สาวร่มแดงใต้สายฝน
ฝนพรำยามค่ำคืน เสียงหยดน้ำร่วงลงบนหลังคาสังกะสีของป้ายรถเมล์ ฟังคล้ายเสียงกระซิบแผ่ว กาย หนุ่มออฟฟิศวัยยี่สิบปลาย ๆ ยืนรอรถกลับบ้านหลังเลิกงาน เวลานี้เป็นช่วงหัวค่ำเกือบสามทุ่ม ถนนเปียกแฉะ มีเพียงไฟถนนสลัวส่องกระทบแอ่งน้ำเล็ก ๆ ทั่วพื้นทาง เขาเหนื่อยจากการทำงาน แต่สิ่งที่ทำให้จิตใจสะดุดทุกวัน ไม่ใช่การงานที่รุมเร้า หากเป็น “เธอ”
หญิงสาวในชุดนักศึกษาสีขาว ร่มสีแดงคันใหญ่กางบังร่าง นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ของป้ายรถเมล์นั้นทุกค่ำคืน ราวกับเฝ้ารอใครบางคน
กายเห็นเธอครั้งแรกเมื่อสามเดือนก่อน ตอนฝนตกหนักพอ ๆ กับคืนนี้ เธอนั่งก้มหน้าเงียบ ร่มสีแดงตัดกับแสงไฟถนนราวกับหยดเลือดกลางความมืด เขาแค่เหลือบมองแล้วเดินผ่าน แต่จากนั้นเป็นต้นมา เขาก็พบเธอ “ทุกวัน” โดยไม่เคยขาด
(1) การพบพาน
กายไม่กล้าทักทาย เพียงแอบมองทุกครั้งที่เดินผ่าน เธอนั่งอยู่ตำแหน่งเดิม เสื้อผ้าเดิม ร่มเดิม สีหน้าไม่เคยเปลี่ยน เขาเริ่มสงสัยว่าเธอรอรถเมล์จริงหรือรอคนสักคน ร่มนั้นไม่เคยพับลง ไม่ว่าฝนจะหยุดหรือโปรยต่อ
คืนหนึ่ง เขาลองชำเลืองนานกว่าปกติ แสงไฟถนนส่องให้เห็นใบหน้าเลือนราง แก้มซีด ริมฝีปากบางคล้ายไม่มีเลือดไหลเวียน ดวงตาคล้ายจะสบตาเขา กายสะดุ้ง หัวใจเต้นแรง รีบก้าวขึ้นรถเมล์ทันที
(2) เรื่องเล่าจากเพื่อน
เช้าวันถัดมา กายเล่าให้เพื่อนร่วมงานชื่อบอยฟัง “กูเห็นผู้หญิงถือร่มแดงทุกคืนว่ะ เหมือนเดิมทุกวันเลย”
บอยหัวเราะ “อาจเป็นใครสักคนที่เลิกเรียนดึกก็ได้ มึงคิดมากไปเอง”
กายพยายามเชื่อแบบนั้น แต่ภาพร่มแดงกลับติดตา เขาเริ่มตั้งคำถาม:
ถ้าเธอเป็นนักศึกษา ทำไมถึงนั่งรอเกือบสามทุ่มทุกคืน?
ทำไมแต่งตัวเหมือนเดิมทุกวัน?
ทำไมไม่มีใครคุยกับเธอเลย?
บอยแซวว่า “หรือมึงเจอผี?” คำพูดนั้นทำให้กายขนลุก ทั้งที่เขาไม่ใช่คนเชื่อเรื่องลี้ลับ
(3) การสืบหา
กายลองถามเจ้าของร้านขายของชำแถวป้ายรถเมล์ “พี่ เคยเห็นผู้หญิงถือร่มแดงนั่งตรงนั้นมั้ยครับ?”
หญิงเจ้าของร้านหันมามองเงียบ ๆ ก่อนตอบสั้น “อย่าไปยุ่งเลยหนูเอ๊ย”
กายขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะครับ?”
“มันไม่ใช่คนที่นายควรจะพูดด้วย” เธอตอบพลางส่ายหน้า แล้วรีบปิดร้านทันที
หัวใจเขาหนักอึ้ง ความสงสัยเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
(4) ความทรงจำในอดีต
สองวันถัดมา กายเลิกงานดึกอีก ฝนตกหนัก เขารีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ และเธอก็นั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนเคย คราวนี้เขารวบรวมความกล้า ค่อย ๆ ก้าวเข้าไปใกล้
“เอ่อ...คุณ รอรถเมล์เหรอครับ?” กายถามเบา ๆ
เธอเงยหน้าช้า ๆ ดวงตาเศร้าลึกจนกายรู้สึกเหมือนถูกดึงดูด เธอไม่ตอบ เพียงเอียงหน้าเล็กน้อย ก่อนยกยิ้มบาง ๆ ที่ชวนวังเวง
แล้วเสียงรถเมล์ก็มาถึง กายรีบหันไปโบก เมื่อหันกลับมาเก้าอี้ตรงนั้นกลับ “ว่างเปล่า”
(5) ตำนานสาวร่มแดง
กายทนไม่ไหว ลองค้นข้อมูลในอินเทอร์เน็ต ใช้คำว่า “ผู้หญิงร่มแดง ป้ายรถเมล์…” ไม่นานก็เจอบันทึกเก่าในเว็บบอร์ดท้องถิ่น
สิบปีก่อน มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งถูกรถชนเสียชีวิตที่ป้ายรถเมล์เดียวกัน ขณะถือร่มสีแดงและกำลังรอคนรักมารับ เรื่องเล่าว่าหลังจากนั้น ผู้คนมักเห็นเธอนั่งรอที่ป้ายในคืนฝนตก ใครทัก…จะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
กายตัวชาไปทั้งตัว เขาคิดถึงรอยยิ้มบางที่เห็นเมื่อคืน แล้วรู้ทันทีว่า “เธอ” อาจไม่ใช่คน
(6) ความหมกมุ่น
แม้จะกลัว แต่ความสงสัยกลับยิ่งเพิ่มขึ้น กายเริ่มนั่งรถเมล์เส้นทางเดิมทุกคืน ฝนตกเมื่อใด เขาแทบจะตั้งใจไปหาเธอ
คืนหนึ่ง เขาเห็นเธอชัดกว่าทุกครั้ง ร่มแดงเปียกชุ่ม แต่หยดน้ำไม่เคยกระทบเสื้อผ้า เธอหันมามองเขาอีกครั้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความเว้าวอน ราวกับต้องการความช่วยเหลือ
กายเดินเข้าใกล้ แต่เมื่อถึงระยะเพียงก้าวเดียว เธอก็หายวับไป เหลือเพียงร่มสีแดงพับเก่า ๆ วางอยู่บนเก้าอี้
เขาเอามันกลับบ้านโดยไม่รู้ตัว
(7) คำสาป
ตั้งแต่วันนั้น กายเริ่มฝันทุกคืน ฝันเห็นหญิงสาวยืนกลางฝน ร่มแดงในมือ เธอเรียกชื่อเขา ทั้งที่ไม่เคยบอกใคร
“กาย…อยู่กับฉันสิ อย่าทิ้งฉันไปอีก…”
เขาตื่นขึ้นกลางดึก เหงื่อท่วมตัว ร่มแดงที่วางไว้ตรงมุมห้องกลับ “เปียกฝน” ทั้งที่หน้าต่างปิดสนิท
(8) การหักมุม
กายตัดสินใจเล่าให้บอยฟังอีกครั้ง คราวนี้เพื่อนสีหน้าซีดเผือด
“กาย…กูว่าเรื่องนี้ไม่ปกติแล้วว่ะ เมื่อคืนกูไปส่งแฟนแถว ๆ ป้ายที่มึงเล่า กูเห็นมึงยืนคุยอยู่คนเดียว แต่…ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลย”
กายหัวใจหล่นวูบ “มึงเห็นกูคนเดียว?”
“เออ มึงยืนยิ้ม มองเก้าอี้ว่าง ๆ กูเรียกก็ไม่หัน”
กายเริ่มไม่แน่ใจอีกต่อไป เขาเจอผีจริง ๆ หรือกำลังเสียสติ?
(9) คืนสุดท้าย
ฝนตกหนักอีกครั้ง กายตัดสินใจกลับไปที่ป้ายนั้น เขาถือร่มแดงไปด้วย ตั้งใจจะถามให้รู้เรื่อง
เมื่อถึงที่ เธอนั่งรอเหมือนเดิม คราวนี้ยิ้มกว้างกว่าเดิม
“ในที่สุด…คุณก็มา” เสียงของเธอแผ่วเบาแต่ชัดเจน
กายใจสั่น “คุณ…ต้องการอะไรจากผม?”
เธอค่อย ๆ ลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา
“อยู่กับฉัน…ตลอดไป”
เธอยื่นมือเย็นเฉียบมาจับแขนเขา โลกทั้งใบหมุนคว้าง เขามองเห็นภาพเหตุการณ์สิบปีก่อน รถชนร่างเธอล้มลง ร่มแดงกระเด็น แล้วเธอก็หันมามองเขา…ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้น—ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น “กาย” เอง
กายกรีดร้อง เขาเห็นตัวเองในอดีตเป็นนักศึกษาหนุ่มที่เคยนัดพบเธอในคืนนั้น แต่เขามาช้า ทำให้เธอตายอยู่ตรงป้ายนี้ ความผิดนั้นฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกจนเขาลืมเลือนมานานหลายปี
(10) ปัจฉิมบท
รุ่งเช้า รถเมล์สายเดิมหยุดที่ป้าย คนขับมองเก้าอี้ไม้เก่า ๆ ที่เปียกฝน มีชายหนุ่มกับหญิงสาวนั่งอยู่ด้วยกัน ใต้ร่มสีแดงคันเดียว เขาหันไปชั่ววินาที แล้วพอหันกลับมา…เก้าอี้ก็ว่างเปล่า
ผู้คนยังคงเล่าต่อไปว่าทุกครั้งที่ฝนตก หากผ่านป้ายรถเมล์แห่งนั้น จะเห็นเงาสองเงานั่งเคียงกัน ใต้ร่มสีแดง…ไม่มีวันจากกันอีก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
