[ปลายดาวอินฟินิตี้] ☁️ “ทำไมใจจึงไม่สั่น”.. บางที... คำถามที่ควรตั้งไม่ใช่ “ทำไมเรื่องร้ายจึงเกิดขึ้นกับเรา” แต่คือ “เหตุใดในความร้าย...ใจเรากลับนิ่งอยู่ได้”

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

11 ต.ค. เวลา 13:23 • ความคิดเห็น

☁️ “ทำไมใจจึงไม่สั่น”..

บางที...

คำถามที่ควรตั้งไม่ใช่ “ทำไมเรื่องร้ายจึงเกิดขึ้นกับเรา”

แต่คือ “เหตุใดในความร้าย...ใจเรากลับนิ่งอยู่ได้”

วันนี้ ฉันเดินทางลำพังจากแจ้งวัฒนะไปบ้านพักตากอากาศริมเขาในภาคอีสานขณะมุ่งหน้าไปสระบุรี

.รถที่จอดนิ่งมาหลายวัน — แอร์ไม่เย็น ฝนก็เทลงมาจนมองไม่เห็นทาง (ทั้งที่เชคศูนย์ทุกปี)

บนทางด่วนที่มีเพียงเสียงฝนและลมหายใจของตัวเอง ฉันจอดรถ เปิดไฟฉุกเฉิน

เช็ดกระจกด้วยผ้าขาวบางที่พอมีติดรถไว้ แล้วหัวเราะเบา ๆ กับตัวเองว่า

“ชีวิตก็เหมือนกระจกข้างในนี่แหละ...ต้องเช็ดเองบ้าง จึงจะเห็นทางต่อไป”

ฝนซัดหนักจนทุกอย่างพร่ามัว

แต่แปลก — ใจกลับนิ่ง ไม่สั่น ไม่กลัวเหมือนแต่ก่อน

อาจเพราะเคยผ่านเหตุการณ์ที่เลวร้ายกว่านี้มาแล้ว

เคยนั่งร้องไห้ในคืนที่แม่อยู่ห้องไอซียู

เคยขับรถกลางดึกแล้วเครื่องดับเพราะน้ำมันผิดชนิด

เคยโทรหาประกันตีสองแต่ไม่มีใครรับ

และก็ “ยังอยู่ตรงนี้” ตรงกลางถนน😁

มีลมหายใจอยู่ตรงนี้

ตอนนั้นฉันรู้ — ว่าสิ่งที่ทำให้เรารอดไม่ใช่โชค

แต่คือ “สติ”

สติที่อ่อนโยน เหมือนมือที่ลูบหลังเราเบา ๆ แล้วบอกว่า

“อย่าเพิ่งตัดสินว่าโชคร้าย...ทุกเหตุการณ์กำลังสอนเราอยู่”

แม้ต้องเสียเงิน เสียเวลา เสียความรู้สึก

แต่กลับได้เรียนรู้ว่า บางครั้ง “การชะงักอยู่กับที่” ก็ดีกว่าการเร่งไปถึงจุดหมาย

ฉันได้ฟังเสียงหัวใจตนเองอีกครั้ง

ได้รู้ว่าชีวิตไม่ต้องวิ่งแข่งกับใคร

ขอแค่ไม่หยุดเรียนรู้ — ไม่หยุดอ่อนโยนกับตัวเอง

วันนี้ ฉันตั้งใจเขียนเรื่องนี้ไว้ ไม่ใช่เพื่อเล่าความเหนื่อย

แต่เพื่อบอกผู้หญิงคนไหนที่กำลังสิ้นหวัง ว่า

แม้เราจะเดินทางลำพัง แต่เราไม่เคยอยู่ลำพังเลย

เพราะระหว่างทางนั้น เต็มไปด้วย “สิ่งเล็ก ๆ ที่คอยประคองเรา”

ไม่ว่าจะเป็นลมหายใจหนึ่งจังหวะ หรือรอยยิ้มเล็ก ๆ จากคนแปลกหน้า

ขอเพียงอย่าทิ้ง “ศรัทธาในความดีงามของชีวิต”

แม้วันใดฝนจะตกหนักจนมองไม่เห็นทาง

ก็ขอให้เชื่อว่า — ท้องฟ้าจะเปิดอีกครั้งเสมอ

🪷

เพราะทุกการเดินทาง ไม่ได้พาเราไปที่ไหนไกลเลย...

นอกจากพาเรากลับมาพบ “ใจ” ของตัวเอง

ปลายดาวอินฟินิตี้

โฆษณา