยไม่เจตนาสมัยเมื่อยังเป็นหนุ่ม
ในช่วงแรกของการทำงาน ผู้สูงอายุเหล่านี้นิสัยไม่เข้ากัน ต่างคนมีจุดอ่อนจุดแข็งที่แตกต่างกัน ทำให้สร้างปัญหาในการทำงาน
พนักงานคาเฟ่สูงวัยทั้ง 4 คน ซึ่งเดิมสูญเสียความสามารถในการดูแลตัวเอง มองคุณค่าตัวเองลดลง แต่พอได้ร่วมทุกข์ร่วมสุข ฝ่าฟันปัญหาอุปสรรคในการทำงานร่วมกัน กลับกลายเป็นความสัมพันธ์ที่อบอุ่น เมื่อเวลาผ่านไปแต่ละคนเริ่มยอมรับกันและกัน รวมถึงยอนจูก็เริ่มเปลี่ยนมุมมองความสัมพันธ์กับคนอื่นใหม่ ทำให้เธอรู้สึกผูกพันกับผู้สูงวัยเหล่านี้โดยไม่รู้ตัว
สุดท้ายเมื่อยอนจูได้รับการเลื่อนขั้นจากผลงานนี้จริง ๆ เธอกลับผละจากคาเฟ่นี้ไม่ได้
หลังจากเธอย้ายกลับไปรับตำแหน่งใหม่ได้ไม่นาน เธอมารู้ภายหลังว่าบริษัทเอกชนที่หน่วยงานจ้างให้มาดูแลคาเฟ่เนเวอร์แลนด์ต่อจากเธอไม่ทำตามสัญญา เธอจึงกลับมาต่อสู้เพื่อให้คาเฟ่นี้กลับมายืนได้อีกครั้ง
ความสัมพันธ์ที่อบอุ่นระหว่างการทำงานร่วมกันกับผู้สูงอายุ ในคาเฟ่เนเวอร์แลนด์ ทำให้คนที่เคยไร้หัวใจอย่างยอนจูสามารถกลับมามีหัวใจได้อีกครั้งหนึ่ง
นักเขียนเล่าไว้ในตอนท้ายบทว่า ตอนนั้นเธอทำงานเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ที่คาเฟ่ของน้องสาว ซึ่งคาเฟ่แห่งนี้อยู่ติดกับสวนสาธารณะทำให้ได้พบปะและพูดคุยกับผู้สูงอายุหลายคน จึงทำให้เกิดแรงบันดาลใจเขียนนิยายเรื่องนี้
นักเขียนวางพล็อตเรื่องได้เก่ง สร้างเรื่องราวร่วมสมัยเกี่ยวกับผู้สูงอายุที่ตอนนี้กำลังจะล้นโลก ซึ่งอาจเป็นปัญหาสังคมตามมา ตัวละครที่นักเขียนสร้างขึ้นล้วนมีบุคลิกที่สมจริง เหมือนมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้จริง ๆ สามารถเป็นตัวแทนของผู้สูงอายุในสังคมได้
เรื่องนี้ทำให้ตระหนักถึงคุณค่าของผู้สูงวัย ขอบคุณนักเขียนที่ให้แง่คิดมุมมองดี ๆ แบบนี้แก่สังคม
ฉันอยากให้ประเทศไทยมีสตารท์อัพสนับสนุนผู้สูงวัยแบบโครงการนี้บ้าง
อ้อยคราฟต์
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
