เรือสีขาวในคืนมืด
(ทริลเลอร์–สืบสวน–หักมุม)
เปิดเรื่อง – ทะเลแห่งความว่างเปล่า
เสียงคลื่นกระทบลำเรือเบา ๆ คล้ายเสียงลมหายใจของปีศาจในยามค่ำคืน
แสงแดดยามเช้าแผ่วผ่านม่านตา ก่อนแสงนั้นจะแทงทะลุเข้าในเปลือกตาของหญิงสาวผู้หนึ่ง
มายด์สะดุ้งตื่น
เธอหอบหายใจแรง เหงื่อชุ่มทั่วตัว ทั้งที่รอบข้างเย็นยะเยือก…
สิ่งแรกที่เธอเห็นคือเพดานสีขาวสะอาด แต่กลับสั่นไหวเหมือนภาพในฝัน
กลิ่นเค็มของน้ำทะเลแรงจนแสบจมูก และเสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ลอยมาตามสายลม
เธอหันซ้าย—เห็นหน้าต่างกลมแบบที่มีในเรือ
หันขวา—เห็นโต๊ะไม้กับแก้วไวน์ที่ล้มอยู่
เมื่อเธอลุกขึ้นนั่ง จึงรู้ว่า ที่นี่คือเรือยอร์ชขนาดใหญ่
“นี่มัน…ที่ไหน?”
เสียงของเธอสั่นพร่า มือของเธอสั่นเล็กน้อย
ความจำของเธอว่างเปล่า มีเพียงภาพเลือนลาง — เธอกำลังอยู่ในงานฉลองจบการศึกษาของตัวเอง เพื่อน ๆ หลายคนอยู่ที่นั่น เสียงเพลง เสียงหัวเราะ แชมเปญไหลริน
จากนั้น…ความมืด
ทุกอย่างดับลง
เธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
มายด์เดินออกจากห้อง โซเซเล็กน้อย
พื้นเรือเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง
เธอเรียกหาคน — “มีใครอยู่ไหมคะ!”
ไม่มีเสียงตอบ มีเพียงเสียงคลื่นแผ่ว ๆ กับลมทะเลพัดอ้อยอิ่ง
เธอเดินไปจนถึงห้องโถงหลักของเรือ — และพบ ภาพที่เปลี่ยนชีวิตเธอตลอดกาล
ปม – ศพที่ไม่อาจลืม
ศพแรกอยู่ใกล้บันได
เป็นชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตขาวที่ถูกเลือดซึมออกจนกลายเป็นสีแดงเข้ม
มายด์ผงะ ถอยหลัง หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกจากอก
“พระเจ้า…” เธอพึมพำ “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย…”
กลิ่นคาวเลือดอบอวลในอากาศ
มีรอยเลือดลากยาวไปตามพื้นไม้สีน้ำตาล
อีกสองศพอยู่ข้างโต๊ะเครื่องดื่ม — หนึ่งในนั้นคือ “ลิลลี่” เพื่อนสนิทของเธอในรั้วมหาวิทยาลัย
มายด์ทรุดลงข้างศพเพื่อน
น้ำตาไหลพราก
“ลิลลี่… เกิดอะไรขึ้น… ฉันทำอะไรไป…”
ความทรงจำผุดขึ้นมาบางส่วน —
เมื่อคืน…พวกเธอขึ้นเรือยอร์ชของพ่อมายด์ เพื่อฉลองจบการศึกษา
พ่อของเธอเป็นนักธุรกิจใหญ่ เจ้าของบริษัทพลังงานรายใหญ่ของประเทศ
เธอจำได้ว่าดื่มไวน์ ดื่มเยอะมาก
มีการเล่นเกม บางคนเปิดเพลงเสียงดัง บางคนเต้นรำ
แล้วมีเสียงทะเลาะกันระหว่างเพื่อนผู้ชายสองคน เรื่องบางอย่างเกี่ยวกับมายด์
แต่จากนั้น — ภาพตัด
ทุกอย่างดับมืดเหมือนโดนตัดออกจากเทปฟิล์ม
จุดหักเหแรก – เงาในกระจก
มายด์พยายามตั้งสติ เธอเดินไปที่ห้องควบคุมเรือ
จอเรดาร์ดับสนิท ระบบไฟบางส่วนยังทำงาน แต่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีวิทยุ ไม่มีเสียงเรืออื่น
เรือลำนี้ลอยนิ่งกลางทะเลเหมือนหลงอยู่ในความฝัน
เธอเดินกลับห้องพัก หวังจะหาน้ำหรือผ้าชุบน้ำมาล้างเลือดบนมือ
แต่เมื่อเปิดประตู — เธอเห็นบางสิ่งในกระจก
เงาของหญิงสาวในชุดเดรสขาวยืนอยู่ข้างหลังเธอ
มายด์หันขวับ — ไม่มีใคร
กระจกสะท้อนเพียงภาพเธอเอง — ผมยุ่ง เสื้อเลอะเลือด ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความกลัว
เธอพยายามพูดกับตัวเอง “ใจเย็นมายด์ ใจเย็น…”
แต่ยิ่งเธอมองกระจก — เธอกลับเห็นภาพซ้อนแปลก ๆ
เหมือนมีอีกตัวตนหนึ่งยิ้มให้เธอ
“ไม่ใช่ฉัน…” เธอกระซิบ “ฉันไม่ได้ฆ่าใคร…”
ในกระจก เงานั้นกลับขยับปาก — เหมือนพูดประโยคเดียวกันแต่ด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
การค้นพบ – กล้องวงจรปิด
มายด์เริ่มสำรวจทั่วเรือ
ในห้องเครื่อง เธอเจอแบตเตอรี่สำรอง และจอมอนิเตอร์เล็ก ๆ ที่ต่อเข้ากล้องวงจรปิด
ภาพสลับไปตามห้องต่าง ๆ ของเรือ —
ในบางมุม เธอเห็นเหตุการณ์เมื่อคืน
ภาพเบลอและสั่น แต่ยังพอดูออกว่าเป็นงานเลี้ยง
เสียงเพลงดังและคนเต้นรำเต็มห้อง
มายด์มองอย่างตั้งใจ
เธอเห็นตัวเองในจอ — ยิ้ม หัวเราะ ถือแก้วไวน์อยู่กลางกลุ่มเพื่อน
ต่อมา เธอเห็นลิลลี่จับแขนชายคนหนึ่งชื่อ “แทน” — ซึ่งเป็นคนที่มายด์เคยคบ
ภาพในจอแสดงให้เห็นมายด์ที่ดูโมโห
เธอผลักลิลลี่ออกไปอย่างแรงจนไวน์หก
เสียงตะโกนดังขึ้น แต่ไม่มีเสียงพูดชัด
ภาพตัดมาอีกฉาก — ทุกคนดูสับสน
ไฟกระพริบ ไฟดับ
แล้วภาพกลับมาชัดอีกครั้ง — มายด์กำลังถือมีดในมือ
เลือดเปื้อนเต็มชุดเดรสขาว
มายด์สะดุ้งถอยหลัง มือสั่นจนกล้องหล่นกระแทกพื้น
“ไม่นะ… นั่นไม่ใช่ฉัน! มันไม่ใช่ฉันแน่ ๆ!”
แต่ภาพในจอยังฉายต่อ
มายด์ในภาพหัวเราะเบา ๆ เดินผ่านศพเพื่อน
ก่อนหายเข้าไปในเงามืดของห้อง
ความทรงจำที่ถูกปิดผนึก
มายด์ทรุดตัวลงกับพื้น หัวใจเต้นแรงจนหูอื้อ
ภาพความทรงจำบางอย่างเริ่มย้อนกลับมา
เสียงทะเลาะ เสียงร้อง เสียงแก้วแตก
ลิลลี่พูดบางอย่างเกี่ยวกับ “พ่อของมายด์”
เธอบอกว่ามายด์ได้ทุกอย่างเพราะพ่อซื้อให้
เธอพูดว่า “เธอไม่รู้หรอกว่าทุกคนในงานนี้เขาเกลียดเธอขนาดไหน…”
หลังจากนั้น — ความว่างเปล่า
มายด์ร้องไห้จนหมดแรง
เธอคิดจะกระโดดลงทะเล แต่กลัว
เธอคิดจะฆ่าตัวตาย แต่ไม่มีแรงแม้แต่จะยกมีด
จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ มาจากดาดฟ้า
ไคลแมกซ์ – ตัวตนที่ถูกลืม
มายด์วิ่งขึ้นไปยังดาดฟ้า
ท้องฟ้าหม่นเทา คลื่นเริ่มแรง
บนดาดฟ้ามีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ หันหลังให้เธอ
ผมยาวสยาย ปลิวไปตามแรงลม
“ใครน่ะ!” มายด์ตะโกน
หญิงคนนั้นค่อย ๆ หันกลับมา
— หน้าตาเหมือนเธอทุกประการ
“ฉันคือเธอไง มายด์” เสียงนั้นดังขึ้นอย่างนุ่มนวลแต่เย็นเยียบ
“ตัวตนที่เธอพยายามลืม ตัวตนที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเอง”
มายด์ถอยหลัง “ไม่… ไม่มีทาง…”
“จำไม่ได้เหรอ ว่าตั้งแต่เด็ก พ่อของเธอเคยทำอะไรไว้บ้าง เธอเคยเห็นเลือดมากี่ครั้ง เธอเคยเก็บความโกรธไว้มากแค่ไหน…”
“คืนนี้…เธอแค่ปล่อยมันออกมา”
มายด์เริ่มร้องไห้ เธอปิดหูตัวเอง
“หยุด! หยุดพูดนะ!”
“ฉันไม่ได้พูดหรอก” เงานั้นยิ้ม
“แต่เธอพูดอยู่ในหัวของเธอเองต่างหาก”
สายฟ้าผ่าลงกลางทะเล เสียงดังสนั่น
เมื่อแสงวาบผ่านร่างของเงานั้น — มายด์เห็นภาพซ้อนหลายชั้นของตัวเอง
เธอถือมีด ไล่แทงเพื่อนทีละคนด้วยรอยยิ้ม
เธอหัวเราะ กรีดร้อง เต้นรำท่ามกลางเลือด
มายด์กรีดร้องสุดเสียง
“ไม่! ฉันไม่ใช่ฆาตกร!”
เงานั้นเดินเข้ามาใกล้ เธอยื่นมีดให้มายด์
“งั้นก็จบทุกอย่างซะสิ…”
บทจบ – ความเงียบหลังคลื่น
สามวันต่อมา
เรือยอร์ชถูกพบลอยอยู่กลางทะเล โดยเรือประมงลำหนึ่ง
เจ้าหน้าที่ขึ้นไปตรวจสอบ
พบศพหลายศพทั่วเรือ และหญิงสาวคนหนึ่งนอนหมดสติอยู่ในห้องโดยสาร
เธอชื่อ “มายด์ วรินทร์ทิพย์” ลูกสาวนักธุรกิจใหญ่
สภาพสะลึมสะลือ เลือดเปื้อนเต็มมือแต่ไม่มีบาดแผล
เมื่อฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล
มายด์นิ่ง ไม่พูด ไม่ร้อง
แพทย์วินิจฉัยว่าเธอมีภาวะ “Dissociative Identity Disorder” หรือโรคหลายบุคลิกภาพ
หนึ่งในบุคลิกนั้นคือ “มายด์อีกคน” — ที่แข็งกร้าว อิจฉา และเกลียดการถูกดูถูก
จากหลักฐานบนเรือ กล้องวงจรปิด และลายนิ้วมือ — ไม่มีบุคคลอื่นบนเรือลำนี้ในเวลาที่เกิดเหตุ
ฆาตกรคือมายด์เพียงคนเดียว
แต่ในห้องสอบสวน มายด์เพียงยิ้มอ่อน
เธอกระซิบกับเจ้าหน้าที่ว่า
“มันไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ… อีกคนต่างหากที่ทำ…”
จากนั้นเธอก็หัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นเย็นเฉียบจนเจ้าหน้าที่ขนลุก
ตอนสุดท้าย – เสียงจากทะเล
หลายเดือนผ่านไป
มายด์ถูกส่งไปอยู่ในสถานบำบัดจิตเวชส่วนตัวของครอบครัว
ทุกคืน เธอมักมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นทะเลสีดำที่ไร้ขอบฟ้า
เธอจะยกมือขึ้นแตะกระจก แล้วกระซิบว่า
“ขอโทษนะ… ฉันจำไม่ได้จริง ๆ”
แต่ในกระจก — มีรอยยิ้มของใครบางคนสะท้อนกลับมา
หญิงสาวในชุดเดรสขาว
ถือมีดอยู่ในมือ
และทุกครั้งที่คลื่นซัดเข้าหาฝั่ง จะมีเสียงแผ่วเบาแว่วมาจากกลางทะเล —
เสียงหัวเราะที่คล้ายเสียงของเธอเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
