ตอนที่ 3: เสียงกรีดร้องที่ไร้เสียง
เสียงโทรศัพท์ที่ดังลั่นในตอนเช้ามืดของวันที่ 26 พฤษภาคม 2026 ปลุกอิงให้ตื่นจากภวังค์ มันคือเสียงที่นักข่าวทุกคนรอคอย เสียงแห่ง 'เหตุการณ์'
"น้องอิง! สวนสาธารณะตรงข้ามร้านลุงขจร มีคนผูกคอตาย!"
สิ้นเสียงจากสายของพี่ตำรวจที่เธอสนิทด้วย ดวงตาของอิงก็เป็นประกายวาวโรจน์ ความเหนื่อยล้าหายเป็นปลิดทิ้ง เมืองที่เคยน่าเบื่อหน่ายของเธอ บัดนี้ได้กลายเป็นเวทีของเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่และน่าสะพรึงกลัวที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอ อิงไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวที่จะอาบน้ำ เธอคว้ากุญแจมอเตอร์ไซค์คันเก่าคู่ใจ สตาร์ทเครื่องแล้วบิดออกไปสู่จุดเกิดเหตุทันที
ภาพที่เธอเห็นคือความโกลาหลที่คุ้นเคย เทปสีเหลืองของตำรวจกั้นพื้นที่ไว้ ร่างของผู้เสียชีวิตถูกคลุมด้วยผ้าขาวและกำลังถูกเจ้าหน้าที่มูลนิธิเคลื่อนย้ายขึ้นรถไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงรอยเท้าของผู้คนและบรรยากาศอันหนักอึ้ง แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปคือจำนวนของไทยมุง มันมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ผู้คนมากมายที่เคยมาเพื่อดูตู้ถ่ายภาพ บัดนี้แห่กันมาดูความตายที่มันนำมาด้วย
อิงแทรกตัวเข้าไปในวงล้อมของนักข่าวเพื่อหาข้อมูลจากร้อยเวรเจ้าของคดี
"ผู้ตายน่าจะเป็นเฮียอาจ เจ้าของรถเข็นปลาหมึกย่าง" นายตำรวจกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "แต่สภาพใบหน้า... เละจนดูไม่ได้เลย เรายืนยันจากเอกสารในกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในผ้ากันเปื้อนสีฟ้าของแก"
"เละเหรอคะ? โดนทำร้ายเหรอ?" อิงซักต่อ
"ไม่... เราพบเศษเนื้อและผิวหนังติดอยู่ใต้เล็บของแกเอง แพทย์ชันสูตรเบื้องต้นคาดว่าแกทำร้ายใบหน้าตัวเองอย่างรุนแรงก่อนจะใช้เชือกรัดของจากรถเข็นของแกเอง... จบชีวิต"
หัวใจของอิงเต้นรัว... ทำร้ายตัวเอง?
"เราได้ภาพจากกล้องวงจรปิดของร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้าม" นายตำรวจพูดต่อ "มันไกลหน่อย แต่ภาพที่เห็นมันแปลกมาก... ตอนแรกเฮียอาจก็นั่งกินเบียร์อยู่ดีๆ แล้วแกก็ลุกขึ้นเหมือนจะกลับบ้าน แต่จู่ๆ แกก็นิ่งไปเลย... ตัวแข็งทื่อ แล้วก็หันหน้ามาจ้องกล้องนิ่งๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นมา... ข่วนทึ้งใบหน้าตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แล้วก็เดินไปหยิบเชือกที่รถ เดินข้ามถนนไปที่สวนสาธารณะ... ที่เหลือก็อย่างที่เห็น"
ข้อมูลทั้งหมดประดังเข้ามาในหัวของอิง นี่ไม่ใช่คดีฆ่าตัวตายธรรมดา มันคือเสียงกรีดร้องที่ไร้เสียงของชายคนที่เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น อิงรู้ได้ในทันที ข่าวชิ้นนี้ต้องถูกเขียนในทิศทางเดียวเท่านั้น... เรื่องสยองขวัญเหนือธรรมชาติ
นักข่าวจากทุกสำนักรุมสัมภาษณ์ลุงขจร ซึ่งแกก็ให้คำตอบแบบปัดๆ เอาดีเข้าตัวตามสไตล์คนเห็นแก่ตัว "ผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ปิดร้านนอนตั้งแต่หัวค่ำแล้ว คนเขาอยากมาถ่ายรูปกันเอง ผมก็แค่เก็บเงินตามหน้าที่" แกพูดโดยไม่แสดงความรู้สึกรู้สาใดๆ ในขณะที่ด้านหลังของแก ผู้คนยังคงต่อคิวยาวเหยียดเพื่อถ่ายภาพกับตู้มรณะนั้น ราวกับว่าความตายที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นเพียงการแสดงโชว์เรียกแขกเท่านั้น
ช่วงค่ำวันนั้น รายการทอล์คโชว์ชื่อดังก็จัดภาคต่ออย่างรวดเร็ว แขกรับเชิญชุดเดิมกลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง แต่คราวนี้มี 'นักกฎหมาย' ชื่อดังร่วมวงด้วย
การถกเถียงดุเดือดกว่าเดิม ฝั่งวิทยาศาสตร์ยังคงยืนยันว่าเป็นเรื่องของอาการทางจิตที่ถูกกระตุ้นจากอุปาทานหมู่ ส่วนนักอาชญวิทยาก็ชี้ว่านี่อาจเป็นการฆาตกรรมที่จัดฉากให้ดูเหมือนการฆ่าตัวตาย
แต่นักกฎหมายได้เปลี่ยนทิศทางของรายการ "ประเด็นคือ ใครต้องรับผิดชอบต่อการตายของชายคนนี้? เจ้าของตู้ที่ยังหาตัวไม่พบ? เทศบาลที่ปล่อยให้มีสิ่งปลูกสร้างที่อาจเป็นอันตรายต่อสาธารณะ? หรือแม้แต่สื่อที่นำเสนอเรื่องนี้จนสร้างความตื่นตระหนก?
กฎหมายต้องทำงานครับ"
ร่างทรงคนเดิมนั่งนิ่งหลับตาอยู่นาน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "กฎหมายของมนุษย์ใช้กับสิ่งที่มองไม่เห็นไม่ได้... การตายครั้งนี้คือ 'การสังเวย' เพื่อต่อพลังให้กับมัน"
รายการจบลงด้วยความสับสนเช่นเคย แต่คำว่า 'สังเวย' ของร่างทรงได้ติดอยู่ในใจของผู้คนทั่วประเทศ
และในค่ำคืนเดียวกันนั้นเอง โลกโซเชียลก็เกิดความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่อีกครั้ง เมื่อมีภาพถ่ายจากตู้ปริศนาใบใหม่ถูกแชร์ต่อกันจนเป็นไวรัล
เป็นภาพของหญิงสาวหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งที่เพิ่งไปถ่ายมาในวันนี้ และบนศีรษะของเธอ ไม่ใช่ตัวเลข 23:09:2029 ที่คุ้นเคย
แต่เป็น... 04:10:2026
วันที่ 4 เดือนตุลาคม ปี 2026... อีกไม่ถึงห้าเดือนข้างหน้า
ท่ามกลางความโกลาหลจากการตายของเฮียอาจ สปอตไลท์แห่งความตายดวงใหม่ได้ถูกจุดขึ้น และมันได้ค้นพบเป้าหมายรายต่อไปแล้ว
(จบตอนที่ 3)
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
