ตอนที่ 2: สิ่งที่มากับความมืด
คลื่นมหาชนที่หลั่งไหลมายังเมืองเล็กๆ แห่งนี้ได้เปลี่ยนโฉมหน้ามันไปโดยสิ้นเชิง บรรยากาศที่เคยเงียบสงบถูกแทนที่ด้วยความคึกคักจอแจปนเปไปกับความหวาดระแวง
ผู้คนมาพร้อมกับความหวังลึกๆ ที่จะได้วันที่ในอนาคตอันไกลโพ้น และความกลัวที่ซ่อนไม่มิดว่าอาจจะได้วันที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ สังคมแตกออกเป็นสองฝ่ายอย่างชัดเจน ฝ่ายที่เชื่อคือกลุ่มคนที่เห็นความตายของ 'แพร' เป็นเครื่องยืนยัน และแรงผลักดันจากกระแสสังคมก็ทำให้พวกเขาปักใจโดยสนิทใจ ส่วนฝ่ายที่ไม่เชื่อก็มองว่ามันเป็นเพียงโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นพอดีกับเรื่องงมงาย และตราบใดที่ยังไม่มีใครตายเป็นรายที่สอง ทุกอย่างก็ยังเป็นแค่เรื่องบังเอิญ
ในตอนนี้ มีผู้ที่ได้ 'วันที่พิเศษ' และยังมีชีวิตอยู่อีก 3 คน พวกเขากลายเป็นบุคคลสาธารณะไปในทันที
ถูกจับจ้องทุกฝีก้าวราวกับเป็นดาราเรียลลิตี้โชว์นับถอยหลังสู่ความตาย
ประเด็นนี้ร้อนแรงจนรายการทอล์คโชว์อันดับหนึ่งของประเทศต้องหยิบยกมาขยี้ สตูดิโอสว่างจ้าด้วยแสงไฟ พิธีกรชื่อดัง อดีตนักแสดงมากฝีมือที่ผันตัวมาทำรายการซักฟอกความจริง กล่าวเปิดรายการด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา แขกรับเชิญบนโซฟาโค้งถูกจัดวางราวกับตัวละครในละครเวทีที่ต่างกันสุดขั้ว
"วันนี้เราจะมาพูดคุยกันถึงตู้ถ่ายภาพปริศนาที่กำลังเป็นที่สนใจของคนทั้งประเทศนะครับ" พิธีกรเกริ่น "ทางซ้ายมือของผมคือฝั่งวิทยาศาสตร์ครับ เรามีนักวิชาการด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ นักจิตวิทยาผู้เชี่ยวชาญด้านพฤติกรรมหมู่ และนักอาชญวิทยา"
กล้องแพนไปที่ชายสามคนในชุดสุภาพ พวกเขาพยักหน้ารับอย่างสุขุม
"และทางขวามือ... คือฝั่งความเชื่อครับ" กล้องจับภาพหญิงสูงวัยในชุดขาวล้วน ผู้มีตำแหน่งเป็น 'ร่างทรง' ชื่อดัง ที่นั่งนิ่งสงบอย่างน่าเกรงขาม
การถกเถียงเริ่มต้นขึ้นราวกับสงคราม
นักวิชาการฟันธงว่ามันคืออัลกอริทึมที่ถูกเขียนขึ้นอย่างซับซ้อน อาจเป็นโปรเจกต์ทดลองทางสังคมหรือการตลาดแบบไวรัลที่เล่นกับความเชื่อของผู้คน ขณะที่นักจิตวิทยาอธิบายถึงปรากฏการณ์ 'อุปาทานหมู่' และ 'การเอนเอียงเพื่อยืนยัน' ที่ทำให้คนพร้อมจะเชื่อมโยงเหตุการณ์ที่ไม่เกี่ยวข้องกัน
"เราต้องตามหาเจ้าของตู้ครับ" นักอาชญวิทยาพูดแทรก "ใครคือผู้ได้รับผลประโยชน์ที่แท้จริง? ลุงเจ้าของร้านโชห่วย? หรือมีใครอยู่เบื้องหลังที่ใหญ่กว่านั้น? ต้องตามเส้นทางการเงินครับ"
แต่แล้วร่างทรงที่นิ่งเงียบมานานก็ลืมตาขึ้นช้าๆ น้ำเสียงของเธอแหบพร่าแต่ก้องกังวานไปทั่วสตูดิโอ "นั่นไม่ใช่เครื่องจักรของมนุษย์... แต่มันคือประตู คือเครื่องสังเวยที่ใช้เทคโนโลยีบังหน้า" เธอกล่าว "มันกำลังรวบรวมพลังชีวิต ตัวเลขเหล่านั้นคือพันธะสัญญา... สัญญาที่ทำไว้กับ 'บางสิ่ง' ที่ไม่ใช่ของโลกนี้"
ทั้งสตูดิโอเงียบกริบ พิธีกรยิงคำถามสวนทันที "บางสิ่งที่คุณว่าคืออะไรครับ? คุณมีหลักฐานอะไรมายืนยัน!?"
รายการจบลงโดยไม่มีข้อสรุปใดๆ มีแต่คำถามและความขัดแย้งที่ถูกสาดใส่สังคมให้แตกแยกและสับสนมากยิ่งขึ้น
แต่ไม่ว่าเสียงถกเถียงในจอแก้วจะดังแค่ไหน มันก็ไม่อาจเทียบได้กับความเงียบงันอันน่าขนลุกที่เข้าปกคลุมพื้นที่หน้าร้านลุงขจรในยามวิกาล
คืนวันที่ 25 พฤษภาคม 2026
'เฮียอาจ' ชายวัยกลางคนเจ้าของรถเข็นขายปลาหมึกย่าง สบถในใจเบาๆ วันนี้เป็นวันที่เขาขายไม่ดี กว่าปลาหมึกตัวสุดท้ายจะหมดก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม เขาเข็นรถมาจอดในมุมอับที่ปกติเทศกิจจะไล่ แต่ในยามดึกสงัดเช่นนี้คงไม่มีใครมาสนใจ ลุงขจรปิดร้านของแกไปตั้งแต่หัวค่ำแล้ว นักท่องเที่ยวหรือพวกอยากรู้อยากเห็นก็กลับไปหมดสิ้น เหลือเพียงความว่างเปล่า
เฮียอาจเดินไปร้านสะดวกซื้อ คว้าเบียร์กระป๋องเย็นเจี๊ยบมาเปิดดื่มแก้เหนื่อย เขานั่งลงบนขอบฟุตบาทใกล้ๆ รถเข็นของตัวเอง แสงไฟจากตู้โพสการ์ดสีแดงยังคงสว่างอยู่ มันเป็นสิ่งเดียวที่ให้ความสว่างในบริเวณนั้นนอกจากไฟถนนที่อยู่ห่างออกไป
กระป๋องที่สองกำลังจะหมด... สติของเฮียอาจเริ่มพร่าเลือนเล็กน้อย ทันใดนั้น หางตาของเขาก็เห็นความเคลื่อนไหว
เงาหนึ่งทอดยาวมาจากด้านหลังของตู้ถ่ายภาพ มันสูง... สูงอย่างผิดปกติ สูงจนเลยหลังคาชั้นเดียวของร้านลุงขจรขึ้นไปอีก เฮียอาจขยี้ตา คิดว่าตัวเองคงเมาไปแล้ว แต่เมื่อเขามองอีกครั้ง... มันยังอยู่ที่เดิม
ร่างนั้นค่อยๆ ก้าวออกมาจากมุมมืด เผยให้เห็นตัวตนทั้งหมดของมัน เฮียอาจอ้าปากค้าง ลมหายใจติดขัดอยู่ในลำคอ เบียร์กระป๋องที่สามหลุดจากมือที่สั่นเทาของเขา
มันเป็นร่างคล้ายคน แต่สูงเกือบ 7 เมตร ผอมเกร็งราวกับกิ่งไม้แห้ง ผิวของมันดำสนิทจนกลืนไปกับความมืดรอบด้าน แขนและมือของมันยาวเรียวจนน่าเกลียด ยาวลากเกือบถึงพื้น มันยืนคร่อมตู้ถ่ายภาพนั้นไว้ราวกับเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง
แล้วมันก็เริ่มเคลื่อนไหว...
มันยื่นมืออันยาวเหยียดของมันเข้าไปในช่องรับภาพของตู้ถ่ายภาพ แล้วดึงบางอย่างออกมา... เป็นปึกของภาพถ่ายโพสการ์ดที่ถูกถ่ายไว้ตลอดทั้งวัน จากนั้น... มันก็เริ่ม 'นับ'
ภาพที่เฮียอาจเห็นทำให้เลือดในกายของเขาจับตัวเป็นน้ำแข็ง ท่าทางของมันคล้ายคนกำลังนับเงินธนบัตรปึกใหญ่
นิ้วที่ยาวผิดมนุษย์ของมันดีดแผ่นภาพถ่ายทีละใบๆ อย่างชำนาญ เสียงแผ่นภาพเคลือบมันกระทบกันเบาๆ... แกร็บ... แกร็บ... ดังฝ่าความเงียบของรัตติกาล
แขนขาของเฮียอาจเกร็งจนขยับไม่ได้ ร่างกายของเขาแข็งทื่อราวกับถูกสาป เขาอยากจะวิ่ง อยากจะตะโกน แต่ทำได้เพียงเบิกตาโพลงมองภาพอันน่าสยดสยองตรงหน้า... สิ่งมีชีวิตจากฝันร้ายที่กำลังยืนนับภาพถ่ายชีวิตของผู้คนอยู่ภายใต้แสงจันทร์อันริบหรี่
(จบตอนที่ 2)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
