เราไม่รู้จักกัน
(We Don’t Know Each Other) โรแมนติกคอมเมดี้อบอุ่น หักมุม
บทที่ 1 : ตั๋วใบเดียวกับหัวใจที่หายไป
สนามบินสุวรรณภูมิในเช้าวันนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่มีจุดหมายต่างกัน แต่มีอยู่หนึ่งคนที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหนต่อดี — “นนท์” ชายหนุ่มวัยสามสิบต้น ๆ ในเสื้อเชิ้ตขาว กางเกงสแลค และแว่นกรอบเงิน เขาถือเพียงพาสปอร์ตกับตั๋วเครื่องบินในมือ ไม่มีแม้กระทั่งกระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียว
“เที่ยวเดียว กรีนแลนด์ครับ” เขาบอกเจ้าหน้าที่เช็กอินเสียงเรียบ
เมื่อวานนี้ “มิว” แฟนสาวโทรมาบอกเลิกทั้งน้ำตา “ขอโทษนะนนท์... มิวมีคนอื่นแล้ว”
หลังจากวางสาย เสียงหัวใจแตกของเขาดังกว่าฟ้าผ่าเสียอีก
แต่ตั๋วเครื่องบินไปกรีนแลนด์ที่ซื้อล่วงหน้ามาเพื่อไปเที่ยวด้วยกัน… มันยังอยู่ในมือ
เขาเลยตัดสินใจไปเอง
ไม่รู้จะไปทำไม — แต่อย่างน้อย “ความหนาว” อาจจะเยียวยา “ความร้อนในใจ” ได้บ้าง
บทที่ 2 : หญิงสาวเจ้าระเบียบ (ที่หนีระเบียบ)
อีกฟากหนึ่งของสนามบินเดียวกัน “มายด์” หญิงสาวอายุยี่สิบแปดปี ใส่เสื้อโค้ตสีเบจถือพาสปอร์ตแน่น
เธอกำลังจะหนี “ชีวิตที่สมบูรณ์แบบเกินไป”
แฟนของเธอ “พีท” เป็นวิศวกรเจ้าระเบียบชนิดที่ต้องจัดแปรงสีฟันให้เรียงตรงทุกมุม
พีทวางแผนการแต่งงานทุกอย่างไว้เรียบร้อย — วัน เวลา สถานที่ เพลงเปิดงาน แม้แต่เมนูขนมหวานก็ต้อง “ไม่หวานเกินไป”
มายด์รู้สึกเหมือนกำลังจะไปเข้าค่ายทหาร มากกว่าเข้าพิธีวิวาห์
ก่อนออกเดินทางหนึ่งวัน เธอพูดแค่ประโยคเดียวกับพีท
“พีท… เราหายใจกันคนละจังหวะแล้ว”
จากนั้นเธอก็หายไปพร้อมตั๋วไป “ประเทศที่หนาวที่สุดในโลก” — กรีนแลนด์
บทที่ 3 : จุดเริ่มต้นของคนเหงาสองคน
นนท์นั่งอยู่ในเครื่องบิน เขามองออกไปนอกหน้าต่างเห็นก้อนเมฆสีเทาเป็นชั้น ๆ
ไม่มีใครนั่งข้างเขา แต่เสียงหัวเราะเบา ๆ จากแถวหลังทำให้เขาหันไป
หญิงสาวคนหนึ่งกำลังหัวเราะกับการ์ตูนในจอทีวี เธอสวมหมวกไหมพรมสีชมพูอมเทา
เธอดูมีชีวิตชีวาแบบที่เขาแทบลืมไปแล้วว่ามันเป็นยังไง
ไฟล์บินของนนท์กับมายด์ไม่ได้เที่ยวเดียวกัน แต่พวกเขาเดินทางวันเดียวกัน — และลงจอดในเมืองเล็ก ๆ ทางตะวันตกของกรีนแลนด์ ที่ชื่อ “อิลลูลิแซต”
อุณหภูมิ -22 องศาเซลเซียส
ลมหิมะพัดแรงจนเหมือนมีคนโยนเศษน้ำแข็งใส่หน้า
บทที่ 4 : ความหนาวที่ทำให้เราได้เจอกัน
ที่ป้ายรถบัสหน้าสนามบินเล็ก ๆ นั้น มายด์กำลังต่อสู้กับซิปกระเป๋าที่ติด
“โอ๊ย! ทำไมซิปมันดื้อแบบนี้นะ!”
เธอดึงแรงไปจนกระเป๋าหล่นลงพื้น หิมะกระเด็นเข้าหน้า
“เดี๋ยวครับ ผมช่วย” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น
นนท์ก้มลงช่วยเธอเก็บของ
“ขอบคุณค่ะ... โอ๊ย มือเย็นไปหมดเลย”
“ผมก็เหมือนกันครับ — เหมือนจะไม่มีอวัยวะส่วนไหนเหลือที่ยังอุ่นอยู่แล้ว”
ทั้งคู่หัวเราะเบา ๆ ท่ามกลางหิมะ
รถบัสที่ทั้งคู่รอมาเพียงคันเดียว — และมันเต็ม
คนขับโบกมือขอโทษก่อนขับออกไป ทิ้งพวกเขาไว้ท่ามกลางหิมะที่หนาขึ้นเรื่อย ๆ
“เหมือนโชคชะตาอยากให้เราหนาวด้วยกันนะครับ”
“หรือไม่ก็อยากให้เราแข็งตายพร้อมกันค่ะ” มายด์ตอบขำ ๆ
บทที่ 5 : คืนแรกในอิลลูลิแซต
พวกเขาเดินฝ่าหิมะเข้าเมืองจนถึงเกสต์เฮาส์เล็ก ๆ เจ้าของเป็นหญิงชาวพื้นเมืองชื่อ “อิงกา”
เธอมองทั้งสองคนแล้วยิ้มอบอุ่น “มีห้องเหลือห้องเดียว พอไหม?”
ทั้งคู่มองหน้ากัน แล้วพูดพร้อมกันว่า
“เอาได้ครับ/ค่ะ”
คืนนี้เลยกลายเป็นคืนที่คนแปลกหน้าสองคนต้องแชร์ห้องในเมืองหนาวที่สุดในโลก
ตอนค่ำ นนท์พยายามนอนแต่เสียงลมข้างนอกดัง “วู้วววว”
มายด์จึงพูดเบา ๆ จากเตียงอีกฝั่ง
“คุณมาทำไมคะ... ที่นี่หนาวจะตาย”
นนท์หันไปมองเพดาน “หนีความร้อนครับ... ร้อนจากใจ”
เธอหัวเราะ “ฉันก็หนีเหมือนกัน แต่หนีคน”
“เรานี่… เหมือนคู่ที่ Airbnb จับมาผิดระบบเลยนะครับ”
“แต่ถ้ามันผิดแล้วได้เจอคนตลก ๆ แบบคุณ ก็น่ารักดีนะคะ”
บทที่ 6 : ความอบอุ่นในอุณหภูมิติดลบ
สองวันต่อมา ทั้งคู่เที่ยวด้วยกัน — ไปดูธารน้ำแข็ง เดินบนทะเลสาบที่กลายเป็นน้ำแข็ง และถ่ายรูปเล่น
มายด์ยื่นกล้องโพลารอยด์ให้เขา
“ถ่ายให้หน่อยสิคะ”
เขารับกล้องมา แล้วพูดว่า
“พร้อมนะครับ 1...2...3... ยิ้มเหมือนน้ำแข็งละลาย”
เธอหัวเราะดังจนคนรอบข้างหันมามอง
ตอนกลางคืน พวกเขาออกไปดูแสงเหนือด้วยกัน
แต่ฟ้าไม่เปิด — ไม่มีแสงใด ๆ ปรากฏ
มายด์ผิดหวัง “เราอุตส่าห์มาทั้งที”
นนท์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบไฟฉายขึ้นมาฉายบนหิมะเป็นวงกลม
“แสงเหนือจำลองครับ เฉพาะคุณคนเดียวเท่านั้นที่เห็นได้”
เธอหัวเราะ “คุณนี่… เป็นคนบ้าแบบอบอุ่นมากเลยนะ”
บทที่ 7 : วันที่ต้องกลับ
เวลาในกรีนแลนด์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่รู้สึกเหมือนรู้จักกันมานานหลายปี ทั้งที่ไม่เคยถามชื่อกันเลย
เพราะตอนแรกต่างคิดว่า “อีกไม่นานก็แยกย้าย จะรู้ชื่อไปทำไม”
แต่เมื่อถึงวันกลับ — สนามบินเล็ก ๆ แห่งนั้นกลับปกคลุมด้วยหิมะหนา
เที่ยวบินของนนท์ออกก่อนหนึ่งชั่วโมง
“งั้น… บ๊ายบายครับ”
“บ๊ายบายค่ะ”
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน — แล้วเดินแยกทาง
โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าอีกคนชื่ออะไร
บทที่ 8 : เราไม่รู้จักกัน (แต่เราคิดถึงกัน)
หลังกลับเมืองไทย นนท์กลับมาทำงานในบริษัทเดิม
แต่เขาเปิดดูรูปในกล้องทุกคืน — ภาพหญิงสาวหมวกไหมพรมในกรีนแลนด์อยู่ในทุกเฟรม
เขาตั้งชื่อไฟล์ว่า “Unknown Girl – Greenland”
ด้านมายด์ หลังเลิกรากับพีท เธอกลับมาทำงานบริษัททัวร์
ทุกครั้งที่มีลูกค้าพูดถึง “กรีนแลนด์” เธอจะเผลอยิ้ม
เธอตั้งชื่อโฟลเดอร์ในโทรศัพท์ว่า “Stranger with Warm Smile”
บทที่ 9 : หักมุมของโชคชะตา
หลายเดือนผ่านไป
วันหนึ่งนนท์ต้องไปถ่ายภาพให้แคมเปญของบริษัททัวร์ — “หนาวนี้เที่ยวเหนือ”
เมื่อถึงสถานที่จัดประชุม เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนถือไมค์บนเวที
เธอพูดว่า “...และเราจะเปิดแพ็กเกจใหม่ ไปชมแสงเหนือที่กรีนแลนด์ค่ะ”
หัวใจของนนท์เต้นแรง
หลังงานจบ เขาเดินเข้าไปหาเธอ
“ขอโทษนะครับ... คุณเคยไปกรีนแลนด์ไหม?”
เธอหันมามอง แล้วนิ่งไป 3 วินาที
ก่อนจะพูดว่า
“ค่ะ... ไปมาแล้วกับคนบ้าไฟฉายคนนึง”
นนท์หัวเราะออกมา “งั้นคนนั้นคงเป็นผมเองครับ”
บทที่ 10 : รู้จัก… โดยไม่ต้องรู้ชื่อ
ทั้งคู่หัวเราะ น้ำตาคลอเล็กน้อย แล้วต่างคนต่างยื่นมือออกมา
“ชื่อมายด์ค่ะ”
“นนท์ครับ”
“ในที่สุดเราก็รู้จักกัน... ทั้งที่เคยสัญญาว่าจะไม่ถามชื่อกันเลยนะคะ”
“ก็เพราะไม่รู้จัก... เราเลยจำกันได้แม่นไงครับ”
บทส่งท้าย : เราไม่รู้จักกัน (แต่เรารู้หัวใจกัน)
หลายเดือนต่อมา ทั้งคู่กลับไปยืนที่กรีนแลนด์อีกครั้ง
คราวนี้พวกเขามีชื่อ มีเรื่องราว และมีหัวใจของกันและกัน
นนท์ถือกล้องโพลารอยด์ขึ้นมาอีกครั้ง
“พร้อมนะครับ 1...2...3... ยิ้มเหมือนน้ำแข็งละลาย”
แสงเหนือจริง ๆ ปรากฏบนท้องฟ้าในคืนนั้น
มายด์พูดเบา ๆ
“คราวนี้ไม่ต้องจำว่าเราไม่รู้จักกันแล้วนะ”
นนท์ตอบกลับ
“แต่ผมก็ยังอยากรู้จักคุณไปตลอดชีวิตอยู่ดี”
และเสียงหัวเราะของทั้งคู่กลายเป็นเสียงเดียวที่อุ่นที่สุดในประเทศที่หนาวที่สุดในโลก...
จบ – “เราไม่รู้จักกัน”
(A Romantic Comedy of Two Strangers in the Coldest Place on Earth)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
