ชีวิตที่อาศัยในโลก โลกนั้น เค้่าก็ให้อารมณ์ มากับกาย ปรุงแต่ง ให้จิตเสพสุข ของอารมณ์ ที่สมอยาก ไม่สมอยาก สุขที่ได้เสพ สมหวัง ที่อารมณ์ปรุงแต่งให้ แล้วทุกข์ เกิดขึ้น เมื่อไม่สมหวัง เค้าจึงว่า ทุกข์สุขไปตามอารมณ์ที่ปรุวแต่งกาย แล้วจิตที่อาศัยในกาย ก็รับทุกข์หริอสุจขของอารมณ์ไม่เที่ยงที่ปรุงแต่งขึ้นที่กาย แล้วจิตนั้นก็รู้จักได้แค่นั้น กายเจ็บ จิตก็เจ็บ กายสบาย จิตก สบาย พอกายแก่ เฒ่าชรา จิตก็ชัก สั่งกายเคลื่อนไหสไม่ได้ดังใจ