ตอนที่ 1: วันที่บนภาพถ่าย
สายลมแห่งเดือนพฤศจิกายนพัดเอื่อยเฉื่อยไปทั่วเมืองเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะถูกลืมไว้ในแอ่งกระทะแห่งที่ราบสูงอีสาน ความสงบสุขที่นี่เกาะกุมแน่นหนาจนเกือบจะกลายเป็นความเฉื่อยชา
‘อิง’ รู้สึกเช่นนั้นทุกครั้งที่เธอบิดมอเตอร์ไซค์คันเก่าออกไปทำข่าว นักข่าวสาวจบใหม่ไฟแรงที่เคยฝันถึงการเปิดโปงคดีทุจริตระดับชาติ กลับต้องมานั่งเขียนข่าวหมาแม่ลูกอ่อนออกลูกลายเสือโคร่ง หรืองานเปิดท้ายขายของของเทศบาล
"อีกแล้ว... ข่าวเปิดงานกาชาด" เธอบ่นกับตัวเองขณะจอดรถ ความน่าเบื่อหน่ายกัดกินจิตใจเธอทุกวัน เมืองนี้ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรให้เธอได้ใช้สัญชาตญาณนักข่าวของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
แต่แล้ววันหนึ่ง... มันก็ปรากฏขึ้น
ราวกับฝนที่ตกลงมายังต้นไม้ที่กำลังแห้งเหี่ยว ตู้ถ่ายภาพโพสการ์ดสีแดงสดสไตล์เรโทรตั้งตระหง่านอยู่บนทางเท้า
หน้าร้านโชห่วยเก่าคร่ำคร่าของลุงขจร ชายชราหน้าบึ้งตึงที่ไม่เคยมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ร้านของแกกำลังจะตายอย่างช้าๆ หลังการมาถึงของร้านสะดวกซื้อสาขาใหม่ที่อยู่ถัดไปไม่กี่คูหา
"ตู้บ้าบออะไรมาตั้งขวางทางเข้าบ้านกูวะ!" เสียงแหบแห้งของลุงขจรตะโกนลั่นในเช้าวันแรกที่เห็นมัน แต่ความขี้เหนียวก็เอาชนะความขี้โมโห เมื่อแกเห็นว่ามันตั้งอยู่บนพื้นที่สาธารณะ การจะไปยุ่งกับมันอาจนำเรื่องเสียเงินเสียทองมาให้ แกจึงได้แต่สบถด่าแล้วปล่อยมันไว้อย่างนั้น
ช่วงแรก ตู้ปริศนาไม่ได้รับความสนใจจากใครนัก มันเป็นเพียงวัตถุแปลกปลอมที่ตั้งอยู่อย่างเงียบงัน มีเพียงแสงไฟจากหน้าจอที่สว่างวาบเชื้อเชิญให้คนลองเข้าไปใช้บริการ
ที่ซึ่งก็ไม่มีใครทำ...
จนกระทั่งบ่ายวันหนึ่ง กลุ่มนักเรียนมัธยมปลาย 4 คน นำโดย ‘นัท’ เด็กสาวหน้าตาดีผู้มีตำแหน่งดาว TikTok ประจำโรงเรียน พร้อมด้วย นุ๊ก, ยาดา และ แพร เดินผ่านมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก
"เฮ้ย! ตู้ไรอ่ะ ไม่เคยเห็นเลย ลองป่ะ?" นัทเสนอด้วยความคึกคะนอง ทั้งสี่คนเบียดเสียดกันเข้าไปในตู้แคบๆ หน้าจอระบบสัมผัสแสดงภาพพื้นหลังเป็นสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อของจังหวัด ทั้งบึงใหญ่กลางเมือง และองค์เจดีย์ศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาเลือกพื้นหลังเป็นทุ่งดอกไม้ป่า แล้วเสียงนับถอยหลังก็ดังขึ้น... สาม... สอง... หนึ่ง... แชะ!
แสงแฟลชสว่างวาบจนตาพร่า ครู่เดียวภาพโพสการ์ดขนาดสี่คูณหกนิ้วก็ค่อยๆ เลื่อนออกมาจากช่องรับภาพ ทั้งสี่คนกรูเข้าไปดูผลงาน
"เห้ย! สวยอยู่นะแก" ยาดาพูดขึ้น แต่แล้วนุ๊กก็ขมวดคิ้ว
"เดี๋ยวนะ... ตัวเลขอะไรบนหัววะ"
เหนือศีรษะของแต่ละคนในภาพ ปรากฏตัวเลขดิจิทัลสีขาวจางๆ เรียงกันเป็นรูปแบบวันที่:เดือน:ปี
บนหัวของนัท, นุ๊ก และยาดา คือตัวเลขเดียวกันทั้งหมด: 23:09:2029
"ของแพรไม่เหมือนอ่ะ" แพรชี้ไปที่ภาพของตัวเอง บนหัวของเธอคือตัวเลข: 02:01:2026
"เออว่ะ สงสัยตู้มันรวนมั้ง" นัทสรุปง่ายๆ "ช่างเหอะ ลงติ๊กต็อกดีกว่า คอนเทนต์ตู้ถ่ายรูปธรรมดา"
พวกเขาไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น มันเป็นแค่เรื่องตลก เรื่องแปลกที่เอาไว้คุยกันในกลุ่มเพื่อน แต่เมื่อคลิปของนัทถูกโพสต์ลง TikTok พร้อมแคปชั่นติดตลกว่า ‘ตู้ทำนายวันตาย?’ ด้วยยอดผู้ติดตามกว่าสองหมื่นคนของเขา คลิปนั้นก็กลายเป็นไวรัลเล็กๆ ในระดับท้องถิ่นแทบจะทันที
กระแสนี้ไปเข้าหูของ อิง จนได้ เธอเห็นว่านี่เป็นโอกาสที่จะได้เขียนข่าวที่แตกต่างออกไปบ้าง แม้จะเป็นแค่เรื่องตู้ถ่ายรูปประหลาดก็ตาม เธอไปที่นั่น ทำข่าวสัมภาษณ์วัยรุ่นสองสามคนที่มาลองตามกระแส และเขียนข่าวชิ้นเล็กๆ ลงหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในหัวข้อ ‘ตู้โพสการ์ดปริศนา แลนด์มาร์กใหม่ขวัญใจวัยรุ่น’
ความนิยมของตู้เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ คนที่มาถ่ายส่วนใหญ่ก็ได้วันที่เดียวกันคือ 23:09:2029 จนกลายเป็นเรื่องปกติ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ได้วันที่แตกต่างออกไป กระทู้หนึ่งในพันทิปถูกตั้งขึ้นในห้อง ‘เรื่องลี้ลับ’ มีคนนำภาพมาโพสต์ถกเถียงกัน บ้างก็ว่าเป็นแค่ระบบที่ตั้งค่าผิดพลาด บ้างก็ว่าเป็นกลไกการตลาดแบบลึกลับ แต่ก็มีคอมเมนต์หนึ่งที่น่าขนลุก "มีคนได้วันที่ไม่เหมือนเพื่อน... แล้วถ้ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญล่ะ"
แต่แล้วทุกอย่างก็ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา จนกระทั่ง...
วันที่ 2 มกราคม ปี 2026
ข่าวอุบัติเหตุสลดพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ รถตู้เสียหลักพลิกคว่ำบนถนนสายมิตรภาพ ขณะเดินทางกลับจากท่องเที่ยวปีใหม่... ผู้เสียชีวิตยกคัน 4 ราย หนึ่งในนั้นคือครอบครัวของเด็กหญิงแพร
วันที่บนข่าว คือวันที่เดียวกับตัวเลขบนหัวของเธอในภาพถ่ายใบนั้น
ความเงียบเข้าปกคลุมเมืองเล็กๆ แห่งนี้อีกครั้ง แต่คราวนี้มันไม่ใช่ความสงบสุข มันคือความเงียบที่เยียบเย็นและน่าหวาดหวั่น
เรื่องราวของตู้ถ่ายภาพถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ใช่แค่เรื่องตลกหรือไวรัลขำๆ อีกต่อไป มันคือลางร้ายที่อาจกลายเป็นจริง
สถานีโทรทัศน์ช่องใหญ่จากกรุงเทพฯ ส่งทีมข่าวลงมาทำสกู๊ปพิเศษ ตู้สีแดงสดบัดนี้ถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนและนักข่าว ไม้กั้นถูกนำมาวางไว้รอบๆ เพื่อนทั้งสามคนของแพรถูกสัมภาษณ์จนแทบไม่ได้พักผ่อน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดกลัว
ลุงขจร เจ้าของร้านโชห่วง เห็นโอกาสทองในวิกฤต เมื่อไม่มีหน่วยงานรัฐไหนออกมารับเป็นเจ้าของตู้ แกก็เลยจัดการเอาเก้าอี้พลาสติกมาตั้ง พร้อมป้ายกระดาษลังเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ว่า ‘ถ่ายรูป 50 บาท’ จากร้านที่ใกล้จะเจ๊ง บัดนี้กลับขายดีเป็นเทน้ำเทท่า
อิง ในฐานะนักข่าวท้องถิ่นที่เกาะติดเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น กลับกลายเป็นคนสำคัญ เธอรู้จักผู้คน เธอรู้ช่องทาง เธอได้ข้อมูลเชิงลึกที่นักข่าวจากเมืองกรุงไม่มีวันได้รู้ สัญชาตญาณของเธอกรีดร้องว่านี่แหละคือโอกาส
เมื่อความกลัวและความอยากรู้อยากเห็นของผู้คนพุ่งสูงขึ้น ตู้ถ่ายภาพก็กลายเป็นสถานที่แสวงบุญแห่งใหม่ จากคนหลักสิบ กลายเป็นหลักร้อย และทะยานสู่หลักพันในเวลาไม่กี่สัปดาห์ ผู้คนจากทั่วสารทิศเดินทางมาเพื่อ ‘รู้วันตาย’ ของตัวเอง
และเมื่อคนมากขึ้น... คนที่ได้วันที่แตกต่างจาก 23:09:2029 ก็เริ่มมีมากขึ้น
สังคมเกิดปรากฏการณ์ประหลาด คนที่ได้วันที่ในอนาคตอันใกล้ที่แตกต่างจากคนอื่น บางคนขายภาพของตัวเองในราคาสูงลิ่วให้กับนักสะสมของแปลก บางคนผันตัวเป็น TikToker ทำคอนเทนต์นับถอยหลังสู่วันตายของตัวเอง สร้างรายได้จากความกลัว ในขณะที่บางคนจมดิ่งสู่ความวิตกกังวล จิตตก และหวาดระแวงทุกย่างก้าวในชีวิต
แต่ท่ามกลางความโกลาหลทั้งหมด... ยังมีปริศนาที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าซ่อนอยู่
ทำไม... ทำไมคนเกือบทั้งหมดยังคงได้วันที่เดียวกัน?
23:09:2029
อิงยืนมองภาพถ่ายของตัวเองในมือ แสงแฟลชจากตู้สะท้อนแววตาที่มุ่งมั่นของเธอ บนหัวของเธอในภาพก็เป็นวันที่เดียวกันนั้นเช่นกัน มันคือวันอะไรกันแน่? วันสิ้นสุดของใครบางคน หรือวันสิ้นสุดของ... ทุกคน? คำถามนี้ก้องอยู่ในหัวของเธอ ขณะที่เธอมองไปยังฝูงชนที่ยังคงหลั่งไหลเข้ามายังตู้มรณะอย่างไม่ขาดสาย โดยไม่รู้เลยว่าพวกเขากำลังก้าวเข้าไปสู่ความจริงที่น่าสยดสยองเกินกว่าจะจินตนาการได้
(จบตอนที่ 1)
- 7
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
