" จุมพิตของแสงสุริยา กล่อมเกลาตระหนี่
ทำให้ผลพฤกษ์ดิบ ยอมตัวเป็นการเสียสละสุกงอมและ ร่วงลงมาให้แก่แผ่นดิน"
# ระพินทรนาถ ฐากุร
ผมคำนึงเสมอมั่นเรื่อยมาในตัวตน และเว้นที่ว่างในทุกอิริยาบถ เช่นร่มคันนั้นในกลางดึก คืนฝนกระหน่ำที่ศาลารอรถ ผมกับเพื่อนได้พึ่งพิงจนปลอดภัย เป็นร่มพเนจรไร้ผู้อ้างสิทธิ์ ผมสำนึกเสมอเมื่อฤดูฝนมาเยือน.
ปล. ขอโทษด้วยครับที่ตอบไม่ตรงคำถาม