ส่วนใหญ่ถ้ากำลังโกรธ จะทำทั้งแบบที่หนึ่งและแบบที่สองไม่ได้เพราะจิตยังติดอยู่ในวงจรความโกรธ
ต่อเมื่อเกิดสติขึ้นมา ถึงจะมีโอกาสจัดการกับความโกรธ ด้วยการเบนจิตออกจากความโกรธ ไม่ให้วงจรความโกรธมาดึงจิตให้ไปคลุกกับความโกรธอีก จะเจริญเมตตา จะนับหนึ่งถึงสิบ ฯลฯ ก็ล้วนเป็นการดึงฟืนออกจากกองไฟ
กลับมาตอนที่ยังไม่โกรธ
การเจริญเมตตาเป็นการค่อยๆเปลี่ยนคนที่มี "โทสะจริต" ให้เบาบางลง เป็นการปรับจิตให้เป็นปกติมากขึ้น เมตตาก็คือไมตรี หรือมิตร ในภาษาสันสกฤต
ส่วนการมีสติระลึกรู้ความโกรธ เป็นการเจริญปัญญาให้เห็น "ความจริง" ของสภาวธรรม จะได้ผลดีก็ต่อเมื่อ "จิตตั้งมั่น" ไม่ถูกดึงไปคลุกกับสภาวธรรมต่างๆ
เมื่อจิตตั้งมั่นและเป็นกลาง ความโกรธเกิดขึ้นก็จะมีสภาวะ "รู้" ตามมา เมื่อสภาวะ "รู้" เกิดขึ้น เท่ากับวงจรความโกรธถูกตัดออก ความโกรธก็จะดับลง เราจะเห็นความ "เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป" ของความโกรธ
การที่จิตจะตั้งมั่นได้ ต้องฝึกให้จิตเห็นสภาวธรรม (ความโกรธ) อยู่เนืองๆ จน "จำสภาวะได้" เมื่อความโกรธเกิดขึ้นก็จะเกิดจิตรู้ตามได้เร็วขึ้น ความโกรธใหญ่ก็ค่อยๆเล็กลง
ทั้งหมดนี้ จับความจากคำสอนของครูบาอาจารย์ ผมยังเป็นผู้ฝึกหัดอยู่เช่นกันครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
