คืนที่ศพหาย
(เรื่องสั้นแนวลึกลับ–สยอง–ดราม่า–หักมุม )
บทที่ 1 : การกลับบ้าน
เสียงล้อรถบดกับถนนคอนกรีตเก่าดังแผ่วๆ ในค่ำคืนที่ไร้แสงจันทร์
ปีเตอร์ขับรถเข้าเมืองบ้านเกิดหลังจากหายไปนานกว่าสิบปี
ป้ายไม้ที่เคยผุพังยังตั้งอยู่ตรงหัวโค้ง — “หมู่บ้านหนองคันนา”
สถานที่ที่เขาเคยหนีออกมาโดยไม่หันกลับไปมอง
เขากลับมาครั้งนี้เพราะข่าวสั้นๆ ทางโทรศัพท์
“กาย...ตายแล้ว ปีเตอร์ เขาเสียเมื่อวานนี้...”
เสียงของพ่อกายที่โทรมานั้นสั่นเหมือนคนที่กำลังกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ปีเตอร์นั่งเงียบในรถอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนขับออกมาทันทีโดยไม่คิดอะไร
ชายหนุ่มไม่อยากเชื่อว่า “กาย” เพื่อนสนิทที่สุดในวัยเด็ก — จะตายง่ายๆ แบบนั้น
ข่าวบอกว่าเป็น “อุบัติเหตุรถชนตกคลอง”
แต่ในใจเขากลับไม่เชื่อ... เพราะกายเป็นคนขับรถระมัดระวังยิ่งกว่าใคร
เมื่อรถจอดหน้าบ้านไม้หลังเดิมของครอบครัวกาย แสงไฟสีเหลืองในบ้านส่องลอดผ้าม่านออกมา
เสียงสวดศพดังแผ่วจากลำโพงวัดเล็กๆ ที่อยู่ข้างบ้าน
ปีเตอร์สูดหายใจลึก ก่อนเดินเข้าไปในบริเวณที่มีโต๊ะตั้งโลงศพไว้กลางศาลาไม้เก่า
บทที่ 2 : งานศพที่ไร้ศพ
คนในหมู่บ้านมาร่วมงานกันไม่มาก
ส่วนใหญ่เป็นคนแก่ที่ปีเตอร์จำหน้าได้ลางๆ
เขาเดินเข้าไปใกล้โลง... และสิ่งที่เห็นทำให้หัวใจเขาเต้นแรง
โลงนั้น ว่างเปล่า
เพียงมีผ้าขาวพับไว้ตรงกลางเท่านั้น
พ่อของกายนั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าซีดเซียว
เขาเอ่ยเสียงเบา
“ศพหายไป... ตั้งแต่เมื่อคืนที่เอามาถึง...”
ปีเตอร์นิ่งอึ้ง — เขาคิดว่าพ่อกายพูดเล่น แต่สีหน้าและน้ำเสียงนั้นจริงจังจนเย็นวาบไปถึงกระดูก
ไม่มีใครรู้ว่าศพหายไปได้ยังไง ทั้งที่ขบวนรถศพมาจากโรงพยาบาลตรงๆ
พวกชาวบ้านช่วยกันค้นรอบวัดแต่ไม่เจออะไร
และทุกคนก็เริ่มพูดกันว่า “วิญญาณกายอาจยังไม่ไปไหน”
ปีเตอร์มองโลงว่างเปล่า แล้วความทรงจำในวัยเด็กก็ผุดขึ้น
เสียงหัวเราะของกาย เสียงรถจักรยานที่ทั้งคู่ขี่ไปตามทุ่งนา
และคืนหนึ่ง... คืนที่เกิด “เหตุการณ์นั้น” ที่ไม่มีใครอยากพูดถึงอีกเลย
บทที่ 3 : ความทรงจำที่ไม่อยากจำ
สิบห้าปีก่อน — ฤดูฝนปีนั้นฝนตกหนักกว่าทุกปี
ปีเตอร์ กาย และ “ลิน” เด็กสาวคนเดียวในกลุ่ม มักจะหนีไปเล่นที่กระท่อมร้างหลังบ่อเก่า
มันเป็นที่ที่ทั้งสามคนเรียกว่า “ที่ลับ”
จนคืนหนึ่งมีเหตุการณ์ที่เปลี่ยนทุกอย่าง
คืนนั้น กายกับปีเตอร์ทะเลาะกันเรื่องลิน
ปีเตอร์สารภาพว่าเขาชอบเธอ แต่กายกลับหัวเราะเยาะ
ลินพยายามห้าม แต่สถานการณ์กลับรุนแรงขึ้น
จนในที่สุดปีเตอร์ผลักกายล้มลง — หัวเขากระแทกหินเลือดไหล
เสียงฝนซัดกระหน่ำ
ลินกรีดร้อง ส่วนปีเตอร์ยืนนิ่ง มือสั่น
แต่กาย... ยังไม่ตาย
เขาลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วพูดคำหนึ่งออกมาที่ปีเตอร์จำไม่ลืม
“ต่อไป นายจะรู้ว่าฉันจะไม่มีวันหายไปจากนาย...”
หลังจากวันนั้น ทั้งสามก็แยกจากกัน
ปีเตอร์ย้ายเมือง ลินหายตัวไป
และกายก็กลายเป็นคนเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใครอีกเลย
บทที่ 4 : ร่องรอยในคืนฝนตก
คืนแรกหลังงานศพ ปีเตอร์พักอยู่บ้านเช่าริมบ่อเก่าทางท้ายหมู่บ้าน
ฝนตกอีกครั้งเหมือนวันนั้นไม่มีผิด
เขานอนไม่หลับ จึงตัดสินใจออกไปที่บ่อเก่า... ที่ที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกัน
เมื่อถึงที่นั่น เขาเห็นรอยเท้าชื้นบนพื้นดินหลายคู่ — เหมือนมีคนเพิ่งเดินผ่าน
และที่ริมบ่อ มีกระดาษแผ่นหนึ่งติดอยู่กับต้นไม้ด้วยมีดพับ
บนกระดาษเขียนว่า
“นายยังจำได้ไหม ว่าลินหายไปยังไง?”
ปีเตอร์ตัวแข็งทื่อ
เขาจำได้ว่าในคืนฝนตกนั้น หลังจากกายบาดเจ็บ ลินวิ่งหนีเข้าไปในป่า และ... ก็ไม่กลับมาอีกเลย
ไม่มีใครเจอเธออีก
ทุกคนคิดว่าเธอตกน้ำหรือหลงป่า
แต่ไม่มีศพ
ขณะปีเตอร์กำลังยืนมองกระดาษนั้น เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังมาจากด้านหลัง
เขาหันไป — แต่ไม่เห็นใคร
มีเพียงเงาคนหนึ่งที่สะท้อนในบ่อน้ำ... ยืนอยู่ข้างหลังเขา
บทที่ 5 : คนในเงา
รุ่งเช้า ปีเตอร์ไปเยี่ยม “ครูสมบัติ” ครูเก่าที่เคยสอนเขากับกาย
ครูเป็นชายแก่ตาบอดข้างหนึ่ง แต่ยังจำปีเตอร์ได้
เมื่อปีเตอร์เล่าเรื่องศพที่หาย ครูนิ่งไปนาน ก่อนพูดเบาๆ
“กาย... เขาไม่ได้ตายเพราะอุบัติเหตุหรอกลูก... เขาถูกฆ่า”
ปีเตอร์สะดุ้ง ครูเล่าต่อว่าไม่กี่วันก่อนตาย กายมาหาที่บ้าน
พูดถึง “ลิน” และบอกว่าเขาจะเปิดเผยความจริงทั้งหมดในงานเลี้ยงรุ่นเดือนหน้า
ครูเตือนให้ระวัง แต่ไม่ทันเสียแล้ว
ปีเตอร์เริ่มเชื่อว่ามีคนไม่อยากให้ความจริงถูกเปิดเผย
และบางที... ศพที่หายไป อาจเป็นเพราะใครบางคนเอาไปทำลายหลักฐาน
เขาตัดสินใจเริ่มสืบหาจากคนในอดีต
ทั้งเพื่อนเก่า เจ้าหน้าที่ตำรวจ และคนขับรถศพที่มาส่งศพของกาย
ทุกคนพูดตรงกัน — ไม่มีใครเห็นศพกายจริงๆ
เพราะตอนรับจากโรงพยาบาลมีผ้าคลุมไว้
มีเพียง “ลุงคง” คนขับรถศพ ที่บอกว่าเห็นเงาเหมือนคนขยับในโลงก่อนปิดฝา
บทที่ 6 : เสียงจากหลุม
คืนต่อมา ปีเตอร์กลับไปที่วัดอีกครั้ง
ในศาลามีเพียงโลงว่างเปล่ากับกลิ่นธูปจางๆ
เขานั่งอยู่เงียบๆ จนเกือบเที่ยงคืน — แล้วได้ยินเสียงเบาๆ จากใต้พื้นกระดาน
“ปี...เตอร์...”
เสียงนั้นเหมือนมาจากใต้โลง
เขาก้าวถอยหลัง หัวใจเต้นแรง
“ปีเตอร์... นายจำฉันได้ไหม...”
ปีเตอร์พยายามเปิดพื้นไม้ แต่พบว่าแผ่นไม้ถูกตอกตายแน่น
เขาหยิบมีดพกขึ้นมาแซะออก — และพบกล่องไม้เล็กๆ ซ่อนอยู่ข้างใต้
ภายในกล่องมีจดหมายเก่าเปียกน้ำ
เขาค่อยๆ แกะออกอ่าน
“ถ้านายได้อ่านข้อความนี้... แปลว่าฉันไม่ได้หายไปไหน
ฉันกลับมาแล้ว
และฉันรู้... ใครฆ่าฉัน”
— กาย
บทที่ 7 : ด้านมืดของกาย
วันรุ่งขึ้นปีเตอร์เริ่มค้นเอกสารเก่าๆ ของกาย
ในนั้นมีกล่องเทปบันทึกเสียงยุคเก่าที่มีชื่อ “ลิน” เขียนไว้
เขาไปหาเครื่องเล่นเทปจากร้านของเก่ามาเปิดฟัง
เสียงในเทปคือเสียงกาย พูดคุยกับผู้หญิงคนหนึ่ง — เสียงคล้ายลิน
บทสนทนาเริ่มจากความรัก ความเข้าใจ
แต่ค่อยๆ กลายเป็นเสียงเถียง เสียงร้องไห้ และเสียงตะโกน
“นายโกหก! นายฆ่าเขา!”
“ไม่! ฉันแค่ป้องกันตัว!”
“ปีเตอร์ไม่ใช่คนแบบนั้น! นายต่างหากที่หลอกเขา!”
แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้นหนึ่งนัด
ปีเตอร์นั่งนิ่ง — เขารู้แล้วว่าในคืนนั้นที่ลินหายไป... ไม่ใช่เขาที่ทำ
แต่เป็นกาย
กายฆ่าลิน แล้วฝังศพไว้ในบ่อเก่า
และตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมา เขาเก็บความลับนั้นไว้เพียงคนเดียว
บทที่ 8 : ความจริงซ้อนความจริง
แต่สิ่งที่ปีเตอร์ยังไม่เข้าใจคือ “ใครฆ่ากาย”
เมื่อเขากลับไปบ้านพ่อกายเพื่อถามเรื่องเทป
พ่อของกายกลับบอกว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อน
แต่สายตาของชายแก่ดูหวาดกลัวอย่างประหลาด
ปีเตอร์สังเกตเห็นรูปถ่ายครอบครัวบนโต๊ะ
ในนั้นมีรูปชายคนหนึ่งยืนอยู่หลังพ่อกาย — เป็นชายแปลกหน้าที่ดูอายุน้อยกว่ากายมาก
ด้านหลังรูปเขียนว่า
“ลิน กับลูกชาย – 2541”
ปีเตอร์ใจสั่น — ลูกชายของลิน... หมายความว่าเธอ ยังมีชีวิตอยู่?
เขารีบถามพ่อกาย
ชายแก่หลบตา แล้วพูดเบาๆ ว่า
“ลินไม่ตาย... แต่เธอหายไปพร้อมลูก... กายเป็นคนพาทั้งคู่ไป...”
ตอนนี้ปริศนาเริ่มชัดขึ้น —
ศพที่หายอาจไม่ใช่เพราะ “ถูกขโมย”
แต่เพราะ มันไม่เคยมีศพอยู่ในนั้นตั้งแต่แรก
บทที่ 9 : การเผชิญหน้า
คืนสุดท้ายก่อนเดินทางกลับ ปีเตอร์ขับรถไปยังบ่อเก่าอีกครั้ง
ฝนตกหนัก ราวกับท้องฟ้าจำได้ถึงเหตุการณ์เก่า
เขาเปิดไฟฉายส่องรอบๆ — จนเห็นเงาคนหนึ่งยืนอยู่ริมบ่อ
ชายคนนั้นหันมา — หน้าซีดเหมือนคนตาย ผมเปียกปอน
“กาย...?” ปีเตอร์เรียกเบาๆ
แต่ชายคนนั้นเพียงยิ้ม — แล้วพูดว่า
“นายกลับมาแล้ว...”
ปีเตอร์ถอยหลัง — ในมือกายถือมีดเปื้อนสนิม
แต่อีกวินาที เสียงปืนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“หยุดนะ!”
เสียงหญิงคนหนึ่งตะโกน — ปีเตอร์หันไปเห็นหญิงวัยกลางคนในเสื้อกันฝนสีเทา
ใบหน้าที่คุ้นตาในทันที — ลิน
เธอเดินเข้ามาช้าๆ ปืนในมือสั่น
“อย่าเข้าใกล้เขา ปีเตอร์ เขาไม่ใช่กาย...”
ปีเตอร์มองสลับระหว่างคนทั้งสอง
ฝนซัดแรงจนแทบมองไม่เห็น
“ลิน... นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
เธอพูดทั้งน้ำตา
“กายตายแล้ว... ตายตั้งแต่คืนนั้นที่เขาพยายามฆ่าฉันกับลูก...
แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเรา... คือ ลูกชายของกาย”
บทที่ 10 : หักมุม
ชายคนนั้นหัวเราะเสียงแห้ง
“ใช่... ฉันคือลูกของเขา และของเธอด้วย ลิน...”
ลินตัวสั่น “ไม่... แกไม่ใช่ลูกของฉัน...”
“แม่จำไม่ได้หรือ? แม่บอกว่าจะรักฉันเสมอ...
แต่แม่ทิ้งฉันไว้กับเขา... ปล่อยให้ฉันโตมากับความเกลียดชัง
ฉันเห็นพ่อผูกคอตายต่อหน้าตา
เพราะรู้ว่าความลับกำลังจะถูกเปิดเผย...”
ปีเตอร์ยืนอึ้ง — ทุกอย่างสับสน
เด็กชายที่เกิดจากคืนแห่งบาปในอดีต กลับมาชำระแค้นแทนพ่อ
ชายหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ฉันเอาศพพ่อออกจากโรงพยาบาลเอง... ฉันไม่ต้องการให้ใครเห็นเขา
เพราะฉันคือเขา — ฉันคือกายคนใหม่!”
เขาพุ่งเข้าหาปีเตอร์ แต่ลินยิงสวน — กระสุนทะลุหน้าอก
ชายคนนั้นล้มลงข้างบ่อ
ก่อนหัวเราะเบาๆ แล้วกระซิบคำสุดท้าย
“พ่อ... ผมทำได้แล้ว...”
เสียงน้ำกระเซ็นดังขึ้นพร้อมร่างที่ตกลงบ่อมืดสนิท
ฝนยังคงตกไม่หยุด
บทส่งท้าย : เถ้าธุลีแห่งความทรงจำ
สามวันต่อมา ตำรวจพบเพียงรองเท้าของชายคนนั้นลอยอยู่ริมบ่อ
ไม่มีศพ ไม่มีร่องรอย
ปีเตอร์กับลินให้ปากคำ แล้วแยกจากกันโดยไม่พูดอะไรอีก
ก่อนจากกัน ลินพูดเพียงว่า
“ความลับ... มันไม่เคยตาย ปีเตอร์ มันแค่รอเวลาจะกลับมาอีกครั้ง...”
ปีเตอร์กลับขึ้นรถ มองกระจกหลัง
เห็นวัดเล็กๆ และบ้านไม้ของกายค่อยๆ ห่างออกไป
เขาคิดถึงวันเก่า วันที่เขา กาย และลิน ยังหัวเราะด้วยกัน
แต่ตอนนี้ทุกอย่างเหลือเพียงเงา — เงาที่ไม่อาจลืมได้
ในมือเขามีเทปอีกม้วนหนึ่ง ที่เจอในบ้านกายหลังเหตุการณ์จบ
บนเทปเขียนว่า
“ปีเตอร์ — ฟังให้จบ แล้วนายจะรู้ว่าความจริงคืออะไร”
เขาเสียบเทปเข้ารถ เครื่องเล่นเริ่มหมุน
เสียงกายดังขึ้น
“ปีเตอร์... ถ้านายได้ฟังตอนนี้ แปลว่าฉันกับลิน... ตายแล้ว
แต่สิ่งที่นายไม่รู้คือ... ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะนาย”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังในเทป ก่อนจบลงด้วยเสียงสะอื้น
ปีเตอร์เบิกตากว้าง มือสั่น
“หมายความว่ายังไง... เพราะฉัน?”
เสียงสุดท้ายในเทปกระซิบเบาๆ
“เพราะนายผลักฉันคืนนั้น... ทุกอย่างถึงเริ่มต้น...”
รถแล่นไปในสายฝน เสียงเทปหยุด
และเงาในกระจกหลัง — คล้ายมีใครนั่งอยู่เบาะหลัง... ยิ้มให้เขา
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
